Skólablaðið - 01.12.1946, Page 18
18 -
fólk látið sér segjast?
Sigríður sagði Bolla sínar farir ekki
slettar, Hann varð ekki minna skelfingu
lostinn en hún.
r,Hvað eigum við að gera?" spurði hann
og renndi fingrunum gegnum gulu lokkana
hennar.
"Við strjúkum, Bolli", hvíslaði hún.
Þau létu ekki sitja við orðin tóm.
Viku seinna hrutu þau af sór hönd stetta-
munar og ófrelsis. Þau riðu af stað eina
vornóttina og ráku á undan sór nokkrar ær.
Það var þokusuddi. Þau gáfu sór varla
nokkurn tíma til hvíldar í þrjá daga sam-
fleytt. & fjórða degi komu £au að af-
skekktu, hálfhrundu heiðarhýli.
"Þetta er eins og skapað handa okkur' ,
sögðu þau hrosandi.
Og þarna settust þau að £ hrörlegum
kofum.
"Heldurðu ekki, að þig muni iðra
þeasa" spurði Bolli.
"Aldrei, Bolli", svaraði Sigríður.
"NÚ erum við i sannleika frjals eins og
fuglarnir.
Frelsið er stundum dýru verði keypt.
Sigríður og Bolli leystu sig, að vísu, úr
viðjum, þegar þau lótu aldagamlar erfða-
venjur víkja fyrir persónulegum tilfinn-
ingum. En um leið tóku þau á sig aðrar,
ef til vill litlu lótthærari viðjarj fá-
tæktina og umkomuleysið. Þau foru ur ösk-
unni í eldinn. í heiðarhýlinu kynntust
þau fyrst vofum hungurs og kulda. Líklega
hafa þau leitað á náðir hyggðarmanna,
þegar sultarólin tók að þrengjast. Hafi j
þau verið of stolt til þess, hefur vetur- !
inn eflaust hreitt fannhvíx náklæði sín
yfir lík þeirra.
Þau vildu vera frjáls eins og fugl-
arnir, En litlu, íslenzku spörfuglarnir,
sem lyfta sór mjúklega á lóttum vængjum
upp í himinhlámann, eru frjálsir, aðeins
á meðan þeir hafa orma og fræ í gogginn.
Jafnskjótt sem vetur gengur í garð, leita
þeir til heitu landanna eða verða vetr-
inum að hráð að Öðrum kosti.
S-i&i™INÖLD^ Frh. af hls. 13.
tilraun náttúrunnar.
Og nú^böðuðu þau si^ í sól Suður-
landa og sátu á hakka "moður Ehró".Tamak
var að fægja vopn sín, KÚra gaf honum
gætur á milli þess, sem hún skreytti
sjalfa sig með hlómum. Fegurðarsmekkur
hennar var svo þroskaður, að Tamak gat
horft á hana fullur aðdáunar tímunum sam-
an. Hann har einnig skyn á fegurð, - að
minnsta kosti hennar fegurð,
Þau töluðu lítið núna. Einstaka sinn-
um söng hún og þá hætti hann að fægja
vopnin sín, lagðist út af og hlustaði,
Hinir einföldu, mjúku tónar íherisku
söngvanna voru svo framandi, svo sólrænir.
Hans eigin söngvar voru þróttmiklir og
þunghúnir, lausir við þann viðkvæmnishlæ,
sem var a söngvum KÚru. Hann söng um hetj
ur, sem hörðust hraustlega við ofurelfi
örlagannaj unz þeir gáfu líf sitt goð-
mögnunum a vald, hún söng um hetjur, sem
sluppu úr hverri raun og lifðu síðan til
harra ellidaga, virtir fyrir afrek sín.
KÚra hafði lokið við að syngja sitt
fegursta'- Ijóð, og tónarnir dóu út með
áframhaldandi midirleik náttúrunnar,
/ / '
fljotsins, skogarins, fuglanna. En skyndi-
lega dró áhyggjuský yfir ásjónu hennar,
hún leit á Tamak og mælti:
"En ef faðir minn finnur okkur hór? Ó,
Tamak, hvað gerum við þá? Eigum við ekki
að fara burt hóðan, hurt til fjarlægra
landa, þar sem enginn þekkir okkur?"
Oþolinmæði hrá fyrir í svip Tamaks.
Þetta hafði verið aðalumræðuefni þeirra
síðustu dagana. KÚra hafði aftur og
aftur ymprcað á þessu við hann. En hann
hafði trú á mátti sínum og vissi, að hanr
gat raðið niðurlögum föður hennar og
Sutahs líka, þess, sem átti að fá KÚru
fyrir konu. Ef þeir kæmu tveir, myndi
hann^herjast við þá og án efa hera sigur
af hólmi, En ef við ofurefli yrði að etja,;
-^þa felli hann og KÚra myndi verða kona
Sutabs, en hann myndi fara illa með hana.
En ast hans á KÚru gerði honum ókleyft ac
hugsa ser hana sem konu SÚtahs. Hann var
ekki hræddur við að deyja, en það yrði
hræðilegt að þurfa að deyja og vita af
ástmey sinni £ höndum fúlmennis, honn gat
ekki afhorið hugsunina um það.
Skyndilega hirti yfir svip hans. Han::
hafði tekið ákvörðun, sem myhdi hinda enáó