Skólablaðið - 01.11.1946, Side 10

í grein þeirri, sem ól. H. ól. skrif-
ar í þetta blað um skólafundinn hér á dög-í
unum, mun hann sennilega hafa sett íslenzkt
drengjamet £ göbbelsku skítkasti og aur-" ]
burði á andstæðinga sína. Fjarri er það
mér að nenna að elta élar við allt það
samansafn skamma og svívirðin^a um mig,
scriba scholaris og aðra ekki ovandaðri
menn. Það er ekkert þrifaverk að lepja
upp allan þann aur og ausa honum aftur í
sína upprunalegu uppsprettu, sem er hið
alræmda andlega ástand ólafs Hauks. En
þar sem í æsingagrein þessari er veitzt
allharkalega að mér og mér brigzlað um
beinan éheiðarleika og hlutdrægni í fram-^
kvæmd embættisskyldu minnar, tel ég mer þo^
skylt að svara beinum ásök'unum greinarinn-;
ar nokkrum orðum.
Strax í byrjun greinari'nnar er sla-
andi dæmi um þá framleiðslu á tilbúnum
sannleika, sem ól.H. þykir að vonum nauð-
synlegur grundvöllur sinna yktu og upp-
lognu ásakana. Hann gizkar á 350 manna
fundarsékn, án þess að nokkur talning hafi
farið fram, er gefi slíkt til kynna, og
satt að segja er ekki hægt að miða í þessu
tilliti við töluna 350 fremur en 200, 250,
300 eða einhverja aðra á því millibili,
og hefur hann ekki treyzt sér til e.ð mæla
a méti þvi í viðtali við mig. Hér virðist
hann gera ráð fyrir hámarki mögulegrar
fundarséknar, til þess að geta bent a
jnisræmi í f jölda fundarmanna og greiddra
ptkvæða, en mjög élíklegt er, að þetta
hamark hafi náðst, enda voru töluverð
svæði í salnum þunnskipuð og jafnvel auð,;
þegar frá dré púltinu, þa.r sem æsingalið
Ó.H. klíkunnar þyrptist að sem mý á mykju-j
skán, Er þessi f jöldafullyrðing Ó.H. ofur-j
lítill váboði um þær starfsaðferðir og
þann slumpareikning, sem Ó.H. virðist
ætla a.ð viðhafa, ef hann kemst einhvern
tíma í trúnaðarstöðu, enda er það í fullu
samræmi við alkunna yfirlýsingu Ó.H. um,
að sjálfsagt sé að varpa hégéma eins og
samvizkunni fyrir borð til þess að "kom-
ast betur áfram £ heiminum". Einnig ma
benda á, að enginn er skyldugur til þess ;
að mæta á skélafundi, og þeir, sem koma, í
eru ekki skyldugir til að greiða atkvæði,
svo að ekkert þarf að vera bogið við hina
réttu, samanlögðu atkvæðatölu 215, það
eð scriba-efni eru oft fremur litt
þekktir menn oinkum i neðri bekkjunum.
Eitt er þaö, sem Ó.H. gengur fram hjá i
gagnrýni sinni á scriba-kosningunni. Það
atriði or hluttaka fyrrverandi Scriba
scholaris Þorvarðar Örnélfssonar i
a.byrgðinni a þessari talningu, en hans
talning var fullkomlega samhljéða minni,
enda hafði hvorugur okkar nokkra ástæðu
til hlutdrægni við þessar kosningar.
Sennilegt er, að Ó.H. hafi ekki treyst
sér út á þann hála ís að svivirða Þorvarð,
sem þekktur er fyrir einstaka se,mvizkusemi
og éhlutdrægni. Ætlast sennilega enginn
til þess af okkur annar en Ó.H., að við
gæfum upp samanlagða atkvæðatölu 350,
eftir að nákvæm og samvizkusamleg talning
hafði leitt annað £ ljés, enda litum við
ekki á málið með sama áréðurssjonarmiði
og Ó.H.
Vegna þess, sem Ó.H. fullyrðir um
beina misnotkun mína á gangavörðunum, vil
ég aðeins taka fram eftirfarandi; SÚ
dapurlega reynsla fékkst af skélafundinum
í fyrra, og hefur slíkt oft viljað við
brenna, að illmögulegt reyndist að halda
uppi nokkurri fundarreglu til tryggingar
jöfrium rétti allra fundarmanna, vegna
héps ákaflyndrar klíku, sem ruddist upp
að púlti inspectors með épum, háreysti,
bauli og hnefasteytingum. Til marks um
það, hver áhrif þessi læti höfðu á fundar-
haldið, má nefna það, að ékleift reyndist
að láta uppástungu um árna Guðjénsson í
ritstjérastarfið ná eyrum inspectors, svo
hann var ekki borinn upp. Mer er sem ég
sjái framan í Ó.H. og klíkufélaga hans,
ef ég hefði ekki borið Rögnvald Jénsson
upp við atkvæðagreiðsluna og afsakað mig
síðan með heyrna:?sljoleik. Þratt fyrir
þessi mistök spö:?uðum við þáverandi
fimmtubekkingar þær botnlausu svivirðingar
sem Ó.H. virðist nú eiga á lager, af því
a.ð við skildum hina erfiðu aðstöðu in-
spectors mitt í hringiðu múgæsingarinnar,
en við strengdum þess heit með sjálfum