Skólablaðið - 01.05.1947, Blaðsíða 16

ERLA ÞÓRDÍS JÓNSDÓTTIR:
LEYSING
Það var sunnudag nokkurn í apríl. Sumarið
var á leiðinni hingað norður á hjara veraldar.
Dagurinn var orðinn lengri en nóttin. Sólin
var að keppast við að þíða klakann úr jarð-
veginum og speglaði sig í vatnspollunum, sem
henni hafði tekizt að mynda á þjóðveginum.
Mosinn breiddist, rakur og ferskur, eins og
mjúkt, grátt teppi yfir grett og svart Hafnar-
fjarðarhraunið. Það var engu líkara en skap-
arinn hefði fengið þessum frumstæða gróðri
það hlutverk í hendur að slétta úr hrukkum
hraunsins. Grasgeirarnir í hrauninu voru farn-
ir að grænka, og einstaka blóm hafði dirfzt að
stinga upp kollinum. Sólin tók brosandi á móti
þeim öllum og gladdist yfir hverju nýju, sem
bættist í hópinn.
Uti við ströndina gjálfruðu léttar góðveð-
ursöldur. Þær voru í sólskinsskapi og sungu
um sumarið, sem í vændum var.
Fjöllin voru söm við sig. Fljótt á litið virt-
ust þau tæpast taka eftir því, hvað dagurinn
var orðinn langur og bjartur og sólin örlát á
geisla sína. Friður og tign hvíldi yfir þeim,
þar sem hinar mjúku og hvössu línur þeirra
bar við bláma himinsins. En þegar betur var
að gáð, kom í ljós, að einnig þar hafði vorið
verið á ferð. Sólin var önnum kafin við að
bræða hvern skaflinn á fætur öðrum og breyta
honum í vatn. Og vatnið safnaðist saman í
gamla lækjarfarvegi, sem höfðu verið að bíða
eftir því allan veturinn. Litlu lækirnir bunuðu
niður eftir fjallahlíðunum og sungu tra-la-la.
Öðru hverju var kyrrð náttúrunnar rofin af
bíl, sem brunaði eftir veginum til Keflavíkur.
Þar gat að líta bæði litla og stóra bíla, fallega
og ljóta, íslenzka og erlenda. Glæsilegu einka-
bílarnir, sem voru að vísu framleiddir í Amer-
íku, en höfðu nýlega fengið íslenzkan borgara-
rétt, báru vitni um hinn efnalega uppgang Is-
lendinga á stríðsárunum. Grábrúnu herbifreið-
amar minntu óhugnanlega á styrjöldina, sem
nú geisaði um víða veröld. Hinir samlitu bíl-
stjórar þeirra sátu þögulir við stýrin, tuggðu
að sið Ameríkumanna og hugsuðu heim til
„Vínlands hins góða“. Þeir af þeim, sem al-
, vörugefnir voru, veltu fyrir sér gangi styrj-
aldarinnar, en hinir, sem léttúðugri voru,
sögðu hver við annan, að skrambi gæti nú
verið gaman að ná sér í stelpur.
Tvær ungar stúlkur, sem höfðu verið fermd-
ar í fyrra, voru á gangi eftir veginum. Vor-
blíðan hafði eggjað þær á að leggja land und-
ir fót. Og nú lék hin svalandi gola um hinar
ungu kinnar þeirra, sem voru orðnar fölar af
skólasetum vetrarins.
Þær gengu þögular hvor á eftir annarri á
vegarbrúninni. Þær virtust vera allt að því
þungbúnar, þar sem þær báru fæturna hvorn
fram fyrir annan, niðursokknar í hugsanir sín-
ar. Unglingum á þessum aldri er títt að vera
með hguann uppi í sjöunda himni skýjaborga
sinna. Sagði ég unglingum? Mér er sem ég
sjái svipinn á þeim, ef þær hefðu heyrt til mín
núna! Því að þeim fannst sannarlega ekki, að
þær væru neinir unglingar. Þær litu á sjálf-
ar sig sem fullþroskaðar stúlkur og vildu láta
aðra gera slíkt hið sama. Og þær móðguðust
ákaflega, ef ókunnugu fólki láðist að þéra
þær.
Nú rauf önnur þeirra þögnina:
„Æ, mig langar svo að gera eitthvað snið-
ugt!“
Hin kom í skyndi fljúgandi ofan úr skýja-
borgum sínum og tók undir þessa mjög svo
eðlilegu og tímabæru ósk stallsystur sinnar.
„En hvað finnst þér þá, að við ættum að
gera?“ bætti hún við.
Grúbrúnn jeppi kom akandi rétt í þessu.
16
SKOLABLAÐIÐ