Skólablaðið - 01.02.1947, Side 24

h/oGNfl SÍGimpmPQTT'IK■

• - -
-
Lítill fugl flýgur.' sólin gyllir
vængi hans. Hann fíýgur yfir græn tún,
niðandi ár og fossa. Hann lækkar flugið.
Þarna er lítið,blátt blóm. Það vex á ár-
bakkanum. Neðar niðar fossinn. En skammt
fra litla, bláa blóminu er hreiður. Þar
eru litlir ungar. Þeir horfa upp í bláa
himininn. En blómið brosir. Fuglinn okkar
sezt hjá bví. Hann er bjartur á svipinn.
En blómið litla segir fuglinum sögu sínas
"Ég vakna á morgnana við brennheitan
sólarkoss. Allt er unaðslegt, Fuglar
syngja, Hamrabeltin eru sem glóandi gull,
Fjallshlíðarnar eru fagurgrænar. Blómin
vakna öll. Áin rennur áfram. "Niður, nið-
ur", segir fossinn. Silunga só óg skjót-
ast um í ánni. Kýi’nar eru á beit. Hinum
megin árinnar er heyjað. Heyvinnufólkið
skrafar og hlær. Hraustlegt vinnur það
af. kappi. SÓlin skín. Heyið er flutt í
stóra húsið, sem J?ú serð þarna. Kvöldið
kemur, og dagsverkinu er lokið. FÓlkið
gengur heim. Söngur þess ómar £ kvöld-
kyrrðinni. Þetta fólk er ánægt,".NÚ leit
blómið bláa á fuglinn. Og fuglinn sagði
blóminu einnig sögu:
"í gærmorgun flaug óg yfir rykuga
borg, Ég settist á húsþak. Þar hitti óg
dúfu nokkra* HÚn bjó í litlu húsi á
£>essu þaki. HÚn var ánægð. ÞÓtt óg segði
henni frá sveitinni okkar með öllum sín-
um unaði, kvaðst hún ekki vilja skipta.
Her þutu bifreiðar um stræti. Ryk-
ið þyrlaðist upp. FÓlkið streymdi til
vinnu sinnar. Það horfði fast niður á
götuna. Ský dró fyrir sólina. Enginn
hlátur heyrðist.
NÚ var dagur brátt á enda. FÓlkið
læddist heim fölt í andliti, Það gekk á
harðri.möl, Enginn söngur hljómaði. Ég
dvaldist £ borginni £ nótt og sá margt.
En .um sólaruppkomu kvaddi óg borgina.
Ég flaug til sveitarinnr minnar fögru,
Hjartað barðist £ bpjósti mór af til' -
hlökkun, Og aldrei hefi ág sóð fegurð
sveitar minnar betur en nú £ kvöld, Her
á óg heima, og hór skal óg vera."
Blómið bláa hafði sofnað, meðan á
frásögninni stóð, En það kinkaði bl£ðlega|
kollinum og brosti £ svefninum, er litli !
fuglinn nefndi orðið "sveit".
NÚ lagði litli fuglinn aftur augun.
Yfir svip hans hvildi friður.
LEI'BRÉTTING
Bsaaassssssssssssssssss:
Þess skal getið, að greinin um jóla-
gleðina er alls ekki eftir árna Guðjónssc
og beðið afsökunar á óafsakanlegum prent-
villum £ grein Vargs £ vóum, einkum þeirr:
á bls. 14, Þar sem mjög er allt £ einu fa:
ið að mæla með ártalnaÞulum. Setningin er
rótt svona: "Það væri lifandi kennsla, eo
hitt ÞÓ héldur, ef.aðeins væri sagt frá
röð atburðanna án skýringa.áh ástaðna "
~ o.s.frv,.(ekki áh ártalnaTT
-: Björn ?
-: Ég var veikur.
-: Leifur ?
-: Ég varð veikur,Þegar óg las Þeiia»
Ragna: Köfnunarefni'er litlaust, lyktar-
laust og bragðlaust,
Guðmundur Arnlaugss Og laust.
Kolla Þýðirs "Svinger den sig i Vejret og
er i næste Öjeblik oppe hos hende: Sveifi
ar hann sór upp £ loft og. er a næsta
augnabliki uppi £ hjá henni.
Leifur Þýðir: Ölvaður af hinum v£ða sjón-
deildarhring. (Hann hefur ekki Þolað
mikið sá»)
Kristinn t Jæja, hvaða hætti eigum við
eftir.
ðli Haukur: LÓkativusa,- staðhætti.