Skólablaðið - 01.05.1947, Side 11

ur bara frásögn, sem mætti kannski kalla þátt
úr ævisögu minni.
Hann ræskti sig ofurlítið, en byrjaði síðan
sögu sína og beindi henni einkum til Ara.
— Þú veizt, að ég var í Háskólanum, en
hætti þar eftir tveggja ára nám. En þú veizt
líklega ekki, hvers vegna ég hætti, og það er
frá því, sem ég ætla að segja þér.
Eg átti vin, sem hét Helgi. Við vorum
alltaf saman og herbergisfélagar. Yfirleitt
vorum við eins góðir vinir og tveir menn geta
verið.
Svo var það eitt sinn, þegar við vorum á
dansleik, að ég kynntist stúlku, sem hét Jóna.
Það var falleg stúlka, afarfalleg, og ég varð
undir eins ástfanginn af henni. Seinna, þegar
ég kynnti hana fyrir Helga, vini mínum, varð
hann það einnig, en það duldi hann fyrir mér
svo vel, að mig grunaði ekkert, þar til daginn,
sem við Jóna trúlofuðumst.
Hann hafði tekið í hendina á mér og óskað
mér til hamingju, þegar ég sagði honum tíð-
indin. En mér hafði strax fundizt hann und-
arlega daufur og datt þá í hug, hvort það gæti
verið, að hann væri einnig ástfanginn af Jónu.
Eg hafði reyndar tekið eftir því, að hann virt-
ist oft eins og hálffeiminn í návist hennar, en
mér hafði aldrei dottið í hug, að það væri af
þeim ástæðum.
Og um kvöldið varð svo grunur minn að
vissu. Við höfðum ákveðið að hafa smágleð-
skap heima hjá Jónu, og ég bauð auðvitað
Helga þangað. En hann afsakaði sig með því,
að hann væri lasinn og vildi heldur vera
heima og fara snemma að sofa.
Við því var auðvitað ekkert að segja, enda
var það víst ekki fjarri sanni, og ég fór því
einn. Við skemmtum okkur fram eftir nóttu
við dans og drykkju. En um klukkan hálf-
fimm skeði dálítið atvik, sem flestum þótti
reyndar ósköp hversdagslegt — nema mér.
Ljósin slokknuðu. Þetta var auðvitað enginn
alvarlegur né dularfullur atburður, og ég- veit
ekki af hverju það var, að það læddist að mér
einhver óhugnan við þetta. Mér varð ískalt og
illt í höfðinu. Litlu síðar kom ljósið aftur. Það
hafði ónýtzt öryggi og nýtt verið sett í staðinn.
En þegar ég kom heim í herbergi okkar
Helga kl. 6 um morguninn, var hann horfinn.
Morgunblöðin komu strax með fregnina,
feitletraða á fremstu síðu:
UNGUR MAÐUR DREKKIR SÉR
og neðan undir því: „Um klukkan 4.30 í nótt
skeði sá atburður . . . .“ o. s. frv. Einmitt á
sömu stundu og ljósin slokknuðu.
Hér þagnaði Gísli ofurlitla stund, en hélt síð-
an áfram og beindi máli sínu alltaf til Ara:
— Ég geri varla ráð fyrir því, að ég þurfi
að lýsa fyrir þér þeim áhrifum, sem þetta hafði
á mig. Ég syrgði Helga mikið, því að við höfð-
um verið óaðskiljanlegir vinir. Að því, er
snerti Jónu, þá fannst mér sem við gætum
aldrei orðið hamingjusöm. Mér fannst sem
Helgi hefði komið á milli okkar um aldur og
ævi og hann gætum við ekki rekið, hann var
bezti vinur minn. Þess vegna sagði ég henni
upp.
Mér virtist það ekki fá neitt verulega á hana,
þegar ég sagði henni þessa ákvörðun mína,
en það var ekki annað en blekking. Hún að-
eins stillti sig meðan ég var hjá henni.
Ég las ekki mikið þann daginn. Ég lá í her-
bergi mínu og mókti milli svefns og vöku. Um
kvöldið ætlaði ég að reyna að lesa, en þá sótti
á mig syfja, og ég sofnaði út frá bókunum.
Þegar ég vaknaði aftur, var dimmt í herberg-
inu, og mér var hrollkalt. Ég mundi það, að
ljósið hafði verið kveikt, þegar ég sofnaði og
aftur ðetti að mér þessa óhugnan eins og nótt-
ina, sem Helgi fyrirfór sér.
Ég varð alveg ofsalega hræddur og þaut
upp af dívangarminum og öskraði. Svo fálm-
• aði ég eftir jakkanum mínum í myrkrinu og
ætlaði að þjóta út. En þá sá ég sjón, sem ég
mun aldrei gleyma og kom mér til að hrökkl-
ast til baka. Við dyrnar stóð Jóna og frá
henni stafaði ískaldur gustur.
Hún var náhvít í framan, aðeins dökkir
baugar kringum augun, og vatnið draup úr
hári hennar og klæðum. Ég öskraði aftur og
vildi skjótast fram hjá henni, en hún gekk í
veg fyrir mig.
— Þú kemst ekki út frá mér núna, sagði
hún. — Héðan af verður þú alltaf hjá mér.
Ég æpti einu sinni enn, síðan leið yfir mig.
SKOLABLAÐIÐ
11