Skólablaðið - 01.05.1947, Side 19

SKÓLAFRÉTTIR
í þessu blaði átti að birtast yfirlit yfir skóla-
lífið í vetur, og ætlaði inspector scolae að
skrifa það. Af þessu gat þó ekki orðið og verð-
ur að vísa á skólafréttir fyrri blaða. Steingrím-
ur Hermannsson samdi þó grein um skáklífið
í skólanum og Sigurgeir Guðmundsson yfirlit
yfir íþróttalífið:
Nokkru síðar fóru fram tveir knattspyrnu-
kappleikir milli skólanemenda og nemenda
annarra skóla. Sá fyrri, sem var við Verzlun-
arskólanemendur, lyktaði með 3:3, og sá síðari,
sem var við háskólastúdenta, endaði einnig ó-
útkljáður, 0:0. I þeim leik voru ekki nema 10
menn í liði Menntaskólans, og átti það sinn
þátt í því, að ekki fór betur.
Til þess að fá einhverja yfirsýn yfir getu
nemenda í þessari íþrótt, gekkst 6. bekkur fyr-
ir kappleik milli neðri bekkjanna og 6. bekkj-
ar. Heppilegra væri, að á hverju hausti færi
fram leikur milli stærðfræðideildar og mála-
deildar með það fyrir augum að raða niður í
skólalið.
Fyrir jól hófst bekkjakeppnin árlega í hand-
knattleik. Lauk henni með því, að 3 bekkir, V.
D, VI. B og C, voru jafnir, höfðu allir leikir
þeirra á milli verið óútkljáðir. I aukaleikjum
sigraði V. D. báða keppinauta sína. VI. C með
10:5 og VI. B með 11:9, og hlaut titilinn Hand-
knattleiksmeistarar skólans ’46—’47. I liði V.
D. voru: Sigmundur Magnússon, Steingrímur
Hermannsson, Sigurberg Elentínusson, Bjarni
Guðnason og Guðmundur Steinbach. Leikur
liðsins er mjög fastur og nálgast að vera hörku-
legur, og aldrei er gefinn þumlungur eftir.
Skothörku hafa þeir allir til að bera, vörnin er
sterk og markvörður góður.
Ollum handknattleiksmönnum og -stúlkum
skólans til mikilla leiðinda var skólanum mein-
Hægan, hægan falla hvítir hnoðrar til jarð-
ar. Hvítt náklæði hylur storð og steina.
Snjór, þú miskunnsami, er hylur allt hið
ljóta og vangerða á þessari jörð, er hylur ná-
inn jafnt fríðan og ljótan, jafnt ríkan og fátæk-
an. Líknsami dauði, þú eini vinur mannanna,
sem eigi fer í manngreinarálit.
Hægan fellur hvítur dúnn til jarðar. Hvítur
og mjúkur sem fiður andamóður, reytt af
brjóstinu handa litlum, ófleygum ungum, svo
að þeim verði ekki kalt. —
En hvað stoðar ást og hlýja þeim, sem hefur
kalið á hjarta, þeim, sem enga fegurð sjá, þeim,
sem enga þjáning finna?
Samt fellur hvítur dúnninn, hægan, hægan.
Lítill fugl, uppgefinn, sezt á gráan stein.
Hann er svo veikur, svo veikur........
Hvítur dúnn fellur og fellur. Hann hylur lít-
inn fugl eins og í hreiðri.
Og nú er steinninn hvítur.
Og nú sést enginn fugl.
Og enn fellur hvítur dúnn til jarðar og
breiðir líknandi, mjúklega, náklæði yfir lít-
inn fugl.
Næsta vor ganga tveir menn með byssu um
móa. Annar þeirra lítur dauðan fugl á steini.
Hinn bregður við: Hvað varðar okkur um
fuglshræ? Við erum að skjóta þá, sem lifandi
eru.
En sannlega segi ég yður: Það er dauðasök
að leiða ekki hugann að þeim fuglum, sem dóu
af því þeir voru veikir og enginn gaf þeim
brauð.
Einn dag verða fuglarnir svo margir, að þeir
ráðast á þann, sem ekki gaf brauð, tæta hann
með nefi og klóm, já, jafnvel drepa hann, —
sem hefnd fyrir lítinn fugl, sem dó......
Wolfgang Edelstein.
SKÓLABLAÐIÐ
19