SunnudagsMogginn - 16.05.2010, Page 36

36 16. maí 2010
unum. En á köflum eru samræðurnar eins og í verstu
splattermynd.
„Tungan!“ segir Villi.
„Hún er best,“ skýtur Árni Sæberg ljósmyndari inn í.
„Þarf ég að opna kjaftinn,“ segir Dagný, ekki með
tissjú í þetta skipti.
„Ojjj …“ segir Anna Sóley og lýsir vandlætingu sinni.
„Þetta er fyrir þig,“ segir Dagný. Svo tekur hún bita.
„Ég missti augað í gólfið!“ heyrist af næsta borði, þar
sem Jón Þór situr. „Í alvörunni!“
„Ég tók augað og allt sem tengir kjammann við heil-
ann – mér líður eins og ég sé læknanemi.“
Þjóðlegir litir
Antonía Malmquist Baldursdóttir er förðunarfræðingur
meðfram öðru og fylgist með atburðarásinni. „Þetta er
bara léttur farði, enda er ekkert verið að gera út á farð-
ann – frekar þjóðlega litina í fötunum,“ segir hún.
Það setur svip á staðinn að í bakgrunninum er risastór
mynd af Eyjafjallajökli, sem setur mark sitt á ferðalög
um þessar mundir. Svo hverfa ferðalangarnir á braut og
aðrir fylla skörðin.
Þ
að er eitthvað ofurhversdagslegt og jafn-
framt þjóðlegt við BSÍ. Ekki aðeins ekta
heimilismaturinn, heldur einnig stéttleysið
og alþýðleiki staðarins. Þangað rata inn
ferðalangar af öllum þrepum mannlífsins og fastagest-
ir eiga það sammerkt að flýja hvunndagsamstrið inn á
þennan tímalausa stað sem er biðstöð á mislangri veg-
ferð.
„Við erum mættar dragfínar á BSÍ á sunnudags-
morgni,“ segir Anna Sóley Viðarsdóttir og lítur í
kringum sig á þessum ólíklega vettvangi til mynda-
töku, sem hugsuð er sem sambland af tísku og lífsstíl.
Með í för eru Dagný Berglind Gísladóttir og Villi á
Rauðhettu. „Við ákváðum að Dagný yrði í fánalitunum
– okkur fannst það svo þjóðlegt,“ bætir Villi við.
Nýstárlegur skyndibiti
Það er í anda viðfangsefnisins að Jón Þór Ísberg húð-
flúrari gengur inn í myndina, en hann rekur stofu á
Skólavörðustíg og var að koma úr ferðalagi. „Ég bjóst
engan veginn við þessu,“ segir hann. Það vekur eft-
irtekt að svefnpokinn er rifinn. „Hann datt af mót-
orhjólinu á 100 km hraða,“ segir hann til skýringar.
Höfuðrétturinn í bókstaflegri merkingu er kjammi
og kók á BSÍ. Víst þykir það nýstárlegur skyndibiti í
augum erlendra ferðamanna, þó að Íslendingar séu
öllu vanir. Jón Þór, sem kallar ekki allt ömmu sína,
hikar þó aðeins áður en hann ræðst á bráðina. „Þegar
maður étur dýr og það glittir í tennurnar, þá vakna
spurningar – það er ekki gott.“
Þegar stund gefst milli stríða kemur ýmislegt upp úr
dúrnum. „Við drápum kind síðasta sumar,“ segir
Anna grafalvarleg. „Við vorum á leið til Egilsstaða
þegar við ókum á hana. Við vorum á háum hælum og
fórum út með tissjú til að draga lambið af veginum.“
– Var þetta lamb eða ær?
„Þetta var stálpað lamb,“ segir Dagný brosandi.
Það gengur furðuvel að kryfja kjammana á disk-
Biðstöð á
mislangri
vegferð
BSÍ er upphafspunktur og enda-
stöð alheimsins, hvorki meira
né minna. Þar hittust fjórir
ferðalangar og gæddu sér á
sérréttinum kjamma og kók.
Texti: Pétur Blöndal pebl@mbl.is
Ljósmyndir: Árni Sæberg saeberg@mbl.is
Dagný, Villi og Anna Sóley
gæða sér á kjamma og kók.
’
Þegar
stund
gefst milli
stríða kemur
ýmislegt upp úr
dúrnum. „Við
drápum kind
síðasta sumar,“
segir Anna Sól-
ey grafalvarleg.