Skólablaðið - 01.04.1959, Blaðsíða 25

- 185 -
í rauSu bleki„ Það voru söngvar um
barmafull hjörtu og seglskip, sem sigldu
þöndums hvítum seglum meS okkur tvö
til eyjarinnar í suðri, þar sem fullsælan
biði. Ég var uppnuminn. Það var sú.
titrandi ovissa og spenningur, sem gerðú
ást mína svo heita . Hún var ást aðdá-
andans, áhorfandans, sem krúknar á
áhorfendapöllunum fyrir aðdáun sína.
Það var hin seiðandi, oendurgoldna ást
með gangi tuttugu sinnum fram og aftur
hjá húsi og augnagotum í glugga. Um
slíka ást yrkja skáldin. Hún var göfug.
Því ox hún svo - í ein-rúmi.
Svo skeði það loksins. Það var eitt
kvöld á bekk í garði við tjörn. Ég varð
afskaplega dularfullur í framan. Andakt-
ugur. Ég hafði heitið henni kvæði.
Það var ort til hennar á löngum vöku-
nóttum, perla fagurbókmenntanna til
þessa dags. Það var þrungið blossandi
ástríðum og sveiflum sálarlífsins.
Þess vegna hafði hún komið. Svo flutti
ég henni óðinn: silfrað mánaskin, sem
sindrar á haffleti, pálmar og næturgalar.
Þá held ég hún hafi komizt við. Svo
leit hún á mig með kynlega leyndardóms-
fullum svip, svo að ég komst í stökustu
vandræði. Þá réði ég það af, að þetta
væri svipur ástarinnar. Það var falleg-
ur svipur. Á samri stundu varð ég
gripinn ólýsanlegri sælu. Ég belgdist út
af endurnýjuðum kjarki og fídonskrafti,
sem langþreytandi kærleikur blés mér
nú í brjóst. Ég greip hana snöggt í fang
mér, og svo kyssti ég hana að bragar-
launum. Það var minn fyrsti koss.
ótrúlega heitur koss. Fullsæla.
Alla nóttina gekk ég um borgina í rið-
andi fögnuði. Aftur og aftur kom ég að
bekknum, strauk honum ástúðlega og
settist, þar sem hún hafði setið. Hélt
honum heitum. Sólin var komin hátt á
loft, þegar ég loks gekk til náða með
sælubros á vör.
Næsta mánuð lá ég í lungnabólgu. Það
var langur mánuður. Stúlkan mín kom
aldrei. Því var ég feginn. Ég þoli ekki
að láta sjá mig veikan í rúmi á sama
hátt og ég þoli ekki að sjá annað fólk í
rúmi, uppþornað, gljáeygt og daunillt.
Svona gat stúlkan mín verið hugulsöm.
En einn góðan veðurdag var ég heill
heilsu á ný. Ég stökk út í heiminn, end-
urnærður og þrútinn af lífskrafti, og það
var sólskin og sunnanvindur. Aldrei
hafði ég verið jafn sæll. Ég átti mér
stúlku, sem beið mín og mundi taka á
móti mér með allri blíðu sinni og eld-
heitum kossum. Ég fékk vatn í munn-
inn. Ég hentist um göturnar í ólýsan-
legum fögnuði og faðmaði að mér jafnt
lögregluþjón sem ljósastaur. Svo kom
ég að húsinu hennar. Ég ætlaði að
flytja henni Ijóðabálk, sem ég hafði ort
til hennar milli hóstakastanna. Hafi
nokkurt kvæði verið ort í blóði, þá var
það þetta. Það var dýrst kveðna ljóð
á Norðurlöndum, magnað af háleitustu
andagift og beljandi þrá. Ég ætlaði að
flytja henni það undir eldi sólarlagsins.
Þá frétti ég það. Stúlkan mín var dáin.
Hún dó í gær í slysi. Sól tér sortna,
spáði gamalt kvæði. Það gerðist á þess-
ari stundu. Þá hurfu af himni allar
stjörnur. Ég reikaði um strætin um
kvöldið sem drukkinn maður.
Ég skældi og ég öskraði af hlátri í
senn. Ég hrópaði: "Hvar er fegurðin
þín, maður? Hvar eru fyrirheit. lífs
þíns?" Þá grét ég sáran. Almættið
gat ekki reynzt svo grimmt og ranglátt.
Það gat ekki snúizt svo gegn helzta
estetíker aldarinnar. Fegurðin hlaut að
vera helzti þáttur þess, undirtónninn í
stefi þess, harmónía tilverunnar.
Nú snerist það gegn henni. Þá hlaut að
koma til kasta þess manns, sem játað
hefur fegurðinni trú sína, þess, sem
upplifað hefur það, að sjá tvo skugga
sameinast í titrandi kossi í þann mund
sem döggin féll. Fegurðin hlaut að vera
hafin upp yfir gröf og dauða. Ég vissi
það. Sú vitneskja mín var himinhróp-
andi. Og ég öskraði. Ég hafði tekið
ákvörðun, - ákvörðun, sem fyllti mig
sljóum, kaldlyndum fögnuði.
Næstu nótt ráfaði ég að húsi stúlkunn-
ar minnar. Það var furðanlega grátt.
Og nóttin var furðanlega hljóð. Það lá
einhver seiðingur í loftinu, rétt eins og
náttúran ætti von á kraftaverki.
Ég læddist skjálfandi meðfram húsinu,
í kring um það og loks fann ég það,
sem ég leitaði að. Svo áreiðanleg var
þessi vissa mín. Ég gat opnað glugg-
ann án mikilla vandkvæða, það marraði
ekki einu sinni í hjörunum. Allt var
jafn hljótt þessa nótt. Ég leit inn.
A miðju gólfi í þvölu kjallaraherberginu
stóðu börur. A börunum lá dauður lík-
ami sveipaður hvítum dúk. Það var
stúlkan mín. Þarna lá hún. Ég læddist
ofurhljóðlega að börunum og tók dúkinn