Skólablaðið - 01.11.1958, Blaðsíða 16

ÞAÐ er morgunn. Ég stend undir
skipsskrokknum og dangla með hamrin-
um í ryðblettina„ Það finnst víst öllum
afsakanlegt að vera ofurlítið latur í
morgun. Maðurinn við hliðina á mér
geispar og tyllir sér á tréklump.
"Skratti er 'ann kaldur". Hann svarar
ekki. Hann er víst líka sammála.
ját það er napurt í morgun, og morgun-
gráminn leggst á sálina. Hverjum datt
eiginlega fyrst í hug að draga menn
kl. 7 á morgnana fram ur ylvolgum rúm-
um út í morgungjostinn ? Og til þess
eins að standa geispandi og gapandi af
leti og syfju.
En kuldinn hefur önnur áhrif á mann-
inn við hlið mér. Hann situr lengi ann-
ars hugar á kubbnum, en rís svo upp og
eldur brennur úr augum hans :
"Hvaða andsk. . . meining er, að þú og
þínir líkar standið hérna meðal okkar
vinnandi manna og gerið ykkur merki-
lega. Þið, sem aldrei hafið þurft neitt
fyrir lífinu að hafa og. . . "
Hann ætlar að segja eitthvað meira, en
skyndilega dregur úr honum allan mátt
og hann lyppast niður á kubbinn.
"Karlskömmin, " hugsa ég, "þé að hann
liggi hér í leti allan daginn, bölsétast
hann í sífellu yfir aðgerðaleysi og
ómennsku unga folksins. Hann hefur
sjálfsagt verið miklu verri sjálfur hér í
KONUSVAR, frh. af bls. 38,
leikum ) karlmanna.
Hins varar hafa karlmenn ýmsa eigin-
leika í ríkara mæli en kvenfolk. Þeir eru
eigingjarnari, framhleypnari, líta stærri
augum á sjálfa sig, þ. e. lifa í sjálfsblekk-
ingu á hærra stigi. Með líkamlegum yfir-
burðum, mælsku og trúnni á gáfur og getu
sjálfs sín, hafa þeir megnað að halda kon-
unni undirokaðri, allt fram á öld tækninn-
ar.
Þá tok sambandið skyndilegum breyt-
gamla daga’J En nú heldur maðurinn
við hliðina á mér áfram :
"Hvaða líf er þetta fyrir mann eins og
mig? Við fæðumst, berjum ryð og drep-
umst. Megum víst þakka guði fyrir að
eiga fyrir kistu utan um okkar eigin
skrokk". Hann fnæsir og ber sér ákaft. .
"Heyrðu, hvar er annars hamarinn
minn? "
Það er komið kvöld. Rosabaugar
kringum götuljosin, og smágerður úði
þrengir sér inn í hvert skot. Beggja
vegna götunnar eru uppljomaðar búðir.
Folkið flýtir sér, því að lokunartími er
í nánd. Ég rangla um göturnar stefnu-
laust. Hjörtur kaupmaður er að telja
groðann frá deginum: . . . "Sjö, átta, níu-
hundruð. . . " Og Hjörtur kaupmaður
brosir ánægjulega í kampinn.
"Þetta er lífið, vinur. Vinna, vinna.
Það er mitt kjörorð. Þess fallegu
pappírsplögg, sem nú streyma til mín,
hafa í sér folgna sjálfa lífshamingjuna.
Líttu á mig, vinur, og þú skilur mig."
Og Hjörtur kaupmaður brosir aftur og
strýkur ýstruna.
En í gráa bakhúsinu situr litla stúlk-
an við gluggann. "Hvenær kemur pabbi
heim?" Og þreytulega konan með dökku
baugana undir augunum hristir höfuðið og
strýkur hárið frá enni dóttur sinnar.
G.
ingum. Svigrúm konunnar stækkaði til
munaj en hún þarf tíma til að átta sig,
samlagast hinu nýja umhverfi. Þá þarf
enginn að efast um, að konan stendur á
sínum stað jafnfætis karlmanninum,
mannkyninu til heilla.
November, 1958.
Elín Ölafsdóttir
LAUSN Á SKÁKDÆMI: 1. Hh3f M
gxh3. 2. Kf3 g4-j* 3. Kf4 g3. 4. Iixg3 mát.