Skólablaðið - 01.12.1946, Blaðsíða 17

ERLA Þ. JÓNSDÓTTIRs
- 17
í? r & [f$S
Þessi saga geröist á íslandi í byrjun
16. aldar.
Þa bjó ríkur bóndi á bæ nokkrum, sem
hét að Felli. Afi hans hafði verið einn
af þeim fáu, sem eftir höfðu lifað,þegar
svarti dauði gekk yfir hina langþjáðu xs-
lenzku þjóð í byrjun 15. aldar. Með þeim
atburðum höfðu honum safnazt mikil auð-
æfi, sem síðan höfðu fremur aukizt en
rýrnað undir umsja sonar hans og sonar-
sonar.
Hjónin á Felli áttu eina dóttur, Sig-
ríði að nafni. Var hún hin gjörvilegasta
yngismær og augasteinn foreldra sinna.
Allt var gert til að vanda uppeldi hennar
sem bezt« Þegar móðir hennar hafði kennt
henni allt, sem hún kunni, sendi hún hana
til prestsfrúarinnar til að læra listsaum
og draga til stafs.
Það var vor á íslandi. Sigríður
bóndadóttir var nýorðin átján vetra, HÚn
let hrífast af dásemdum vorsins og hljóp
lettfætt út um tún og móa 0g let goluna
klappa sór á kinn. HÚn hafði yndi af því
að hjálpa veikbyggðustu lömbunum að kom-
ast á spena. Síðan hún var sináhnyðra,
hafði hún snúizt í kringum lömbin á vorin,
seð þau vaxa upp 0g verða stor,
Og nú var hún sjálf orðin stor.
Bezti vinur Sigríðar var Bolli,sonur
Gunnsu vinnukonu. Hann var Sigríði allt í
senns bróðir, systir og trúnaðarvinur,0g
Bolli trúði Sigríði fyrir öllu, sem honum
lá þyngst á hjarta. Hann las henni fyrstu
ljóðin sín og kvað fyrir hana rímur, 0g
stundum á dimmum vetrarkvöldum, þegar
hríðin lamdi bæjarþilin, leiddi hann hana
inn í heima hetjusagna og ævintýra. Þannig
höfðu þau alizt upp saman, þessi börn
hinna myrku miðalda íslands.
Hið nóttlausa vor vakti Sigríði og
Bolla af dvala, um leið og það hjalpaði
grasinu að grænka og ísnum að braðna.Þau
fundu, að þau voru ung og sterk, og þau
nutu þess að teyga að ser hið tæra fjalla-
loft, blandað ilmi gróðurmoldarinnar. Þau
brostu hvort til annars, 0g það var heit-
ur gleðiglampi í augum þeirra.
Þegar allir voru sofnaðir a kvöldin,
læddust þau út og leiddust saman út í hina
björtu vornott. Og a motum morguns og
kvölds kysstust þau í lítilli laut. HÚn
hallaði sór að barmi hans, og þau hlýddu
þögul á tónlist vorsins: glaðværan nið
lækjarins, þar sem hann hossaðist yfir
grjótið 0g skvettist yfir klettana, vell
spóans og dírrindi lounnar.
"Ég vildi óska, að við værum frjáls
eins 0g fuglarnir"-, andvarpaði Sigríður,
Það leið ekki á löngu þar til er hið
glögga föðurauga bóndans á Felli uppgötv-
aði þessa saklausu fundi dóttur sinnar og
sonar vinnukonunnar. Hann kallaði hána a
eintal.
"ÞÚ mátt aldrei framar tala orð við
Bolla", sagði hann og hvessti grá augun
á stúlkuna, sem skalf af ótta og kvíða.
"Þessa mátt þú ekki krefjast af mér,
faðir minn"., mælti. hún titrandi röddu,
"því að mór þykir vænst um Bolla af öllum"
"Og þú heldur, að við, foreldrar
þínir, samþykkjum slíkt", þrumaði faðirinn
og greip þóttingsfast- um axlir stúlkunni.
HÚn leit biðjandi á hann, og tvö þung tár
hnigu niður vanga hennar.
"Hann er góður pilt.ur, pabbi", sagði
hún.
"Má vera", anzaði faðir hennar stutt-
lega. "En móðir hans er rótt 0g slótt
vinnukona og faðir hans landshornamaður.
0g öll hans auðæfi eru fjórar rolluskját-
ur 0g nokkrar lúsugar skræður".
"En óg á nóg handa okkur báðum",
mælti Sigríður feimnislega.
"ÞÚ átt nú ekkert, fyrr en við, for-
eldramyndirnar þínar erum dauð, og þú
mátt vita það, telpa mín, að við gerum
þig arflausa, ef þú heldur áfram þessu
næturrölti með vinnukonusyninum. ÞÚ, sem
getur valið úr ríkustu bændasonum sýsl-
unnar".
Hann klappaði á kollinn á dóttur
sinni og bætti við, nokkru blíðari á svips
"En óg vona nú samt, að þú látir þór
segjast, væna mín".
En hvenær hefur ungt og ástfangið