Skólablaðið - 01.12.1958, Blaðsíða 22

A
ó
A
ÉG vakna og horfi út um
gluggann á morguninn, sem er að
fæðast. Þar, sem ég ligg> sést
solin hálf yfir gluggapéstinn. HÚn
slær loftið mjúkum árdegisroða.
Ég rís á fæturs geng yfir að glugg-
anum, opna hann og skríð út um
hann.
Nú er ég staddur á túni. Bak
við mig er hús, en ég lít ekki við.
Ég horfi aðeins á sólina og rauða
lækina, sem renna frá henni í allar
áttir. Þeir dökkna og mýkjast á
leiðinni út á grátt himinhvolfið og
hverfa loks, eins og vatn hverfur í
sand. Ég geng í áttina til sólar-
innar yfir mykjulyktandi völlinn.
Það er vor.
Ég er í skógi. Hann er ennþá
í rjóðri. Við fætur mér er tjörn, grár
flötur á fölgrænum sverðinum. Ég er
ekki lengur hræddur. Ég smeygi mér
úr fötunum og læt mig síga niður í
vatnið með fæturna á undan. Ég syndi
hratt fram og aftur, leggst svo á bakið
og læt mig fljóta. En hvað ég er
þreyttur. Gróðurinn í tjörninni strýkst
við bakið á mér. Það er þægilegt.
Hann togar í mig niður í vatnið.
"Komdu, komdu, leggstu á botninn, um-
luktur vatni og leir og slýi, mjúku slýi."
Það byrjar að rigna, stórum dropum.
Þeir syngja við vatnsborðið eitthvað
undurþýtt lag. Vögguvísu ? Ég hlusta.
Þeir syngja : "Niður, niður, niður,
n-i-i-i-ður. " Ég verð að komast niður
líka, niður í mjúkt vatnið, hlýtt eins
og sæng um morgun.
A
A
A
A
8
svartur, alsettur grænum dílum, en
samt svartur. Grein strýkst við
mig. Ég lít af sólinni og horfi á
greinina, granna og hálfnakta.
Grænar laufmeyjar smjúga út úr
berkinum og sveifla sér í dans í
morgunkulinu. Þær skjálfa og
titra fyrir vindinum, og ég finn, að
hann er þeirra tónlist. Bráðum
verða þær fullþroska konur og færa
jörðinni fórn sína, ylmjúkt klæði
moldarinnar, ofið úr gagnsæju loft-
inu. Ég horfi á þokkafullan dans
þeirra, þangað til að augu mín eru
orðin vot af áreynslunni.
Ég lít til sólar. Hún er horfin.
Himinninn er blýgrár. Það er dag-
ur. Ég finn stíg gegnum skóginn
°g fylgi honum. Ég hlusta, en
ekkert heyrist. Grafarþögn. Mér
finnst ég staddur í líkhúsi, lík-
brennslu. Hvítir kalviðirnir minna
á beinahrúgur. Yfir hvelfist him-
inþakið, grátt og þungbúið. Ég
verð hræddur og hleyp af stað eftir
stígnum. Allt í einu er ég staddur
Ég flýg yfir vatnsborðinu. Það er
hætt að rigna. Regnið hefur leikið sitt
hlutverk, og sólin skín. Ég er fiðrildi,
kvikt og glitrandi. Allt í kring glampar
á vatnið, kalt og grátt. Ég flýg burt,
eitthvað frá þessu kalda vatni. Loks
kem ég að bakkanum og finn mér
fylgsni milli stráanna. Þau hvísla
mjúkt : "Þetta er fylgsni minninganna. "
Ég sit á einu þeirra og hlusta á lág-
róma raddirnar. Þær blandast sálma-
söng.
Ég vakna. Allt í kring um mig
sveima önnur fiðrildi. Þau ýta við mér
og þrengja að mér, svo að ég get varla
andað. Ég berst milli þeirra út úr
fylgsninu. Það er nótt. Ég flýg upp,
upp, unz kraftarnir bila í þunnum vængj -
unum. Ég hrapa og dey.
Bokstafirnir sitra á gulnuðum
pappírnum. Ég er geymdur í þeim,
geymdur - og gleymdur.
Ó.