Skólablaðið - 01.02.1959, Blaðsíða 21

AÐ er síðari hluti septem -
bermánaðar. Á bænum
var verið að smala. Við
það voru bóndinn,, vinnu-
maður hans og tólf ára
drengur, sem er tökubarn.
Vel gekk að smala, og nu
er allt íéð komið inn í
réttina. Þeir bóndi og vinnumað-
ur ta.ka. þegar til við að draga féð í
sundur til slátrunar. Drengurinn stendur
uppi á réttarveggnum og horfir yfir ið-
andi fjárhópinn. Hann kennir í brjósti
um lömbin, þessa fallegu, lagðpruðu sak-
leysiu.gja., sem hafa verið hræddir með
argi og óhljoðum hingað inn, til þess
eins að bíða dauðans. Jarmur þeirra, er
þau leita að mæðrum sínum, myndar
samfelldan klið, svo að sker í eyrun.
Drengurinn er hryggur. Hann tekur
það alltaf nærri sér, þegar lóga þarf
einhverri a.f skepnunum á bænum, honum
þykir svo vænt um þær. En nu er það
einkum vegna lítillar, mórauSrar gimbr-
ar, sem hann er í réttinni. Hann veit,
aS hun verður ekki sett á. Hann bað
bóndann um það í gær, en hann neitaði.
IHa hafði heyjazt um sumarið og fækka.
varð fénu. Drengurinn þekkir af reynsl-
unni, að þýðingarlaust er að biðja aftur.
Bóndinn og vinnumaðurinn hamast
við að draga hinar dauðadæmdu kindur,
en þær á að reka á sláturstað í kvöld,
og birtan er stutt.
Drengurinn reynir að koma auga á
gimbrina sína, og það tekst. Móðirin
hefur leitað út 1 horn, þar er rólegra og
troðningurinn minni. Ærin hafði verið
eignuð drengnum, þegar hún va.r lamb,
en nú er hún orðin gömul og lífsreynd.
Augu hennar eru róleg, en þó er kvíða-
glampi í þeim. HÚn veit, að lambið
verður tekið frá henni. Þetta hefur
gerzt á hverju hausti. - Við hlið ærinn-
ar stendur dóttirin, lítil, mórauð gimbur,
af'turhyrnd, með Ijósan brúsk, en dökk á
belginn. Hún er falleg, sú fegursta
kind, sem fæðzt hefur, efast drengurinn
ekki um. Synd væri að lóga henni.
- Tárin leita. fram í augu drengsins,
því hér ræður bóndinn einn.
f réttinni fækkar fénu stöðugt, en í
dilknum hinum megin fjölgar að sama
skapi. Hver kind, sem þangað fer, er
dauðans matur, það er drengnum Ijóst.
Bráðum er röSin komin að litlu Moru
hans. Hann horfir í dökk, tindrandi
augun og réttir höndina í átt til hennar,
En lambið skilur ekki, að hann er eina.
mannveran, sem ann því lífs. Það
þrýstir sér fastar að móður sinni. -
Drengurinn dregur höndina til baka.
Styggð er komin á. féð í horninu.
Bóndinn og vinnuma.ðurinn eru að leita
að síðustu kindunum, sem teknar yertSa,.
Sem snöggvast flýgur drengnum í hug
að biðja bóndann aftur að þyrma lífi
Móru, en hann brestur kjark til þess.
Hann hefur alltaf verið hálf hræddur yið
bóndann, sem nu hefur komið auga á.
Móru. Ha.nn grípur óþyrmilega í aftur-
fótinn, fyrir neðan konungsnefið og þríf-
ur hana í fangið. Litla. gimbrin sprikl-
ar og reynir að losa sig, en al.lt kem-
ur fyrir ekki. Hún jarmar hátt og
hvellt á móður sína, sem jarmar á
móti. Bondinn kastar Moru yfir í dilk-
inn. Skerand.i jarmur hennar verkar
ekki hið minnsta á hann. Á þetta allt
hefur drengurinn horft, augu hans fyll-
ast tárum. Hann hleypur að dilknum til
þess að kveðja MÓru sína. HÚn stendur
við vegginn og jarmar, sárt og biðjandi.
Stöku sinnum svarar móðir hennar, en
Móra litla er hrædd og jarmar stöðugt,
skerandi og langdregið. Þetta er drengn-
um ofraun og hann hleypur burt. Enn
beyrir hann jarminn í Moru sinni, sem
biður um að fá að lifa lengur og vera
hjá móður sinni. En allt er þetta árang-
urslaust. Bráðum verður féð rekið á
slátur stað.
Drengurinn kasta.r sér niður í laut,
þar sem ekki sér til. Hann grætur af
sorg, - yfir því að litla, mórauða gimbrin
hans fékk ekki það, sem hún bað um, - að
vera áfram hjá móður sinni - í stað þess
að deyja. „ . ✓
3 J Brjann.