Skólablaðið - 01.10.1946, Page 53

um lífinu vonum lengur. En svo fór þó að
lokum sem fara hlaut.
------------Kvöldið áður en jarðarförin
átti að fara fram, komum við saman nokkrir
landar í íslenzka sendiráðinu til að rif ja upp
„Allt eins og blómstrið eina“. Flestir voru
farnir að ryðga í þessum fagra útfararsálmi,
ef þeir þá nokkurntíma höfðu kunnað nokkuð
í honum, og fátt var um sálmabækur í ný-
lendunni. Við mæltum okkur svo mót á
Skanstullsbrúnni daginn eftir og ætluðum að
verða samferða þaðan suður í kirkjugarðinn
við Enskede, þar sem jarðarförin átti að fara
fram. Ég varð eitthvað seinn fyrir og kom
suður á Skanstull tíu mínútum síðar en til-
tekið var. Þar var enginn landi fyrir nema
Þorleifur vinur minn húsgagnasmiður. Hann
fræddi mig á því, að þrír af bræðrunum
hefðu kvöldið áður tekið freklega út forskot
á erfidrykkjuna, og myndi þeirra ekki vera að
vænta við jarðarförina. Ég nöldraði eitthvað
um að aumur myndi okkar söngur verða,
þegar eini almennilegi bassinn brygðist, en
Þorleifur svaraði því til, að Björn Jónasson
myndi manna fyrstur hafa tekið þau frá-
föll gild, sem hér væri um að ræða. Svo hjól-
uðum við suður í kirkjugarð.
Kistan stóð á lágum bekkjum framan við
mitt gólf í hinni hvítkölkuðu kapellu. Hún
var hulin íslenzkum fána. Á langbekk. við
vinstri vegg sátu landarnir. Flestir íslending-
ar í Stokkhólmi voru þarna mættir. Mér
hafði aldrei fyr virzt nýlendan okkar svo
lítil. Á bekk til hægri við kistuna sátu nokkrir
Svíar, sem ég bar ekki kennsl á. Þar á meðal
var eldri kona, sem ég gizkaði á, að væri sú,
er Björn hefði leigt hjá. Þar sat og ung
stúlka jarphærð, föl á vanga, með stór mó-
brún augu. Hún hélt á þremur bleikrauðum
rósum í vinstri hendi.
Athöfnin í kapellunni fór að mestu fyrir
ofan garð og neðan hjá mér. Miðaldra prest-
ur hélt einhverja ræðu með þeim messandi
fiálgleik í röddinni, sem sænskirprestartemja
sér. Á undan og eftir voru sungnir sálmar,
sem enginn landanna kunni lag eða texta við.
Síðast var spilað lag eftir Bach.
Við stúdentarnir bárum kistuna út úr
kapellunni. Enginn okkar hafði áður verið
likmaður og okkur fórst þetta hálf bögsulega.
Kirkjugarðsþjónarnir urðu að koma okkur
til hjálpar við að hagræða hinum svörtu
burðartaugum á öxlunum. ,,Því gangið þið
ekki í takt, strákar?“ hvíslaði einhver í
áminningartóni, þegar við gengum fram með
kapellunni. Kistan var undarlega létt.
Austarlega í kirkjugarðinum, sem er svo
stór, að mér fannst, að hann myndi geta
hýst alla íslendinga, hafði gröfin verið grafin.
Á meðan kistan var látin síga niður í hana
sungum við „Allt eins og blómstrið eina“.
Það var eins og enginn kæmi sér að því að
syngja fullum hálsi. Söngurinn var veikur og
hjáróma, og sumir rugluðust í textanum.
Presturinn las stutta bæn og kastaði moldar-
rekunum á kistuna. Athöfninni var lokið.
Ég leit niður í hina opnu gröf. Á kistunni
lágu nokkrir blómsveigir. Mig greip sú hugs-
un, sem oft hafði hvarflað að mér, þegar ég
var að lesa grasafræði, að útlend blóm eru
eitthvað svo stór og grófgerð. Ég óskaði að
ég hefði haft nokkrar sóleyjar úr íslenzkum
hlaðvarpa til að leggja í gröfina. Framarlega
á kistulokinu lágu þrjár bleikrauðar rósir.
„Jæja, þá er þessu lokið,“ sagði einhver að
baki mér.
I 100 ár hafa stúdentar frá Menntaskólan-
um í Reykjavík siglt yfir Atlants ála til náms-
dvalar í framandi löndum. Flestir þeirra
hurfu heim til ættjarðarinnar að loknu námi.
Aðrir ílentust erlendis af fúsum vilja, og
sumir þeirra ruddu sér þar braut til frægðar
og frama. En til voru og þeir, sem fóru utan
fullir æskuvona og hugðust hverfa aftur
heim að loknu námi, en týndust þar ytra á
einn eða annan máta, án þess að umtalað
yrði. Þeir liggja þar orpnir erlendri moldu,
og enginn hirðir um þeirra leiði.
Undir sígrænum furukrónum í Svíþjóð
hinni köldu hvílir einn af þeim.
Sigurður Þórarinsson.
S KÓ LA BLAÐIÐ
51