Skólablaðið - 01.12.1958, Blaðsíða 18

-78 -
VEGNA hinnar mjög svo opinskáu og
einstæðu greinar, sem Ársæll Marelsson
hefir ritað um sjálfan sig, fýsti mig að
kynnast þessum sérstæða personuleika
betur en ég hefi átt kost á, vegna þess,
að hann stundar vinnu jafnframt námi
sínu og leg^ur því einungis stund á 6-
reglulegt nam. Þess skal þó getið, að
þá sjaldan að Ársæll kemur, finnst öllum
hann vera aufúsugestur, jafnt kennurum
sem nemendum, enda bera þær urlausnir,
sem hann hefur skilað, vott um óvenju-
þroskaðar gáfur. Þo skal þess getið, að
mér hefir fundizt gæta töluverðs mis-
skilnings í garð Ársæls og þá sérstak-
lega af hendi viss kennara. Er ég tjáði
honum (Ársæli) þetta, sagði hann, að það
hryggði sig, en sagði jafnframt, að slíkt
væri ekkert einsdæmi í veraldarsögunni,
en hun mun vera uppfull af lýsingum á
því, hvernig hinir mestu andans menn
hafa verið misskildir og rangtúlkaðir af
fávísum lýðnum.
Því var það eitt rigningarkvöld, að
ég barði að dyrum kjallarans á Rauðalæk
1, en þar býr Ársæll ásamt foreldrum
sínum. Til dyra kom ein af þeim kon-
um, sem auðsjáanlega hafa elzt um aldur
fram.og er ég hafði kynnt mig og rakið
ætt mína um nokkra liði, svo sem ærleg-
um fslendingi sæmir, var mér vísað inn.
Konan, sem er móðir Ársæls bað mig
þó að undrast ekki á því, hversu fátæk-
leg ívera Ársæls væri, en herbergi hans
hefði verið notað sem geymsla meðan á
byggingu hussins stóð, og af ýmsum
ástæðum hefði ekki verið fært að búa
þar að sem skyldi.
Ég barði nú að dyrum og þar eð ég
bjóst ekki við svari, þá hélt ég rakleitt
inn. Sem ég hafði vænzt, þá sat Ársæll
við borð eitt lítið og grúfði sig yfir bæk-
ur og skjöl. Þegar ég af meðfæddum
ruddaskap leit yfir öxl honum, sá ég að
hann var önnum kafinn við að
semja skýringar við " Lexicon
Poeticum", en sú var gefin út hér á
landi fyrir mörgum árum. Þar eð mað-
urinn skynjaði ekki strax nærveru mína,
þá settist ég út í horn og á gólfið, þar
sem íbúi herbergisins sat á þeim eina
stól, sem viðstaddur var, enda mátti sá
sannarlega ekki við því að tveir sætu á
honum. Eftir drykklanga stund varð
Ársæll mín þó var og hristi hann þá
hönd mína glaður á svip og bauð mig
velkominn. Hann náði í stol fyrir mig
og bauð mér sæti, hvað ég þáði að
bragði og því næst tókum við að ræða
um þau efni, sem Ársæli eru kærust
og hann þreytist aldrei um að ræða þ. e.
kveðskap og aðrar bókmenntir. Eins og
hann sagði í sjálfslýsingu sinni, þá
hneigist hann aðallega að órímuðum Ijóð-
um og hefir hann þegar ritað mikið
magn af þeim hver þó aldrei hafa verið
birt og einmitt þess vegna lét Ársæll
eftir mikið þóf tilleiðast og leyfa mér
að birta upphaf kvæðisins, "Horft á
konu gegnum tær sér", en fyrsta erind-
ið er á þessa leið :
Hversu skrýtin ertu
ekki,
þegar ástsjúkur sorphreinsari
horfir á þig gegnum
tær sér, sem
kannað hafa
götu húsmóðurinnar til
sorpílátsins, sem
grætur.
Ársæll bað mig fyrir alla muni að leið-
rétta þann misskilning, sem hann lét
sjálfur frá sér fara um ofannefnt
kvæði og "Harmaóð öskutunnunna.r", en
hann segir, að það, er hann segir tvö
kvæði, sé aðeins eitt, enda hljóti hver
heilvita maður að sjá, að skyldleikinn