Skólablaðið - 01.12.1946, Qupperneq 19
- 19 -
á allan ótta og efa, "Við förun á morgun",
sagði hann, "höldum í norður, yfir fjöllin,
heim í ættland forfeðra minna, Þar getum
við lifað óhult".
0g umhverfið varð hjartara og fegurra j
en nokkru sinni fyrr.
NÓttin skall á.
Hinir ungu elskendur höfðu gefið sig ;
| svefnguðinum á vald, í draumheinun svifu
þau sem syngjandi svanir í norðurátt.
Tunglið skein á þessari nóttu. Það
varpaði sínum leyndardómsfullu geislun
niður á jörðina, Pyrenæa-skagann, Ebró-ána,
litla kofann á hakka fljótsins og skóginn í
kringum hann. En geislar þess náðu eingöngu
að varpa hirtu á trjátoppana, jaðar skog-
arins og rjóðrin inni í honum. Sjalfur
skógurinn, þetta volduga samsafn oteljandi
trjáa, lá hulinn í niðamyrkri, þar sem ekki
sá handaskil, Þykknið var aðsetursstaður
og hæli myrkraaflanna, sem fólkið óttaðist
svo mjög.
Hljótt sem rándýr merkurinnar þræddu
tíu verur hinn veglausa skóg niður að
fljótinu. Þær voru þöglar, - og hræd'dar,
hræddar við illa anda, sem þær truðu, að
hyggju í nyrkviðinum. Þetta voru vopnaðir
nenn. Hvað var þaö svo sterkt, að það gæti
yfirbugað hræðslu þessara manna við hið
yfirnátturlega og rekið þá út í raunveru-
legar hættur skógarnæturinnar? Það hlaut
að vera voldugt afl. 0g það var voldugt.
Það var hefndarþorstinn, sá hinn sami, sem
fra alda öðli hefur fengið menn til að
fremja fólskuverk.
Skógurinn tók enda, og í jaðri hans
skyggndust tímenningarnir um með varkárni .
Það var eins og þeir væru hræddir við
tunglsljósið. Þeir hikuðu við að gánga
fram í það. Loks læddust þeir, eins og
villidyr að hráð sinni, með vopn í hönd, ut;
a hersvæði, tíu álátar verur, sem drógu
skuggana á eftir sór eins og svartar
slæður. Framundan niðaði fljótið, og á
hakka þess stóð lítill kofi.
Kyrðin, sem nóttin og tunglið höfðu
helgað sór, var skyndilega rofin. Tíu
fberar stukku fram með villtum herópum og i
reiddum vopnum, Tamak vaknaði með andfælum i
við ópin, á næsta augnabliki skyhjaði hann
hættuna. Hann stökk upp, þreif vopn sín
og þaut át. Bardagi tókst. Tveir lágu þeg- i
ar í hlóði sínu, og sá þriðji hættist
hrátt við þann hóp, en hinir sjö hröktu
Tamak upp að kofaveggnum og tókst að
fella hann eftir harðan hardaga.
Kára hafði einnig .þotið át og horft
sturluð á þennan ojafna leik. Þegar hán
sá maka sinn liggja £ hlóði sínu a jörð-
inni, hið ljósa hár hans blóðlitað og
hláu augun hrostin, rak hán upp átakan-
legt óp, stökk til hans og kraup niður
við hlið hans. Henni varð það ljóst, að
a einu augnabliki hafði hun misst allt,
sera hán átti til að lifa fyrir, og sorg,
örvænting og hatur a vígendum hans fylltu
hvarm hennar brennandi tárum.
MÓðir Náttára hafði sagt: hingað og
ekki lengra. Þetta var misheppnuð tilraun.
Mennirnir voru ekki orðnir nógu þroskaðir
til að meðtaka slíka tilfinningu sem hina
eilífu, æðri ást, Og stór og ljótur ná-
ungi þreif utan um Káru með krumlunum
og har hana burt. Það var sátab, fál-
mennið, og hann sagði: "Faðir þinn fóll
fyrir vopnum risans að norðo.n, -og nu er
óg höfðingi og þá konan mín". Svo fór
hann með hana heim í þorpið.
En Kára, sem hafði reynt það, sem
engin önnur kona hafði reynt á undan
henni, þoldi ekki þetta lif og drekkti
sór í ánni Ehró. Og sál hins aldna fljóts
skildi harmleikinn, - hafði verið sjónar-
vottur að honum, - og nokkrum dögum síðar
fann sátab hana sjálfur,liggjandi á hakk-
anum, þar sem kofinn stoð,
Náttáran hafði gert tilraun, sem
hafði elcki heppnaat, en andi ástarinnar
sveif áfram yfir Ehró, og ná svífur hann
yfir Öllum heimsins álfum og uthöfum,
eilífur engill.
Þ.O.
S K 6 L A B L A B I B
!gefið át í Menntaskó'lanum í Reykjavík.
í . ,
i Eitstjóri: árr.i Guðjónsson.
j Eitnefnd: Björn Markan.
Hallgrímur Luovígsson,
Þnikell Grímgson.
Þor Vilhjálmsson.
i Auglýsingastjórar:
Stefán Sturla Stefánsson.
Sverrir Scheving Thorsteinss.:
i áhyrgðarmaður:
Guðmundur Arnlaugsson, kenn. j