Skólablaðið - 01.12.1958, Blaðsíða 6

- 66

Gengur um ganginn
geispandi,
lízt dragast á langinn
lausnarstund.
Klukkan er tíu mínutur yfir ellefu.
Hann geispar og ráfar um. - "Hver ætli að
sé að kenna bekknum hinum megin við
ganginn?" Hann læðist á tánum að dyrunum
og gægist inn. "Hvað er þetta, fíflið yðar !
Þer fáið null. Þer vitið, svona sjáið þér!"
Hann sér kennarann mynda hring í bokina
hjá sér og taka svo þann næsta upp.
"Hvers konar kunnátta er þetta?" Kennar-
inn galopnar augun og deplar þeim grafal-
varlegur. ( í öðru munnvikinu er glott, sem
má alls ekki sjást. ) "Þér fáið nuLl, þér
vitið, svona sjáið þér!" Aftur sami
hringurinn í békina.
Nemandinn uti á gangi brosir. "Hvað
skyldi hann vera buinn að uthluta mörgum
nullum í dag?"
Hann ráfar áfram að næstu dyrum. Þar
stendur kennarinn, sveiflar gleraugunum
og starir ut í loftið. "Kvenfolkið, já,
jæja. Það hefur allt of mikil réttindi nu
orðið, " hristir höfuðið, "situr hér og
lærir logaritma!" Felur andlitið bak við
stóran tóbaksklút. "Nei, það á að vera
karlmönnunum undirgefið. " Hann snýtir
sér rösklega, brýtur klutinn vel og
vendilega saman og stingur honum í vas-
ann. Vindur sér svo snögglega að ein-
um nemandanum, réttir honum pening og
segir eitthvað við hann. Nemandinn
stendur upp, hátíðlegur á svip, og gengur
til dyra.
"Nei, sæll, ert þú að skrópa?" spyr hann
þann, sem á ganginum er. "Ja, ne-i, ég
fékk eiginlega leyfi til þess að fara
fram." "En?" "Ég er að bíða eftir að
hann klári að taka upp í stíl. Ég kann
ekkert í endursögninni." Spyrjandinn
hlær við og labbar í burtu. "Hvert ertu
að fara?" "Kaupa neftóbak!" svarar
hinn kankvíslega og sýnir honum pening-
inn.
Aftur sama ráfið um ganginn.
Honum verður litið inn um enn einn
hurðargluggann. Þar sér hann eina
skólameyna standa skjálfandi upp við
töflu. Hun hefur nýlokið við að skrifa
stíl. Kennarinn horfir á hana nístandi
og svo kuldalegu augnaráði, að jafn vel
skeggið á honum stendur helfrosið út
í loftið. "Nei, héðan er bezt að forða
sér sem skjótast!"
"Ætli kennarinn sé nú ekki loksins bú-
inn?" Hann læðist að sínum eigin dyr-
um og lítur inn.
Kennarinn hallar sér makindalega aftur
á bak í stólnum. Hann er að hlýða einu
fórnardýrinu yfir endursögn. Honum
leiðist. Allt í einu verður honum litið
út um hurðargluggann.
- Þeir horfast í augu. -
Síðan rís kennarinn hægt á fætur. Hon-
um leiðist ekki lengur. Hann gengur
að hurðinni, rykkir henni upp og segir :
"Eruð þér ekki að hugsa um að koma
inn? "
Nemandinn stendur utan dyra tví-
stígandi. Hann horfir á kennarann,
lúpulegur, neðri kjálkinn sígur alltaf
lengra og lengra niður. "Ja, jú jú, "
svo kemur hann sér inn úr dyrunum,
gengur að borðinu sínu og sezt.
"Jæja, hvað kemur svo næst í endur-
sögninni?" spyr kennarinn.
Nemandinn svitnar, hann grípur í borðið
í kveljandi þögn.
"Ver - ver - verloren sein.
Lati.
MOLAR úr III.-A.
Franciska (í ísl. ) á að greina frá
Bjarna (í sýnisb. bls.183) hvað hann gerir
áður en hann fer að hátta, en hún sleppir
því og segir: "Svo fór hann að hátta".
Þá segir Finnbogi :
"Við skulum ekki fara svona snemma
að hátta. "