Skólablaðið - 01.03.1959, Blaðsíða 14

- 14 -
U)iui iHuityoiJi
BIFREIÐIN kemur æðandi og virSist
þo standa kyrr. Hun hreyfist hvorki
áfram ne afturábak - heldur hornrett á
þessi hugtök.
Nu, nú - hvað er nú þetta ? myndi Jón
GuSmundsson kannske spyrja. En svo
fávíslega spyrja nemendur hans ekki,
þeir sem úr grasi eru vaxnir. ÞaS má
vera lySum Ijóst aS hér getur enginn
veriS á ferS nema Gunnar Eyþórsson
- keSjulaus.
AnnaS dæmi : dularfull, algerlega
framandi bifreiS kemur á tveim hjólum
fyrir horn ? Svar : Gunnar Eyþórsson
- afturábak.
Menn spyrja í forundran líkt og læri-
sveinarnir forSum : "hver þá þessi, aS
upphefjast fyrir öll lögmál heilbrigSrar
skynsemi ? "
Það er þá fyrst til máls að taka, að
í austurhluta er gata ein, er Stórholt
heitir. Eins og nafnið bendir til, eru
þar æskustöðvar Gunnars, nánar sagt í
húsinu nr. 41. Okkur strákunum í göt-
unni varð það snemma Ijóst, að yfir
húsinu nr. 41 og umhverfi þess hvíldi
einhver sérstæð andagt, eitthvað dular-
fullt og seiSmagnað andrúmsloft. Lengi
vel vissum við ekki hversvegna, en
loks kom, að ástæðan varð Ijós er þaS
kvisaðist út, að þar byggi strákur, sem
var eitthvað allt öðruvísi en við hinir.
Það var sagt, að hann væri eins stór og
Tarzan og næstum eins sterkur og Roy
Rogers. Fjöldi afreksverka, sem hann
vann, töluðu skýru máli um ofurmennsku
hans og æstustu aðdáendur Roy Rogers
urðu að viðurkenna þessa óhugnanlegu
staðreynd, er hann vó upp hrikalegt
bjarg að þeim ásjáandi og grýtti langar
leiðir. Aldrei höfðu þeir séð Roy Rog-
ers gera það. Uppfrá þessu bárum við
ótakmarkaða virðingu fyrir þessum hálf-
mennska strák, sem gekk heldur ekki
einu sinni í sama skóla og aðrir strákar
í götunni, heldur var hann víst í Landa-
koti sem okkur fannst að hlyti að vera
ömurlegur staður, því þangað fóru menn
ekki nema þeir væru veikir eða kvið-
slitnir. f okkar vitund skipaði Gunnar
svipað sess og hinn óði eldur í augum
frummannsins. - En einn góðan veður-
dag vorum við komnir í Gaggó og
frumaldarmenning bernskunnar liðin
undir lok - og það sem meira var :
Gunnar Eyþórsson var líka kominn í
Gaggó. Þarna stóð hann - að vísu höfði
hærri og breiðari en allur lýður, - en
hvorki veikur né kviðslitinn.
Og þróunin varð sú sama og hjá
frummanninum með eldinn. Gunnar Ey-
þórsson og öll hans óþrjótandi orka var
beizluð til ómetanlegra hagsbóta fyrir
mannkyn og aldahvörf urðu. Þetta gekk
að vísu ekki snurðulaust. í fyrstu var
gerður aðsúgur að Gunnari. Hann gekk
um þessar mundir í hrikalegri, grænni
úlpu og hlaut þar af viðurnefnið "úlpan".
En hinir vitrari menn sáu hverju fram
fór og að ekki mátti við svo búið
standa að þvílík auðlind væri óbeizluð.
Nýr stjórnmálaflokkur var stofnaður,
sá fyrsti í sö'gu Lindargötuskólans, og
hlaut nafnið "Úlpusinnaflokkurinn".
Fyrir hans atbeina var Gunnar kosinn
umsjónarmaður A-bekkjarins og held
ég, að óhætt sé að fullyrða, að þvílíkur
embættismaður muni uppi meðan
landið er byggt, svo frábærlega gegndi
Gunnar köllun sinni. Keypti hann afl-
raunagorma, lyftingatæki og Sanasól
fyrir aleigu sína og hafði með sér og
notaði hvar, sem hann fór. Gerðist
hann nú svo hatrammur, að ekkert
stóðst fyrir. Þorðu skólastjóri og
kennarar ekki annað en sitja og standa
eins og hann vildi, ella hent út að öðr-
um kosti. Formaður Úlpusinna varð
svo skelkaður við eigin uppvakning, að
hann sagði sig úr flokknum og stofnaði
nýjan flokk, Farísea og fræðimanna-
flokkinn. Gengu menn í hann unnvörpum