Skólablaðið - 01.12.1946, Síða 10

- 10
að búa til einhvern djöful líka, sen kenur
ætíð á vettvang og eyðileggur allt hið góða,|
sem guð e að hafa gert, Því var þessu ekki
snúið við? Hvers vegna létu þeir ekki guð
kona á eftir djöflinum og eta jafnóðun upp !
hið illa sáðkorn, sem hann hefur skilið i
eftir sig? Ja, og svo kalla þeir guðinn j
almáttugan. Manni væri f jandans nær 2.0
ákalla djöfulinn, -
Enn einu sinni var náunginn orðinn
þrutinn af æsing. í svip hans og barnalegum ;
hugleiðingum um menn, guð, djöful og sjálf- i
an sig kom fram greinilegt hatur a ein-
hverjum þessara aðilja, en hann gerði sér ,
ekki ljést, hver það var. Ef til vill allir.:
Og enn einu sinni var jén agent skelk- j
aður af völdum þessa náunga, og honum var
efst í huga að gefast upp við áform sitt
og stökkva út, en hann hætti við það, þegar !
hann sá, að náunginn va.r aftur orðinn ré-
legur.
- Þetta var víst útúrdúr hjá mér og þo
ekki. Nei, þetta kemur reyndar málinu við,
því að öll vitleysa tvinnast saman, allt
hið illa í lífinu er svo nátengt hvað öðru,
að eitt dæmi getur jafnvel nægt. Fordæming
eins illverks er fordæming allra illverka.
Hvíthærða fíflið - ha. - hefur þú
nokkurn tímann heyrt föður kalla son sinn
slilcu nafni. Nei, ekki þú, en ég. já, ég
hef heyrt það og oftar en einu sinni. fg
heyrði í hvert sinn, sem hann sagði það,
því að eg var sonurinn,en faðirinn faðir
minn.
Hann var trésmiður hér í þorpinu.Hann
vildi, að eg yrði líka trésmiður, en það
vildi eg ekki. Mer leiddist þannig vinna
og mér leiðist hún enn. Ég vildi lesa,
verða lærður,og allt vildi ég gera, og ég
veit, að ég hefði getað það, ef faðir minn
hefði ekki ráðið. Það var alve^ sama hvað
ég gerði, hvað ég vildi, hvao eg sagði,
alltaf var það vitleysa, fíflaskapur,Hann
sagði aðeins, að ég væri bjáni, mér væri
nær að gera eins og hann segði og verða
tresmiður, það væri heiðarleg og arðvænleg
atvinna. En ég kærði mig hvorki um að vera
heiðarlegur eða græða, ég vildi aðeins
fara heðan og læra. Ég var bara skammaður, ,
hæddur og kallaður hvíthærða fíflið, og það !
gerður allir nema méðir mín. En þú heldur
kannake, að hún hafi verið nokkuð betri en |
aðrir. jú, hún var géð,hún mamma,og kall-
aði mig aldrei hvíthærða fíflið, en hún var
samt eins og allir aðrir og hún klappaði
mér og sagði, að mér væri bezt. að gera
eins og hann pabbi vildi. Það væri
úbyggilega bezt. Og ég var sannarlega
bjáni, það var rétt hjá þeim, en ekki
bjáni eins og þeir vildu hafa mig,heldur
viðkvæmur bjáni, sem hlustaði á alla
heimskingjana.
jén agent hafði hlustað rolegur á
naungann, en þegar hann sagði, að hann
kærði sig kolléttann um að græða, fér
eins og kippur um jén agent allan og hann
fekk osjalfrátt samúð með náunganum. Og
þo fð freistingin væri sterk að taka fram
í fyrir þvættingnum i honum, stéðst hann
samt mátið. Það væri betra að leyfa honum
að tala ut, því að þa gæti mannskrattinn
varla, neitað honum um að kaupa Bláu
békina,
- Eins og a.lls staðar var hér ein
stulka. HÚn var eldri en ég, en ég var
hrifinn af henni ,og ég elskaði hana.Mér
fannst hún fögur, það má vel vera, að
hún hafi ekki verið það, má vel vera, að
hún hafi verið ljét, en mér fannst hún
yndisleg, hún var mér allt. Ég hugsaði
ekki um annað, alltaf var hún í huga mer,
og þo þekkti ég hana elcki, ég þekkti
hana aldrei. Ég gerði sjalfan mig að hetj .
í augum hennar, ætíð var ég prinsinn, sem
frelsaði hana úr klém drekans. En ég
þekkti hana aldrei. Ég þorði aldrei að
þekkja hana, því að ég var hræddur. fg
var alltaf hræddur og í þetta sinn var
eg hræddur við að lcynnast henni, því að
eg éttaðist að hun væri eins og allir
aðrir. Ég vildi heldur eiga hana yndis-
lega og örugga í huga mér, en að missa
hana annars alveg ,og ég forðaðist hana.
Féit, hvít drés sagði eitt sinn, að
feimnir og hræddir menn væru fífl, en
þetta er ekki alveg rétt. Ég var hamingju-
samur, meðan þessar yndislegu samverustund-
ir olikar stéðu.
En mér gekk allt á méti skapi, og
þannig fér það í þetta sinn. HÚn var sjálf
banamaður hamingju minnar. HÚn kallaði
mig hvíthærða fíflið. Ég kæri mig ekkert
um eð segja hversvegna það var, það
skiptir engu máli. En þessi hugarengill
minn hvarf um leið. Eins himnesk og
stúlkan hafði verið í huga mínum ve.rð
hún nú helvízk. Ég gerði hana að skepnu,
að svíni. HÚn varð versta götudrés. Ég