Magni - 22.12.1971, Blaðsíða 1
5. tölublað Akranesi, miðvikudaginn 22. desember 1971
11. árgangur
Leita ekki allir gléöinnar? Snýst
ekki líf okkar um aÖ öðlast það, sem
við álítum að fœri okkur gleði: fjár-
muni, fjölskjldulíf, frístundaiðju, ár-
angur í starfi? Öðlumst við ekki flest
af þessu á þeim velsœldartímum sem
við lifum? Erum við þá glöð?
Það virðist, sem gléðileysið sé eitt
af vandamálum nútímans. Stórkost-
legur iðnaður, skemmtanaiðnaðurinn,
hefur risið upp til að sjá leiðu fólki
fjrir dœgrastjttingu, til að afla þeim
gleði. Afþrejingin er í sífellu borin á
borð fjrir okkur, í blöðum og útvarpi,
á sviði og í sjónvarpi. Við, áhejrend-
urnir, tökum á næsta hlutlausan hátt
við þessari framreiddu gléði, en leggj-
um lítið af okkur sjálfum til hennar,
þiggjum hana í rauninni ekki, því að
þiggja er að þakka og gera að sínu.
Og mikið heimtar meira. Hin aðkejpta
gléði varir stutt.
En jólagleðina eignumst við ókejp-
is og hún varir lengi. Allt, sem hefur
eitthvað gildi, gerir til okkar kröfur og
allt er viðkvœmt, sem er bezl. Það þarf
að rækta það og rœkja af vökulli alúð.
Þess vegna er vandi að taka á móti jól-
unum. Við þurfum að eignast kjrr-
láta stund, og opna hjarta okkar, svo
þau nái til innstu róta þess, endurómi
þar, þannig að jólagléðin spretti fram.
Það er að þiggja jólin.
E.t.v. er það erfiðara og snauðara líf
en við gerum okkur grein fjrir, að
lifa í allsnœgtum. Það er einfalt lög-
mál, að aukinni velmegun fjlgja aukn
ar umbúðir um flest fjrirbrigði lífsins,
og þá er hœttan að líf mannsins verði
sem laukurinn; umbúðir tómar, án
kjarna.
Þess vegna vaknar spurningin, er
jól ganga í garð: Hvað eru blessuð
jólin okkur í raun og veru? Finnum
við kjarna þeirra í öllum þeim umbúð-
um, sem virðast óhjákvœmilega þurfa
að fjlgja þeim á okkar dögum? Og
önnur spurning knýr einnig á: Erum
við ekki að svíkja börnin okkar um
eina fegurstu og Ijúfustu rejnslu
mannlegs lífs, sjálfa jólagléðina? Þeim
er eðlilegt að skjnja dýrð jólaboðskap-
arins og fegurð með opnu trúnaðar-
trausti sínu og taka á móti frelsara
mannanna í fölskvalausri trú. En gef-
um við þeim tœkifœri til þess, felum
við fjrir þeim hin raunverulegu jól?
Og hvað svo um okkur, erum við
að svíkja okkur sjálf?
Njverið las ég greinarkorn, sem
ung kona að austan skrifaði fjrir all-
mörgum árum. Hún sagði m.a. „Með
því að bi'nda hugann allt of fastan
við bernskujólin, eins og ég veit að
margir gera, setja þeir einskonar sakn-
aðarblæ á jólin, svo að þau líkjast jafn-
vel fremur erfisdrjkkju en fagnaðar-
hátíð og í staðinn fjrir minninguna
um hina upprunalegu jólahátíð, setja
þeir minninguna um sjálfa sig sem
lítið barn, sem var miklu betra þá en
nú. Halda méð öðrum orðum nokk-
urs konar erfisdrjkkju eftir sjálfa sig.
Mér finnst miklu ráðlegra, að allir,
bœði litlir og stórir, njóti jólanna sem
eru að líða og gléðjist sameiginlega.“
Er þetta ekki umhugsunarefni?
Við gefum jólagjafir til að kalla
fram jólagléðina í brjóstum vina og
œttingja. Jólagjafirnar voru upphaf-
lega til að minna á hina fjrstu og
æðstu jólagjöf mönnum til handa,
Jesúbarnið, og það fer eftir því, lwort
við þiggjum þá jólagjöf, að við eign-
umst jólagléðina.
Við getum brugðist við gjöfum á
ýmsan hátt. Við getum látið eins og
við sjáum þœr ekki, við getum afþakk-
að þœr. Við gétum tekið við þeim
formlega, en lagt strax til hliðar, eins
og bœkur, sem við œtlum ekki að
lesa. Og við getum þegið þær heils-
hugar, notið þeirra, glaðst jfir þeim.
„Yður er í dag frelsari fœddur.“
Þessi gjöf Guðs er gefin okkur enn
á þessum jólum. Ef okkur tekst að
greina þann kjarna frá gjlltu hismi
nútíma jólahalds, hejra boðskapinn
og þiggja gjöfina dýru, þá eignumst
við jólagléðina.
Guð gefi að svo verði.
Gléðileg jól.
■X
■X
Séra Bernharður Guðmundsson, æskulýðsfulltrúi: