Skólablaðið - 01.12.1958, Blaðsíða 12
- 72 -
bara að það verði sem fyrst.
II.
4.
Það er ekki alveg nóg að hafa setið
tvo menningarklubba til þess að geta tal-
izt menningarunnandi, og þar sem ég
þykist vita, hvað þu fylgist illa með
menningarmálum þjóðarinnar, hef ég
hugsað mér að segja þér nýjustu fréttir
af þeim, en það er stofnun hins stór-
merka menningarfélags íslenzkrar æsku.
Eins og þér er kunnugt af blaða-
fregnum, er það Ólafur R. , sem á veg
og vanda af stofnun félagsins. Fyrsta
verkefni Ólafs R. var að krefjast þess
af dönsku þjóðinni, að hún léti þá sem
bezt vita og vilja og sendi samstundis
handritin heim. Hafði Ólafur hugsað sér
að fara í fararbroddi fyrir göngu reyk-
vískrar æsku á fund danska sendiherr-
ans og afhenda honum ávarp, sem við
höfðum verið látnir undirrita ásamt
meiru en 5000 öðrum.
Og þar sem Ólafur er diplómat í
eðli sínu, hringdi hann í danska sendi-
herrann nokkrum dögum áður, og til-
kynnti, að hann væri væntanlegur 1. des-
ember með orðsendingu til dönsku þjóð-
arinnar. Sendiherrann var því miður
ekki viðstaddur, en sagt var, að hringt
yrði heim til Ólafs jafnskjótt og sendi-
herrann hefði látið í Ijós slcoðun sína á
málinu.
Ég held, að ég hafi ekki sagt þér
frá því, að ég hitti Ólaf sama dag og
hann hafði talað við sendiherrann.
Gladdi það mig, hve vel lá á honum.
Sagði hann mér allt um símtalið við
sendiherrann, og þótti mér það interess-
ant, nema hvað ég tók það mjög nærri
mér, að Ólafur sagðist ekki hafa skilið
nema hluta af því, sem sendiherrann
sagði. - En mundu það, að þetta segi ég
þér í fullum trúnaði, og ef svo hrapal-
lega vildi til, að þú glopraðir þessu út
úr þér, þá máttu ekki undir neinum
kringumstæðum hafa það eftir mér, því
ef Ólafur frétti það, fyrirgæfi hann mér
aldr ei.
Bauð sendiherrann Ólafi að afhenda
ávarpið kl. 11, en það tók ólafur ekki í
mál, því þá hafði stjórn menningarfélags
íslenzkrar æsku hugsað sér að halda
blaðamannafund. Sagði Ólaíur, að sendi-
herrann hafi tekið snöggt viðbragð, þegar
hann heyrði þetta, og réð Ólafur það
af viðbrögðum hans, að hann hafi ætlað
að stinga ávarpinu undir stól fyrir hönd
dönsku þjóðarinnar og láta það hvergi
koma fram. En sendiherrann varð að
láta í minni pokann fyrir Ólafi R. , og
var honum stefnt í sendiráðið kl. 11,30.
Yirtist mér Ólafur hlakka mikið til at-
hafnarinnar í danska sendiráðinu.
Þú getur nærri, að ég hafi verið
eftirvæntingarfullur, þegar ég opnaði
Morgunblaðið þriðjudaginn 2. desember,
Átti ég von á tveim stórum myndum, á
annarri gæfi að líta sendiherra Dana-
veldis, sáran og reiðan yfir hinni háðu-
legu útreið í símtalinu sællar minningar,
og hjá honum Ólaf R. með bókina frægu
í annarri hendi og kokkteil í hinni, því
hver gleymir ekki sínum helgustu lífs-
prinsíppum á slíkri fagnaðarstund. Á
hinni myndinni átti ég auðvitað von a
jóhanni Víglundssyni.
En hvílík vonbrigði! Einhvers stað-
ar inni í blaðinu var skitin tveggja dálka
fyrirsögn og mynd af bókinni látin nægja.
- Blaðamennirnir hafa líklega klippt
burt ÓlaJ og kokkteilinn, hugsaði ég, og
lái þeim það hver, sem vill.
Enn jukust vonbrigði mín, þegar ég
heyrði kvöldfréttirnar í útvarpinu, en
þar átti ég von á veglegum fréttaauka
með viðtölum við Ólaf og Francisku.
En það er eins og íslenzka þjóðin sofi
enn. Helztu snillingar hennar á liðnum
öldum voru sveltir og traðkaðir í svað-
ið, og þegar Ólafur og Franciska vakna
til þess að ná handritunum heim, er
eins og enginn veiti því minnstu eftir-
tekt. Allir sofa.
En ég hef óljósan grun um, að
sendiherrann sé búinn að jafna sig. Og
hver veit nema dálítið neyðarlegt bros
færist yfir varir hans, þegar hann minn-
ist dagsins, þegar sýnishorn einnar
helztu útflutningsvöru Danaveldis heim-
sótti hann til að krefjast handritanna
heim ? - Kannske brosir konan hans
með honum, kannske hlæja þau hatt.
III.
já, Ómar minn, við lifum erfiðu
lífi í þessum heimi.
En samt er ég bjartsýnn.
Hver veit, nema barnabörnin þín
eigi eftir að hlæja að honum guði og
Frh. á riæstu b'Ls.