Skólablaðið - 01.04.1959, Blaðsíða 4

164 -
ánægjustunda og einnig annarra stunda,
sem ef til vill hafa ekki verið eins
ánægjulegar, eins og t.d. þegar við höf-
um staðið uppi á rótargati í kennslu-
stundum. En hvað sem því líður held
ég, að ég megi fullyrða, að við kveðjum
flest okkar skólann með söknuði og eftir-
sjá. Ég vil þó ekki vera svo hræsnis-
fullur að halda því fram, að við dimitt-
endar söknum námsins eða séum full
klökkva vegna þeirrar óttalegu tilhugsun-
ar að þurfa nu a.ð slíta samvistir við
kennara okkar. Nei, það sem við sökn-
um fyrst og fremst er hið frjálsa og
glaða skólalíf og hin nánu tengsl vináttu
og samheldni, sem myndast hafa milli
bekkjar- og skólafélaga þessi ár, sem
við höfum stundað nám hér við skólann.
Það liggur nú fyrir hópnum að tvístrast
í ýmsar áttir og su tilhugsun veldur
okkur trega.
Enda þótt því beri ekki að neita, að
okkur þyki hálft í hvoru nokkru fargi af
okkur létt nú, er skólavistinni lýkur,
kemur okkur alls ekki til hugar að van-
meta námið eða starf kennaranna. Okk-
ur er fullljóst, að við stöndum í mikilli
þakkarskuld við þá og skólann, en þó
sérstaklega við hið íslenzka þjóðfélag,
sem hefir gefið okkur tækifæri til að
afla okkur þroska og menntunar í þess-
ari fornfrægu stofnun.
Hér er hvorki staður né stund til þess
a.ð deila á það, sem við nemendur telj-
um miður fara um stjórn skólans og
kennsluháttu. Ýmislegt má vissulega að
þessu finna, t. d. telja mjög margir
brýna þörf róttækra breytinga á allri
kennslutilhögun í íslenzku, bæði í þess-
um skóla og öllum öðrum framhaldsskól-
um landsins, svo að ekki verði endan-
lega drepinn niður allur áhugi æskufólks
á móðurmálinu, en út í þá sálma skal
ekki farið frekar hér. Það skal tekið
skýrt fram, að með þessu er ég ekki að
gagnrýna Menntaskólann í Reykjavík sér-
staklega eða kennara hans, enda virðist
meinið vera í fyrirkomulagi íslenzku-
kennslu í skólakerfinu almennt.
Mér finnst fullkomin ástæða til að
vekja athygli á því, að í þessum skóla
hafa öll samskipti nemenda við stjórn-
endur og kennara skólans yfirleitt verið
snurðulaus og árekstralítil um langt
skeið, eða að minnsta kosti þessa fjóra
vetur, sem við núverandi dimittendar
höfum stundað nám hér í skólanum, og
nemendur hafa með framkomu sinni
bæði innan skólans og út á við borið
skólanum gott vitni og verið bæði hon-
um og sjálfum sér til sóma. Ma þetta
í rauninni teljast sérlega athyglisvert,
þar sem skólann skipar svo fjölmennur
hópur æskufólks, sem raun ber vitni,
ekki sízt þegar þess er gætt, að íslenzk
æska hefir aldrei verið óstýrilátari og
ærslafyllri en einmitt nú á þessum síð-
ustu og verstu tímum, eins og alkunn-
ugt er og mjög er á lofti haldið af full-
trúum eldri kynslóðarinnar, bæði í ræðu
og riti. Ég er sannfærður um, að sú
staðreynd, að friður og ró hefir ríkt
um skólann og innan hans á undanförn-
um árum, er um fram allt því að
þakka, að stjórn skólans hefir látið
einkalíf nemenda afskiptalaust:. Þegar
við erum komin út af skólalóðinni erum
við frjálsar manneskjur og getum farið
flestra okkar ferða án þess að eiga
refsivönd skólans yfir höfði okkar,hvað
sem við förum. Að sjálfsögðu er nauð-
synlegt og eðlilegt, að hæfilegur agi og
reglusemi í hvívetna ríki í hverjum
skóla, en ég er viss um, að ofmikið
væri lagt á hina frjálshuga og þrótt-
miklu æsku nútímans, ef haldinn væri
strangur vörður yfir henni allan lið-
langan sólarhringinn. Slíkt hlyti að
enda með eldsumbrotum og jarðskjálft-
um.
Það hefir æði margt misjafnt verið
sagt um íslenzka æsku í dag, og er
slíkt ekki nýtt fyrirbæri. Hitt er senni-
lega óvenjulegra, að æskan í dag hikar
ekii við að dæma eldri kynslóðina, og
hún hefir áreiðanlega aldrei verið
djarfmæltari en nú. Auðvitað má ætíð
eitthvað að öllum finna, en hvað sem
annars verður sagt um æsku nútímans,
þá er eitt alveg víst: Æskan er heiðar-
leg, hreinskilin og einlæg og viVL ávallt
hafa það heldur sem sannara reynist,
hvað sem í skerst og hvað sem það
kostar. Það eru margir reiðir ungir
menn í dag, reiðir yfir spillingu eldri
kynslóðarinnar og því sem aflaga fer í
þjóðfélaginu. Að mínu áliti er þetta
góðs viti. Vissulega væri það þjóðfé-
lag illa á vegi statt, sem ætti ekki
reiða æsku, sem krefðist umbóta.
Vaxtarbroddur allra framfara allra alda