Skólablaðið - 01.12.1958, Blaðsíða 10

I
I.
Ágæti vinur !
Ég hafði í rauninni hugsað mér að
skrifa vini mínum ólafi R. Grímssyni
langt viðurkenningarbréf fyrir störf hans
í þágu íslenzkrar menningar. Var ég
búinn að taka fram penna og pappír og
hafði skrifað efst á pappírinn :
Virðulegi Ólafur R. ! - En svo komst ég
ekki lengra. Það var eins og einhver
guð almáttugur hefði gripið í taumanna,
rétt eins og honum félli ekki ætlun mín.
Þá strikaði ég yfir það, sem ég
hafði skrifað, - fyrst yfir virðulegi - og
svo yfir Ólafur R.
Og nú liðu nokkrir dagar. Þá hug-
kvæmdist mér allt í einu : ef einhver
verðskuldar bréf frá mér, þá er það
Ómar. Og sá sá fyrir mér svipinn á
kunningjum þínum, þegar þeir rekast á
bréfið einhvers staðar í skrifborðsskúff-
unni þinni. - Bréf til Ómars. Mikið hlýt-
ur það að vera skemmtilegt bréf. Og
svo lesa þeir bréfið, en meira get ég
ekki farið fram á.
Finnst þér þetta ekki nokkuð smart
hugsað ?
1.
Mikið hafði ég gaman af skrifum
Sigurðar Stefánssonar í fyrsta Skólablað
vetrarins. Að vísu ber það hvorki vott
um fagran né kristilegan hugsunarhátt að
geta hlegið að honum, vesalingnum ; og
ég furða mig stundum á því, að ég skuli
hafa getað fengið slíkt af mér.
Enn furðulegra fannst mér þó hitt,
að maður, sem ég hef alltaf haldið með
fullam sönsum, skuli skrifa svona nokkuð.
Þú hefur eflaust tekið eftir því, hve
grein Sigurðar er músíkalskt upp byggð,
en stefið er þetta : Ekki er þetta svara-
vert.
Greinin hefst á vægum inngangi,sem
einkum fjallar um taugaveiklun Sigurðar
sjálfs, greind mína og heimsku guðs.
Að honum loknum bendir hann lesendum
sínum vinsamlegast á það, að hann hafi
enga hugmynd um takmark mannsins, og
felur það vonandi í sér, að hann hafi
ekki minnstu hugmynd um sín eigin tak-
mörk, og verður það reyndar hverju
barni Ijóst við lestur greinarinnar.
En finnst þér það annars ekki
hryggilegt, að ungur skólabróðir þinn
skuli ana áfram í þessu jarðlífi án þess
að gera sér nokkra grein fyrir hvert
hann er að fara eða til hvers hann er
að ana þetta áfram?
Næsti kafli byggist einkum á tilvitn-
unum í grein mína. Og þó ekki væri
nema til að gefa þér ofurl'ítið sýnishorn
af hinni bráðsnjöllu uppbyggingu kaflans,
langar mig til að vitna í hann, enda þótt
ég viti, að þú sert búinn að lesa grein-
ina tvisvar sinnum yfir.
Þar segir; "Þorsteinn skýtur spjót-
um sínum fast. Hann segir; "Algóður
guð skapaði jörðina, en skapaði hann
ekki líka mennina, sem ætla að skemma
jörðina hans með sprengjunum sínum."
Það má vel vera, að Guð hafi skapað
mennina, sem varpa sprengjum, en hver
skapaði þá mennina, sem fórna sér fyrir
meðbræður sína eða hina, sem skapa
andleg eða áþreifanleg verðmæti. "
Þú sérð, að hér hefur Sigurður tapað
þeirri litlu glóru, sem hann heldur að
guð hafi gefið sér. Hann heldur ser.n sé,
að mín bjargfasta skoðun sé sú, að guð
hafi skapað hið illa, en allt það góða
hafi orðið til af sjálfu sér.
Ég þykist vita, að nú hlæir þú með
mér, enda er líka ástæða til. Finnst