Skólablaðið - 01.10.1946, Síða 49

verður ekki gengið. Þriðja staðreyndin er,
að lífið hér á jörð tekur enda.
„Mín lífstíð er á fleygiferð,
ég flýti mér til grafar,
að litlum tima liðnum verð
ég lagður nár án tafar.“ . . .
Þetta vitum við, og þetta hafa allir vitað.
Og hver er sá, er ekki taki undir orð Móse
í 90. Sálminum: „Ævidagar vorir eru sjötíu
ár og þegar bezt lætur áttatíu ár, og dýrsta
hnossið er mæða og hégómi; því að þeir líða
í skyndi, og vér fljúgum burt.“? Þetta er saga
allra þeirra, sem ekki fundu tilgang lífsins.
Þessar þrjár staðreyndir, sem hér voru
taldar, eru sárar, en ekki verður fram hjá
þeim gengið. Sú ,,hugsun“, sem reynir að
hjúpa eða breyta þessum staðreyndum, er í
sannleika hugsunarefni.
H u g s u n er í því fólgin að sjá hið mikil-
væga og það, sem ræður úrslitum þannig, að
við leikum ekki skollaleik við sjálf okkur og
látum ótal aðra hluti hafa áhrif á okkur,
heldur komum auga á það, sem máli skiptir.
Ef við gerum það, — ef við horfumst í augu
við þessar fáu, óumdeilanlegu staðreyndir, —
þá kunnum við ekki aðeins að hugsa, heldur
hlýtur hugsun okkar að enda í trú. Því að
þá mun Guð á einhvern hátt sýna okkur,
að eingöngu náð hans í Kristi getur hjálpað
okkur. Þá fáum við að sjá, að verðmæti lífs-
ins eru ekki auður og metorð, heldur eru þau
þar, sem við fáum f r i ð fyrir samvizku
okkar, f y 11 i n g u í líf okkar og s i g u r í
dauða okkar. Þá komum við auga á þann
sannleik, að við höfum hagað lífi okkar í
bága við einföldustu staðreyndir lífsins. „Vér
fórum allir villir vegar sem sauðir, stefndum
hver sína leið, en Drottinn lét misgerð vor
allra koma niður á honum.“
Við skulum ekki reyna að hugga okkur
með kjánalegum tilgátum um, að lífinu sé
lohið við gröfina eða haldi áfram á einhverju
æðra eða lægra tilverustigi. Reynum heldur
að sjá leiðina, sem okkur ber að ganga,
grundvöllinn, sem við eigum að byggja á.
Kristur sagði sjálfur: „Ég er vegurinn,
sannleikurinn og lífið.“ Þorum við að efast
um sannleik þeirra orða? Páll postuli sagði:
„Enginn getur lagt annan grundvöli en
þann, sem lagður er, sem er Kristur."
Við þekkjum sem sé veginn og grundvöllinn,
hvers þurfum við framar við? Hugsum málið
rækilega og án hleypidóma eða fyrirfram
myndaðra skoðana, og ég efast ekki um ár-
angurinn.
Eg mundi því verða fyrstur til að taka
undir með þeim mönnum, sem hvetja til um-
hugsunar, því að það er skoðun mín, að meira
bæri á kristnum áhrifum í landi okkar, ef
menn almennt hugsuðu meira og létu ekki
þúsund raddir úr öllum áttum rugla sig og
ótal sjónhverfingamenn glepja sér sýn. Menn
gleypa svo að segja við hverju, sem að þeim
er rétt, sé það nógu glæsilegt, þótt ekki sé
minnzt á, ef það gefur einhverja hagnaðar-
von. Það er því ekki að undra, þótt illa sé
komið. Spillingin vex hröðum skrefum, og
það liggur við að kristindómnum sé fleygt
alveg útbyrðis. En þessi afstaða til kristin-
dómsins er ekki sakir vaxandi menntunar og
upplýsingar, eins og margir halda, heldur
vegna vaxandi léttúðar og hugsunarleysis.
Það liggur við, að æskan sé alin upp við fyrir-
litningu á kristindómnum, sem er þó upp-
spretta alls hins bezta í menningu okkar.
Meðan svo er ástatt, er ekki mikil von um
lausn allra þeirra mörgu vandamála, er þjóð-
félag okkar á við að stríða. Kristindómurinn
er reyndar e k k i þjóðfélagsleg umbóta-
stefna, er bjóðist til að ráða bót á þjóðfé-
lagsvandamálunum, en hann kemur með
lækningu handa föllnum einstaklingum, og
vill þannig skapa nýtt þjóðfélag með því að
skapa nýja menn. Hann hefir sýnt sig að
vera þess megnugur, þar sem honum hefir
verið veitt viðtaka.
Það er sagt, að kristindómurinn sé lífs-
flóttastefna, er flýi veruleikann, en sé ein-
hvers staðar uppi í skýjunum með drauma
sína um „himnaríki á jörðu“. Þetta er al-
rangt. Við vitum, að sá tími rennur ekki upp,
fyrr en við komu Krists, að réttlæti og frið-
ur komi. Það verður ætíð barátta milli ills
og góðs, rétts og rangs. I hinu tilfellinu taia
staðreyndirnar skýrustu máli. Er hægt að
SKÓLABLAÐIÐ
47