Skólablaðið - 01.10.1946, Page 45

HÖRÐUR ÞORLEIFSSON, 5. D.
END URFUNDIR
Ein er mœr í mannkyns hleklc
og mœtur sveinn í haga.
Hann í skónum gras meö gekk
glatt um nátt og daga.
Á förnum vegi fljóöiö sá,
furðuleg sú kynning
var, og piltur vissi þá,
aö veröld gaf þeim minning.
Höröur Þorleifsson.
Yngismærin allvel leit
út og gladdi drenginn,
meö sínu brosi blíð og heit
brátt sleit feimnisþvenginn.
Beið hann fœris, fljóðið tók
furðu hress að tali.
Hún var eins og opin bók
í öllu fréttaváli.
Undu vel þau ein um stund,
allt var gleymsku hulið.
Hann var ör og hýr í lund,
hann fékk það ei dulið.
Fljóðið var að flýta sér
fram á tún að raka.
Hún mun þó sem augljóst er
yfir sínum vaka.
Þannig lék sér langa hríð
lund og hugur beggja.
Ætíð veri ör og blíð
ástin milli tveggja.
Hvarf svo stund, að hittust ei
hann og mœrin fríða.
Síðar upp í sveit við hey
sá hann fljóðið bíða.
Drengur glaður sat við sitt,
sína vildi kanna.
Aldrei fyrr hann hafði hitt
háttprúðari svanna.
* *
*
SKÓLAELAÐIÐ
43