Skólablaðið

Árgangur

Skólablaðið - 01.10.1946, Blaðsíða 60

Skólablaðið - 01.10.1946, Blaðsíða 60
hreyfa mótmælum, en Gvendur heldur áfram eins og ekkert sé: „Það er svo sem ekkert hættulegt, góða mín, bara —Gvendi fat- ast. ,,Já, hum, sko eins konar verzlunarerindi, þú skilur, viðvíkjandi útgerðinni.“ En Gunnu vantar algerlega skilning á þessu og gerir enn eina tilraun til and- mæla, en Gvendur bandar frá sér með hend- inni. „Það er nú einu sinni ég, sem er húsbónd- inn á heimilinu, og þegar ég ætla að fara, þá fer ég og það strax.“ Gvendur er ekkert að orðlengja þetta, stjakar við Jóni á undan sér út og skellir hurðinni á eftir sér, svona eins og til áréttingar. Gunna tautar við sjálfa sig allreiðilega: „Og láttu mig um það, Gvendur, það verða ekki verzlunarerindi í þetta sinnið, o. sei, sei, nei.“ Það hlakkar í Gunnu, um leið og hún segir þetta. — Hún þurrkar af síðasta hnífnum með svuntu sinni og snýr inn. Litlu síðar brunar bíll úr hlaði á leið til Reykjavíkur frá þorpinu. í honum eru fjór- ir auk bílstjóra. Strax á stapanum er þolin- mæðin þrotin og byrjað á keliríi við þær háls- mjóu, sem veldur því, að þeir verða nokkuð hátt uppi. Ganga nú lygasögurnar staflaust um allan bílinn, og guma þeir nú af afrekum sínum, hver sem betur getur. Gvendur ber í því höfuð og herðar yfir hina, hann kann tökin á sögunum. „Þegar ég var á leið inn til Reykjavíkur hérna á árunum, fór með honum Sigga skrögg, sem hafði rútuna þá, þessa frá Steindóri, þið munið?“ Gvendur sýpur duglega á og smjattar. „Já, þegar við vorum komnir rétt niður í Vogana, gerir Siggi sér lítið fyrir og setur okkur bara út af, bara hreint á hvolf. Nú, ég ligg þarna á jarð- artetrinu og þori mig ekki að hræra, því að ég sá ekki betur en ég lagaði allur í blóði og hélt að mín síðasta stund væri komin. Á samri stundu komu nokkrir menn og þrifu í mig og spurðu mig, hvort ég væri nokkuð meiddur. — „Svona, svona, snertið þið mig ekki,“ svaraði ég, sjáið þið ekki blóðið — ha? Ég er dauður, það er „sikkert" stein- dauður, en um leið fór einn maðurinn í vasa minn og dró þaðan brotna rauðvínsflösku. Þá varð hann Gvendur feginn. Ég bókstaflega saug ,,blóðið“ upp. Bíllinn brunar í bæinn, og þeir félagarnir skemmta sér konunglega í ,,víkinni“. En þegar líða tekur á daginn, fara þeir að gerast allvaltir á fótunum, og var Gvendur þeirra lakastur, og veður býsn á honum. Hinir halda enn sæmilega viti og vilja nú fara að halda heim og spyrja Gvend, hvort hann vilji ekki fara að sjá hana Gunnu sína aftur. Gvendur svarar með drafandi tungu: „Nei, lagsar góð- ir. Heldur færi ég til fjandans en til hennar Gunnu. Þrátt fyrir miklar tilraunir til að koma Gvendi heim, verður honum ekki þokað. Allt í einu dettur einum þeirra ráð í hug. „Heyrðu Gvendur,“ segir hann, „nú skul- um við sannarlega hafa rúsínu í blóðmörs- endanum og enda „reisuna“ með því að skreppa upp að Kolviðarhóli. Gvendur verður strax óður og uppvægur og samþykkir tillögu hans og segir: „Því að eitt er þó ,,sikkert“, að þar þarf ég ekki að vera hræddur um að hitta Gunnutetur, ha, ha, hæ!“ Þeir félagar panta nú bíl og leggja af stað. Við þetta um- stang rennur töluvert af þeim og byrjar Gvendur að gorta af hetjuverkum sínum. „Já, heyrið þið mig, strákar mínir, elsku vinirnir, drafar í Gvendi, þið eruð einu vinirnir mínir, ha? — auðvitað. En — hvað ég ætlaði að „fortelja“ ykkur, já, læknirinn, jam! Það var hérna einu sinni, þegar ég var að kýla vamb- irnar hjá henni Gunnu minni, að ein jaxl- skömmin í mér losnaði, bara svona varð laus og rann ofan í kok. Ég reydi hvað ég gat að ná henni, kúgaðist og kyngdi á víxl. Þið vitið, hvað það er hættulegt að gleypa jaxl, en allt kom fyrir ekki. Seinast gleypti ég hann, hreint og klárt ofan í maga. Þá var mér nóg boðið, það er ,,sikkert“. Pantaði bíl í hvelli, beint til læknisins, banka upp hjá honum. „Sæll veri blessaður doktorinn, ég var rétt í þessu að gleypa jaxlargerpi, þú veizt hvað það er voðalegt, það er bara verra en krabbamein, það er svo „sikkert“ sem „fand- en“ er í London! Gefðu mér bara sprautu, og svo er búið með mig, það er ,,sikkert“.“ 58 SKÓLABLAÐIÐ
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Skólablaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Skólablaðið
https://timarit.is/publication/782

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.