Skólablaðið - 01.11.1946, Blaðsíða 4

- 4 -
Pelagslífið í skólanum hefur verið
með daufasta móti það sem af er þessu
starfsári. Því er illa farið. Felögin
Fjölnir og Framtíðin eiga að halda uppi
reglulegum fundum. Þar eiga nemendur e6
ræða áhugamál sín á þann veg, að þeirn
verði nokkur somi að, en ekki bla.ðra ein-
/
hverja vitleysu, sem hvorki ræðumenn ne
áheyrendur gera tilraun til að taka alvar-
lega.
Lærdomsdeildarnemendur ættu að hefa
náð því þroskastigi að geta gert ser J;ess
Ijósa grein, að þau mál, sem rædd eru a
málfundum, eru í flestum tilfellum alvöru-
mál, sem við, nemondur þessa skóla, eigum
að taka föstum tökum og lýsa skoðun okkar
á með þeirri festu, sem einkennir þau
ungmenni, sem skilja að þjóðfólagið þarfn-
ast þeirra.
Framtíðin hefur haldið tvo fundi £
vetur. Baðir hafa þeir orðið nemendum til
skamma.r. A fyrri fundinum átti að ræða hið
svokallaða "herstöðvamál". Framsaga í
málinu var falin Skula Benediktssyni.Þetta
umræðuefni hefði mátt báast við að ætti
mikinn hljómgrunn í skólanum. Mal þetta
er nefnilega það málið, sem mest hefur
verið deilt um á íslandi síðustu missirin.
Hver einasti íslendingur ætti að
láta sig jetta mál miklu skipta. HÓr er
á ferðinni mál, sem varðar lífsskilyrði
allra landsmanna á komandi tímum. ÞÓtt
samningur hafi nú verið gerður við
Bandaríkin um stöðvar her á landi, er
málið alls ekki úr sögunni. Hlutverk okkar
hir^nar uppvaxandi æsku, verður að heimta
aftur þessi landssvæði, sem þrjátíu og
tveim þingmönnum tókst að leggja undir
erlent hervald.
Maður skildi nú ætla að þessi
Framtíðarfundur hafi verið f^ölmennur.
Því miður varð önnur raunin a. Aðeins
rúmloga 30 nemendur mættu. ústæðurnar til
þess, að svo fáir mættu á fundinum eru
vafalaust þær, að fundurinn var illa aug-
lýstur, en aðalástæðan mun vera alvar-
legri.
Það virðist nefnilega ver staðreynd,
að nemendur þessa skóla, munu vera svo
andlega fátækir vesalingar, að þeim er
alveg sama hvernig forráðamenn þjóðkr-
innar verzla með þá sjálfa eins og
hvert annað tros. Þetta er þ-ungur dómur,
en þvi miður held óg að hann só ekki
mikið ýktur. Þeir, sem ekki mæta á fundum,
þar sem rætt er um framtíð þeirra sjálfa
hafa að sjálfsögðu ýmislegt sór til
afsökunar. í fyrsta lagi geta þeir sagt,
að á þessum fundum sóu ekki teknar neinar
ákvarðanir um framtíð þeirra nó annarra.
Á þessum fundum só aðeins rætt um þessi
inál, óað er að segja, ef umræðurnar fara
þá framí ræðuformi, en ekki samtals.
Einnig munu þeir menn, sem að undan-
förnu hafa mestu ráðið í utanríkisstefnu
fslendinga, hafa rýrt svo mjög gildi
funda og fundasamþykkta, með því að virða
að vettugi samþykktir fjöldafunda, som
þusundir landsmanna hafa staðið að, að
menn eru farnir að gera sór ljóst, að
hja slíkum forráðamönnum á fjöldinn
cngan hljómgrunn.
Þetta er mikið rótt.Hins vegar er
ekki hægt að efast um það, að fundir sem
þessir eru broskandi, ef það, sem um er
rætt er krafið til mergjar 0g allra
sjonarmiða gætt. SÓu mál rædd af skyn-
semi a slíkum fundum hlýtur það að verða
til þess að þeir, sem á hlýða og ekki
hafa myndað sór ákveðna skoðun á málunum,
aðhyllast einhverja þá skoðun, sem fram
, hefur komið. Þá er ekki illa farið, því
að skoðunarlaus unglingur er eins og
skýjahnoðri, sem berst aðeins í þá átt
sem vindurinn blæs á þeim stað, þar sem
hann or.
Eins og áður er sagt, hafði Skúli
Benediktsson framsögu í málinu. Hann
brast algerlega því hlutverki, sem honum
var farið. Framsöguræða hans var nefni-
lega illa undir búin og alls ekki um
herstöðvamálið. Eæðan var ádeila á ríkis-
stjornina og það, sem sú stjórn tók sór
fyrir hendur, þ.e. nýsköpun atvinnuveg-
Frh. á bls. 28.