Skólablaðið - 01.05.1947, Blaðsíða 17

Tveir ungir og fjörlegir Ameríkumenn í her-
mannabúningi sátu í honum.
„Halló, girls“, hrópuðu þeir.
„Halló“, voru þær búnar að glopra út úr
sér, áður en þær vissu af.
Nú hýrnaði heldur en ekki yfir hermönn-
unum. Þeir höfðu eiginlega hreint ekki búizt
við því, að kveðju þeirra yrði sinnt. Þeir tók-
ust þess vegna allir á loft og vildu óðir og upp-
vægir fá stúlkurnar með sér í bíltúr.
Þær litu hvor á aðra spurnaraugum. Vitan-
lega bar þeim að snúa undir eins baki við
þessum freku strákum. Það mundu allar sið-
samar stúlkur hafa gert. En á hinn bóginn var
þarna tækifæri til að gera „eitthvað sniðugt“.
— Hví ekki að fara með þeim? Enginn þyrfti
nokkru sinni að komast að því.
Léttar í skapi stigu þær upp í jeppabílinn.
Þeim virtist það vera eins og í ævintýri að
líða áfram eftir þjóðeginum í jeppa við hlið-
ina á ungum hermönnum og tala ensku. Þær
nutu þess að eta súkkulaði og appelsínur og
tyggja amerískt tyggigúmmí með piparmyntu-
bragði. Sannarlega var þetta „eitthvað snið-
ugt!“ — Degi var tekið að halla, þegar þær
stigu út úr bílnum í einu af úthverfum
Reykjavíkur. Því að auðvitað þorðu þær ekki
að láta þá aka sér alla leið heim.
„Gætum við ekki hitzt aftur annað kvöld?“
spurðu þeir með sínu blíðasta brosi.
Þær litu hikandi hvor á aðra.
„Það væri nú nógu gaman að hitta þá aft-
ur“, sagði önnur þeirra.
Hin hristi höfuðið. „Það er ekki hægt!“
Svo kvöddu þær piltana og þökkuðu þeim
kærlega fyrir skemmtunina.
„But we can not possibly see you again“.
Þeim þótti auðsjáanlega súrt í broti. Auð-
vitað áttu þeir bágt með að átta sig á því, að
stúlkurnar þeirra, sem þeir höfðu verið svo
heppnir að ná í, væru ekkert annað en krakka-
kjánar, sem væru að reyna að stelast til að
gera „eitthvað sniðugt“.
Þær horfðu á eftir jeppanum, þar til er hann
var kominn úr augsýn. En þetta litla sunnu-
dagsævintýri þeirra var geymt, en ekki gleymt.
Þær gengu heim á leið, hryggar og glaðar í
senn.
„Það hefði náttúrlega verið gaman að hitta
þá aftur“, sagði önnur þeirra og andvarpaði.
„Það hefði vafalaust orðið dýrt spaug“, sagði
hin og þóttist hafa hitt naglann á höfuðið.
„Tókstu eftir því, hvað hann hafði löng,
svört augnahár? Hefurðu nokkurn tíma
séð . . . .“ Hún átti engin orð, bara lokaði aug-
unum og brosti, hugfangin.
„Þú verður að láta þér nægja að dreyma um
hann, þangað til þú verður skotin í öðrum,
elskan“, sagði hin, huggandi.
Stundum koma vorhret á Islandi.
Þá kelur litlu blómin, sem ef til vill hafa náð
að gægjast upp úr moldinni í vorleysingunum.
Það voru eins konar vorleysingar, sem áttu
sér stað í hjörtum þessara ungu stúlkna þenn-
an dag. Ofurlítil ástarblóm reyndu að skjóta
frjóöngum í hjörtum þeirra. En þau kól vegna
hinna óblíðu aðstæðna.
Samt var sumarsins ekki langt að bíða, sól-
ríks sumars með sæt og ilmandi blóm.
Fyrsta vornóttin.
Ástfangin svanahjón suður á heiðum
svífa’ yfir lyngvaxið drag.
Tárhreinum daggperlum gráta af gleði
grösin, sem lifnuðu í dag.
Sumarsins gróður í frjómoldu fæðist,
foldin af dvalanum rís.
Nú er allt þrungið af næring og krafti,
— í nótt er hér paradís.
Allt lifandi vakir, en vill ekki trufla
værðina, og andar því hljótt.
Ástin og fegurðin, unaður lífsins,
eiga jörð vora’ í nótt.
Vindblærinn hljóðnar í grænkandi greinum,
glitra í blómaugum tár.
Unaðskennd vekur í vonandi hjörtum
vornóttin fyrsta í ár.
— Leitandi hugir um albjarta óttu
öðlast hinn dýrlega frið.
-----Ástfangin svanahjón suður á heiðum
sofna við lækjanna nið.
Árni Gunnarsson.
SKÓLABLAÐIÐ
'17