Skólablaðið - 01.10.1946, Síða 63

skomm aö vera bundin föst á gæruskinn og
láta teyma undir mér, (en það tjáði ekki að
tala um það, þar sem ég kunni ekki að sitja
hest), enda gerði Pusi óspart gys að mér á
leiðinni.
Þegar komið var að Stað, var meðhjálpar-
inn mættur með sína- fjölskyldu, (konu og
fimmtán börn, sitt á hverju árinu). Einn af
drengjunum hans, bezti vinur Pusa, hét Jeri-
mías og var kallaður Jemmi. Jemmi var ekki
seinn að taka eftir mér. „Pusi, ertu farinn að
leika þér við stelpu?“ kallaði strákótuktin
fullum hálsi. „Pusi stelpa, hann leikur sér við
stelpu, sem er ekki einu sinni fær um að sitja
hest.“ — Það fauk í Pusa: „Þegiðu Jemmi,“
kallaði hann. „Dóra jafnast á við meðalstrák.
Þú ættir bara að reyna að fara í slag við
hana.“ — „Uss, ég slæst ekki við stelpur,"
sagði Jemmi og spýtti um tönn. „Hvað ertu
gömul, tíkin mín?“ spurði hann frekjulega. —
„Ég er sjö ára, grasasninn þinn,“ gargaði ég,
um leið og ég rauk í strákótuktina. „Dóra,
Dóra,“ kallaði frú Sigríður, „hvað ertu að
gera barn?“ Ég svaraði ekki, af því að ég
varð að nota allt mitt afl, til þess að lumbra
á stráknum, sem ég hafði ekki roð við, enda
var hann fullum tveim árum eldri en ég, og
auk þess stór og sterkur eftir aldri. — Mitt
í þessum handalögmálum var okkur stíað í
sundur, og við vorum rekin inn í kirkju. —
Séra Jón hélt fallega ræðu, sem ég skildi
ekkert í, enda hafði ég ekki hugann við ann-
að en að reka út úr mér tunguna og gretta
mig framan í Jemma, sem stöðugt svaraði í
sömu mynt.
Þetta er nú ekki fallegt til afspurnar, en
nú eru full ellefu ár síðan, og ég er orðin
átján ára, Pusi er nítján ára og Jemmi
tuttugu. — Um daginn var ég á Ólafsstöðum,
þá stálum við Pusi hestum og fórum ríðandi
yfir að Grund og fengum Jemma og Mumma
(bróður hans) með okkur í útreiðartúr. Við
þeystum niður að Þverá og ætluðum okkur
að synda í ánni. Pusi og Mummí fóru líka í
ána, en við Jemmi þurftum að skreppa yfir
að næsta bæ, til þess að fá lánað handklæði
handa strákunum. Við nenntum ekki að fara
ríðandi og gengum því rólega af stað. Á leið-
inni frá ánni, yfir að bænum Þverá, rennur
lækur. Jemmi hoppaði fyrst yfir lækinn og
rétti mér síðan höndina. I stökkinu hrasaði
ég og missteig mig. ,,Ó,“ andvarpaði ég og
settist niður. „Meiddirðu þig?“ spurði Jemmi
kvíðinn. „Nei, nei, ekkert að ráði.“ — Ég
gerði árangurslausa tilraun til þess að tylla
í fótinn. Jemmi sagði, að við skyldum bara
snúa við, hann skyldi styðja mig, og að strák-
arnir þyrftu ekkert handklæði.
Þegar Jemmi lagði handlegginn utan um
mig, til þess að hjálpa mér á fætur, fór hjart-
að í mér að slá örar. (Hvernig gat staðið á
þessu? Var ég orðin skotin í Jemma?). Hann
studdi mig af stað, en brátt þreyttist ég, þar
sem ég varð að hoppa á öðrum fæti. Þegar
ég var í þann veginn að gefast upp, hlamm-
aði ég mér niður á þúfu og sagði: „Nú kemst
ég ekki lengra.“ „Hvað er að heyra til þín?“
spurði Jemmi. Allt í einu, meðan ég sat þarna,
vissi ég ekki fyrr en mér fannst ég allt í einu
vera orðin sælasta manneskja í heimi. Hvað
hafði gerzt? Jú, Jemmi liafði kysst mig. —
Við gleymdum okkur þarna á þúfunni, þar
sem við sátum, þangað til við heyrðum að
Pusi kallaði: „Krakkar, krakkar, J-E-M-M-I,
D-Ó-R-A, við verður að fara heim. Við þurf-
um ekkert handklæði, við þurrkuðum okkur
á nærbuxunum hans Mumma.“
Við Jemmi brostum sæl hvort til annars
og lögðum af stað. Ég hafði alveg gleymt
að mér var illt í fætinum og gekk því óhikað
áfram. Næsta sumar um þetta leyti á séra
Jón á Stað að gefa okkur Jemma saman í
heilagt hjónaband.
Uss, það er algjört leyndarmál enn. Ekki
segja henni mömmu það.
Lubba.
BKÓLABLAÐIÐ
61