Skólablaðið - 01.12.1958, Blaðsíða 30
- 90 -
- ILMURINN af nýslegnu heyinu angaði
og sólin skein á gilskornar fjallshlíðarn-
ar. Ég lá uppi á heyvagninum og hugs-
aði„ Ég var að hugsa um hina tvo yndis-
legu daga, sem við höfðum eytt langt
uppi á öræfum fslands. -
Við vorum fjögur, sem lögðum af
stað í jeppabifreið, sunnudag nokkurn í
september, með nesti og nýja skó. Við
fórum frá bæ einum, sem Hafranes heitir
og liggur við Reyðarfjörð. Það var ekki
svo lítil bjartsýni og von, sem var tengd
þessari ferð, því takmarkið var hátt, við
ætluðum að skjóta hreindýr. Þeir voru
þrír karlmennirnir og svo ég, sem fekk
að fljóta með, svona af náð og miskunn.
Einn þeirra er mesta refaskytta sveitar-
innar, og hafði hann fengið leyfi til að
skjóta 10 hreindýr, en öll höfðum við
nokkra kunnáttu í að skjóta ur riffli.
Ef til vill sæjum við líka einhverjar gæs-
ir, sem hægt væri að skjóta í soðið. -
Veiðihugurinn var mikill. -
Við ókum nú sem leið lá inn Reyðar-
fjörð og inn í Fagradal. Veður var ágætt,
þott ekki nyti sólar og var veðurspáin
okkur í hag. Innst í Fagradal er mjög
fallegt, hlíðarnar kjarri vaxnar - og er
þarna mikið um bláber. Við komum nu
að Egilsstöðum, keyrðum yfir Lagarfljóts-
bru og inn Jökuldal. - Síðan var lagt á
Jökuldalsheiðina. Leiðin var löng og veg-
urinn ekki upp á það bezta. En við vor -
um öll kát og ánægð og spjölluðum um
heima og geyma. Við beygðum af vegin-
um skammt frá vatni því.er Sænautavatn
heitir, og keyrðum við síðan langan veg
og torfæran, yfir urðir og gróðurlitlar
auðnir. - Á þessum slóðum eru eyðibýli
nokkur og komum við að einu því er
Heiðarsel heitir. Það fór hrollur um
mig við að sjá þennan tóma bæ, við
hugsunina um að einhverntíma ekki alls
fyrir löngu - hefði buið hér fólk, og við
spurðum okkur að því, hvers vegna fólk
hefði buið hér? Hvort það hefði ekki
verið myrkfælið, að vera svo einangrað
á löngum vetrum frá öllum samskiptum
við umheiminn?
Á leiðinni sáum við mikið af fugli,
einkum gæsum og svönum, og við ímynd-
uðum okkur að silungur væri í hverju
vatni.
Við fórum yfir Jökulsá á Bru og
fannst okkur áin myrk og þykkjuþung.
Ég var ein um það að þykja áin hríf-
andi, þeim karlmönnunum fannst hun ljót
og óhugnanleg.
Ókum við nu inn í dalinn hans
Hrafnkels freysgoða, og komum að tveim
bæjum, Vaðbrekku og Aðalbóli.
Aðalból er innsti bærinn í dalnum og
-endar þar vegurinn. Þar námum við
staðar og töluðum við bónda. Fræddi
hann okkur um margt, og gaf okkur
mikilsverðar upplýsingar. Bauð hann
okkur kaffi, en þáðum við ekki, því mjög
var orðið framorðið og byrjað að
skyggja. Kvöddum við því með virktum
og lögðum af stað. - Toku nú við ófær-
ur og vegleysur, svo að bíllinn ruggaði
heldur óþægilega til og frá. Til þess að
komast upp fjallshlíðina og upp á Fljóts-
dalsheiðina þurftum við að aka svo að
segja beint upp í móti langan spotta.
Gekk það ferðalag hægt en vel. Er upp
í öræfin var komið, var sandur og grjót
það eina, sem skynjað var og svo bíl-
för, sem lágu í allar áttir í einiai óskilj-
anlegri hringiðu.
Myrkrið var að skella á og þurftum
við nú að finna tjaldstað áður er.i dimmdi
alveg. Eftir langa mæðu, og mikinn