Skólablaðið - 01.10.1946, Side 60

hreyfa mótmælum, en Gvendur heldur áfram
eins og ekkert sé: „Það er svo sem ekkert
hættulegt, góða mín, bara —Gvendi fat-
ast. ,,Já, hum, sko eins konar verzlunarerindi,
þú skilur, viðvíkjandi útgerðinni.“
En Gunnu vantar algerlega skilning á
þessu og gerir enn eina tilraun til and-
mæla, en Gvendur bandar frá sér með hend-
inni.
„Það er nú einu sinni ég, sem er húsbónd-
inn á heimilinu, og þegar ég ætla að fara, þá
fer ég og það strax.“ Gvendur er ekkert að
orðlengja þetta, stjakar við Jóni á undan
sér út og skellir hurðinni á eftir sér, svona
eins og til áréttingar. Gunna tautar við sjálfa
sig allreiðilega: „Og láttu mig um það,
Gvendur, það verða ekki verzlunarerindi í
þetta sinnið, o. sei, sei, nei.“ Það hlakkar í
Gunnu, um leið og hún segir þetta. — Hún
þurrkar af síðasta hnífnum með svuntu sinni
og snýr inn.
Litlu síðar brunar bíll úr hlaði á leið til
Reykjavíkur frá þorpinu. í honum eru fjór-
ir auk bílstjóra. Strax á stapanum er þolin-
mæðin þrotin og byrjað á keliríi við þær háls-
mjóu, sem veldur því, að þeir verða nokkuð
hátt uppi. Ganga nú lygasögurnar staflaust
um allan bílinn, og guma þeir nú af afrekum
sínum, hver sem betur getur. Gvendur ber
í því höfuð og herðar yfir hina, hann kann
tökin á sögunum. „Þegar ég var á leið inn
til Reykjavíkur hérna á árunum, fór með
honum Sigga skrögg, sem hafði rútuna þá,
þessa frá Steindóri, þið munið?“ Gvendur
sýpur duglega á og smjattar. „Já, þegar við
vorum komnir rétt niður í Vogana, gerir Siggi
sér lítið fyrir og setur okkur bara út af,
bara hreint á hvolf. Nú, ég ligg þarna á jarð-
artetrinu og þori mig ekki að hræra, því að
ég sá ekki betur en ég lagaði allur í blóði og
hélt að mín síðasta stund væri komin. Á
samri stundu komu nokkrir menn og þrifu í
mig og spurðu mig, hvort ég væri nokkuð
meiddur. — „Svona, svona, snertið þið mig
ekki,“ svaraði ég, sjáið þið ekki blóðið —
ha? Ég er dauður, það er „sikkert" stein-
dauður, en um leið fór einn maðurinn í vasa
minn og dró þaðan brotna rauðvínsflösku. Þá
varð hann Gvendur feginn. Ég bókstaflega
saug ,,blóðið“ upp.
Bíllinn brunar í bæinn, og þeir félagarnir
skemmta sér konunglega í ,,víkinni“. En
þegar líða tekur á daginn, fara þeir að gerast
allvaltir á fótunum, og var Gvendur þeirra
lakastur, og veður býsn á honum. Hinir halda
enn sæmilega viti og vilja nú fara að halda
heim og spyrja Gvend, hvort hann vilji ekki
fara að sjá hana Gunnu sína aftur. Gvendur
svarar með drafandi tungu: „Nei, lagsar góð-
ir. Heldur færi ég til fjandans en til hennar
Gunnu. Þrátt fyrir miklar tilraunir til að
koma Gvendi heim, verður honum ekki
þokað.
Allt í einu dettur einum þeirra ráð í hug.
„Heyrðu Gvendur,“ segir hann, „nú skul-
um við sannarlega hafa rúsínu í blóðmörs-
endanum og enda „reisuna“ með því að
skreppa upp að Kolviðarhóli. Gvendur verður
strax óður og uppvægur og samþykkir tillögu
hans og segir: „Því að eitt er þó ,,sikkert“,
að þar þarf ég ekki að vera hræddur um að
hitta Gunnutetur, ha, ha, hæ!“ Þeir félagar
panta nú bíl og leggja af stað. Við þetta um-
stang rennur töluvert af þeim og byrjar
Gvendur að gorta af hetjuverkum sínum. „Já,
heyrið þið mig, strákar mínir, elsku vinirnir,
drafar í Gvendi, þið eruð einu vinirnir mínir,
ha? — auðvitað. En — hvað ég ætlaði að
„fortelja“ ykkur, já, læknirinn, jam! Það var
hérna einu sinni, þegar ég var að kýla vamb-
irnar hjá henni Gunnu minni, að ein jaxl-
skömmin í mér losnaði, bara svona varð laus
og rann ofan í kok. Ég reydi hvað ég gat að
ná henni, kúgaðist og kyngdi á víxl. Þið vitið,
hvað það er hættulegt að gleypa jaxl, en allt
kom fyrir ekki. Seinast gleypti ég hann,
hreint og klárt ofan í maga. Þá var mér
nóg boðið, það er ,,sikkert“. Pantaði bíl í
hvelli, beint til læknisins, banka upp hjá
honum.
„Sæll veri blessaður doktorinn, ég var
rétt í þessu að gleypa jaxlargerpi, þú veizt
hvað það er voðalegt, það er bara verra en
krabbamein, það er svo „sikkert“ sem „fand-
en“ er í London! Gefðu mér bara sprautu, og
svo er búið með mig, það er ,,sikkert“.“
58
SKÓLABLAÐIÐ