Skólablaðið - 01.05.1947, Qupperneq 10
HALLBERG HALLMUNDSSON:
„Alltaf hjá méru
Við sátum fjórir kringum eldinn. Það var
kvöld í ágúst og orðið allrokkið, en þó hlýtt.
Við Jóhannes, félagi minn, vorum í sumarfríi
og vorum búnir að fara norður og austur um
land, höfðum séð margt og skemmt okkur á-
gætlega. Nú vorum við á suðurleið aftur og
áttum aðeins tvo daga eftir af fríinu, en þeim
höfðum við ákveðið að eyða í ró og næði við
Hreðavatn. Við höfðum valið okkur tjaldstað
við hliðina á öðru tjaldi, en í því bjuggu aðr-
ir tveir ferðalangar. Við kynntumst þeim fljót-
lega og ákváðum allir að stytta okkur stundir
um kvöldið við að rabba saman.
Þessir nágrannar okkar voru annars mjög
athyglisverðir menn, þótt ekki væri nema
vegna þess, hve ólíkir þeir voru. Annar, sá
yngri, var léttlyndur og gamansamur og sá
oftast eitthvað spaugilegt við allt. Hann hét
Ari. Hinn, Gísli, var aftur á móti alvarlegur
og hugsandi, virtist jafnvel oft þunglyndur og
lífsleiður. Ekki virtist þessi munur þó hafa á-
hrif á góða sambúð þeirra, þvert á móti, því
að þeir voru ákaflega góðir vinir.
Og nú sátum við þarna kringum eldinn, all-
ir fjórir, og röbbuðum saman. Talið hafði bor-
ganga út í hverjum tíma. Æskilegt er, að
þeir hinir sömu noti skó, sem ekki marrar í.
VII. Hljóti nemandi góða einkunn, ber hon-
um að þakka það kennara sínum. Sé ein-
kunnin miður góð, kennir hann sjálfum sér
um.
VIII. Eigi nemandi sömu leið úr eða í skóla
og kennari og báðir eru gangandi, fer vel á
því, að nemandi bjóði kennaranum að bera
tösku hans. Sé kennarinn gangandi en nem-
andinn í bíl, ber nemandanum að taka kenn-
arann upp í. Sé nemandinn í bíl en kennar-
inn á hjóli, er ekki illa til fallið, að nemand-
izt að ýmsum dulrænum atburðum og Jó-
hannes, félagi minn, hafði verið að enda við
að segja frá einhverju slíku, sem fyrir hann
hafði komið.
Það vita sjálfsagt allir, hvernig það er, þeg-
ar talað er um slíka hluti. Loftið virðist eins
og blandið einhverri kynngi, jafnvel ósýnileg-
um verum, maður þorir varla að hreyfa sig og
lætur sem minnst á sér bæra. Þannig var
þetta líka nú.
— Já, sagði Ari glaðlega og kæruleysislega,
þegar Jóhannes hafði lokið máli sínu. — Þetta
er dálítið skrítið, og ég veit, að það eru ýmsir,
sem trúa á dularfull fyrirbrigði og þess hátt-
ar, en ég held nú, að megnið af þessu séu bara
hindurvitni, sem stafa af þreyttum taugum eða
einhverju svoleiðis. Eða hvað segir þú um það,
Gísli?
Gísli hafði hingað til setið þögull og starað
í eldinn og virtist vera í þungum hugsunum.
Þegar Ari spurði, leit hann upp, en svaraði
ekki alveg strax.
— Ég skal segja þér sögu, Ari, sagði hann
svo. — Eða það er nú eiginlega ekki saga, held-
inn bjóði kennaranum að keyra bílinn, en
setjist sjálfur á hjólhestinn.
IX. Á skólaböllum fer vel á því að hafa stund-
um dömufrí og koma því í kring, að lagleg-
ustu dömurnar bjóði kennurunum upp. Slíkt
getur minnkað um stundarsakir hugarvíl
þeirra ógiftu og styrkt aðstöðu þeirra giftu
gagnvart eiginkonum þeirra, er þær sjá, að
mönnum þeirra er ekki horfin öll kvenhylli.
Og svo að lokum: Æskilegt er, að þess sé
aldrei farið á leit við bóngóða kennara, sem
koma heim útjaskaðir af eldfjallapríli, að þeir
skemmti á skólahátíð. Slíkt hefnir sín.
10
SKÓLABLAÐIÐ