Skólablaðið - 01.10.1946, Page 61

LUBBA:
GETURÐU ÞAGAÐ?
Það er merkisatburður í lífi hvers barns,
þegar það er sent eitt síns liðs í fyrsta skipti
í sveit.
Vorið, sem ég var sjö ára gömul, var ég,
í fyrsta skipti á minni stuttu æfi, sendi ein
í sveit.
Mamma fór með mig niður að bíl og klapp-
aði mér þar og kyssti, síðan bað hún bílstjór-
ann fyrir mig, og sagði mér, að skila beztu
kveðjum til hennar frú Sigríðar á Ólafsstöð-
um. (Ólafsstaðir hét bærinn, sem ég ætlaði
til).
Um kvöldið, þegar komið var að Ólafsstöð-
um, var ég sofnuð, og varð Játvarður bóndi
að bera mig inn í bæ, því að það reyndist
ógjörningur að vekja mig. — Daginn eftir,
þegar ég vaknaði, var ég heldur viðutan. Ég
kannaðist ekki við þetta umhverfi, og ég
þekkti ekki fólkið á bænum. Það leið þó ekki
á löngu, þar til ég kynntist Pusa. Pusi var
strákur á svipuðu reki og ég; hann hét að
vísu Filippus, en var alltaf kallaður Pusi.
Pabbi hans var bóndinn á bænum og spilaði í
kirkjunni á Stað.
Vikan leið fram að sunnudegi, og fóru þá
allir ríðandi til kirkju. Mér fannst hálfgerð
„Nei, nei, Gvendur minn, svoleiðis gerum
við læknarnir aldrei.“
„Ha, aldrei? Það er nú líkast til, þegar þið
getið ekki bjargað mannskeppnunni, bara gef-
ið þið henni nógu sterka sprautu. Það er
,,sikkert“. Gerðu það bara strax, það er búið
með mig, hvort sem er. En besvítans læknir-
inn gerði hreint ekki neitt. Ég tel það ekki að
hann lét mig ,,laxera“ þarna á stundinni, og
auðvitað kom nú jaxlartetrið að lokum.“
Nú fer Gvendur að skoða landslagið og
þrátt fyrir að farið var að skyggja kannazt
Gvendur einkennilega vel við sig og segir:
„Mikið er nú lík leiðin hingað að Hóln-
um og suður til mín, ha? Félagarnir segja
ekkert, en smábrosa, hve framan í annan,
þangað til einn þeirra segir: „Já, það er nú
margt líkt á íslandi, Gvendur minn. Ó, já!“
Þegar þeir eiga eftir svo sem hálftíma akst-
ur, bæta þeir duglega á sig, svo að þeir eru
vel þéttir á ný, þegar þeir komast í hlað hjá
Gvendi Hann er yfir sig hrifinn að vera nú
kominn að Kolviðarhóli. Þeir segja honum
að fara og banka upp á. Gvendur gerir það,
eftir beztu getu, allvaltur á fótunum. Kona
nokkur, sem Gvendur kannast vel við, kem-
ur til dyra. Gvendur trúir vart sínum eigin
augum og hrópar upp yfir sig:
„Ha! Gunna hér? Alltaf vissi ég, að þessi
rækals Gunna myndi elta mig hvert sem ég
færi um Suðurnes, en upp að Kolviðarhóli —.“
Nú rennur upp ljós fyrir Gvendi; Hann
snýr sér við, steytir hnefana í átt til félaga
sinna í bílnum. „Nú, já, það eruð þá þið, sem
— — —.“ Gvendur þagnar. — Bíllinn er
horfinn. Það er runnið allmjög af honum, og
þarna stendur hann nú titrandi af reiði eitt
augnablik, en þá er þrifið í hann aftan frá
og honum hent inn fyrir dyrnar.
Það var Gunna. „Ó, já, mið grunaði hvers-
lags ,,verzlunarerindi“ þetta væru,“ hvín í
henni og litlu síðar lék húsið á reiðiskjálfi.
— Það var Gunna að gera upp reikningana
við bónda sinn eftir kaupstaðarferðina.
SKÓLABLAÐIÐ
59