Skólablaðið - 01.12.1946, Síða 9
- 9 -
agent lofaði að koma strax og hann hefði
att tal við kaupmannsfrúna.
- Ég þarf að eiga tal við hana, - sagði
hann,
xxxxxxxxx
Þegar Jon agent hálftíma seinna, kom
frá kaupmannsfrúnni, var hann ánægður a
svipinn. Hann hafði nefnilega gert góð
viðskipti. Kaupmannsfrúin hafði einhvcrju
sinni um sumarið lofað að kaupa af honum
hækur, ef hann aðeins gæti útvegao herni
fallegan hokaskáp líka, en hún hafði fengið
þá flugu í hausinn, að lítið gagn væri í
hokum, ef enginn hókaskápurinn væri til.
Og nú hafði JÓn agent fært henni þau gleði-
tíðindi, að hann hefði útvegað henni hóka-
skáp úr höfuðstaðnum, og frúin varð svo
yfir sig hrifin, að hún gerðist áskrifandi
að fslendingasögunum og öllu heila kláminu,-
Svo það var ekki að undra, pótt Jon agent
væri ánægður, en þó var það eitt, sem
skyggði aðeins á fullkomna hamingju. Hann
hafði sem sé lofað henni því, að hún skyldi
fá fslendingasögurnar allar í eins handi.
Hann hafði alltaf agnar lítið samvizkuhit
sama daginn og hann lofaði meiru en hann
ef til vill gæti efnt.
En JÓn agent var nú samt sem áður
ánægður, þegar hann loksins fann dyrnar að
kjallaraherhergi náungans. Hann stóð kyr
í opnum dyrunum og svipur hans lýsti van-
þoknun.
Herbergið var mjög lítið og dimmt.
Þar úði og grúði af alls konar drasli,öllu
atað saman, bókum, timhri og málninu stafl-
að í eitt hornið, í öðru horni var óupp-
húið rúm og £ hinu þriðja eitthvað sem
líktist helzt orgeli. Undir eina glugganum,j
sem á herberginu var og sneri að götunni, I
var allstór hefilhekkur og á honum ýmis
konar smíðatól og málningarpenslar, en við j
hann stóðu tveir stólar og á öðrum þeirra
sat náunginn.
JÓn agent var ætíð ánægður með til-
vonandi kaupendur, og svo var harin einnig
í þetta sinn, er hann hafði áttað sig.
Naunginn hauð honum sæti án þess að líta
upp ,og, er JÓn agent hafði lokað hurðinni,
settist hann á auða stólinn, Þar sat hann !
hljóður og horfði á náungann mála eitthvað,!
sem honum virtist líkjast flugvél.
- Gult leikfang, hugsaði hann með j
' sjálfum sér.
i - Ég er leikfangasmiður - sagði náung-
jinn og lagði frá sér bæoi flugvélina og
i pensilinn, I þess stað tók harrn upp
! spegilhrot, sem lá á bekkaum fyrir fram-
i an hann. Hann horfði dapurlega á spegil-
j mynd sína. uáunginn var sannarlega ófrýni
’ legur. Hi.ð uppmjóa enni hans stakk mjög
í stúf við þessi gífurlega storu kjálka-
hein. Ha,n.n var kinnfiskascginn og undir
þykkum, dcki.nm aaga.hram voru e.ugun, stór
og fjörlaus. Yfir andlitmu hreykti sér
svo þet-ca snjchvita, mikla hár hans.
- pólk knilaði mig alltaf hvíthærða
j fíflið. ITÚ eru það varla nema börnin,
j sem virðast kæra sig um að halda þessu
j uppnefni mínu við. Eullorðna fólkinu
j finnst vísi eklci taka því lengur, það
j geti víst ekki o.rðið noitt úr mór ur
þessu. Það er vist rótt, - bætti náu.ng-
inn við vonleysislega,
Það er engu líkara en að guð hafi
j gert oinhverja varóiðarráðstöfun, - hélt
j ha.nn áfram með óljosu hrosi, - þegar hann
gaf mór þessi kjálkahein svo stór, að þau
skyggja alveg á eyrun. Hann hefur víst
ætlað að hlífa mór við öllum haðsyrðunum,
sem fólkið heinir að mór daglega, lába
mig ekki heyra svxvirðingarnar, skamm-
irnar, hlátrana, háðsglósurnar, grínið
og allt og allt. En hversu herfilega hefu
honum ekki mistekizt. já, og hvernig
skyldi það líka öðruvísi vera. Það tókst