Skólablaðið - 01.12.1946, Blaðsíða 13

p6rhé?llut''OÍ73fc{on-
13 -
Fyrir mörgum Jmsundum ára rann Ebró
niður þann dal, sem hún hafði með þolin-
mæði og þrautseigju búið sjálfri ser í
tugþúsundir alda. Lygn og breið rann hún
sína eilífu, hægu ras til hins dimmbláa
MÍðjarðarhafs, alveg eins og hún gerir
enn í dag.
Saga þessi gerist löngu fyrir upp-
finning ritlistarinnar, eða, eins og sagt
er, áður en sögur hófust. Enginn pýramídx
hafði þá verið reistur í Nílerdal, engar
hallir í Babýlon, engin musteri í Kína.
Iforgunn menningarinnar var ekki enn runn- !
inn upp, enda þótt þegar væri farið að
örla á árroða hennar, Steinöld ríkti,
steinöld hin nýja. Havaxnir menn höfðu
komið og útrýmt frumbyggjimum, sem voru |
lágvaxnir og ljótir. Sigurvegararnir áttu
hinum fáguðu vopnum sínum það að þakks,
að þeir höfðu borið sigur af hólmi. Þeir
höfðu drepið alla karlmenn í orustum, en
konurnar vildu þeir ekki - nema sem þræla
- því að þær voru ófríðar og heimskar,
nærri því eins og dýr. 0g svo dóu frum-
^yggjarnir út, en hinir aðkomnu tóku sór
bólfestu í landi þeirra.
0g saga vor fjallar um þetta hávaxna
fólk, sem hafði lært að höndla eld á hug-
vitsamlegan hátt, fægja vopn sín og
byggja ser hús. Við getum kallað þá þjóð,
sem byggði bakka Ebrófljóts, fbera.
Einhversstaðar á bökkum hins aldna
fljóts sátu tvær mannverur. Önnur var
karl, hin kona. Þau voru ung, og sskan
geislaði út frá hálfnöktum, fagursköpuðum
líkömum þeirra og smitaði grasið, sem þau
satu a, og moldina, sem undir grasinu lá.
Skógurinn virtist vera grænastur næst þeim,
og þar sungu fuglarnir fegurst. Og meira
að segja sjálft hið gamla fljót fann til
yndisþokka æsku þeirra, og það gjálfraði
upp við bakkann, sem þau voru á. Það var
eins og öldungurinn minntist hálfgleymdra,
þusund alda gamalla æskudaga sinna, þegar |
hann var bara hláturmildur fjallalækur,
sem hoppaði syngjandi og í sátt við til- i
veruna niður hlíðar, sem nú voru horfnar. f
Karlmaðurinn, sem við nefnun Tamak, !
var stúlkunni sífellt rannsóknar- og að-
dáunarefni. Hann var svo ólíkur öðrum,
sem hún hafði þekkt. Hann hafði svo ein-
kennileg augu, falleg augu, - þau voru blá
o|? hárið var ljóst. En allir aðrir, sem
hún hafði sóð, voru dökkir á brún og brá,
eins og hún sjálf. Hann var fríður,vellin-
aður og gáfulegur. Og stundum, þegar þau
lágu í faðmi hvors annars inni í litla
kofanum þeirra, sagði hann henni sögur -
því að hann hafði lært tungumál hennar, -
sögur um ferðalög yfir ókunn lönd, yfir
fjöll og firnindi, stórfljót og dimma
skóga. Sumt hafði hann sjálfur reynt,hann
var fæddur fyrir handan fjöllin í norðri,
ólst þar upp á meðal þjóðar sinnar, en
þegar annar þjóðflokkur róðist á hana og
sigraði í mannskæðri viðureign, komst
hann undan og flýði upp í fjöllin, tókst
að komast yfir þau og niður í þennan suð-
ræna dal. En meginið af sögunum höfðu
aðrir sagt honum. Það voru sagnir um
hreystiverk forfeðra hans, hvernig þeir
höfðu komið einhvers staðar að norðan og^
austan og brotið sór leið yfir löndin, óra
vegu, óskyldir öllum öðrum á þessum slóð-
um. Og hún gat hlustað á mál hans, heilluc
unz hún sofnaði í örmum hans.
Stúlkan hót KÚra. HÚn var ekki síðri
að fegurð en maki hennar. En hún var fberv
í húð og hár, dökk yfirlitum, en samt skar
hún sig úr, hún var andlega þroskaðri en
stallsystur hennar, Það hafði Tamak seð,
þegar hann flýði með hana úr þorpi föður
hennar.
Þau höfðu lifað hamingjusöiáu lífi í
nokkrar vikur á eyðistað, þar sem menn
komu sjaldan. ást þeirra var frumstæð og
samkvæm sínum tíma, nema að einu leytii
hún var ekki eins efnisleg og líkamleg og
ást steinaldarmannanna venjulega var.Þau
voru bundin böndum, sem hafin voru upp
yfir allt jarðneskt, en það var fyrir-
bæri, sem aldrei hafði borið á áður í sög^
mannkynsins, og aldir áttu eftir að líða,
unz það endurtækist. Það var nýtt þrep,
sem þróunin hafði hafið sig upp á en orð-
ið að þreyfa fyrir sór fyrst. Þaðvar
Frh. á bls. 18.