Ísfirðingur - 11.12.1975, Blaðsíða 15

ISFIRÐINGUR
15
SÖGUHETJAN í þessari sögu
er ekki hundur, þótt hann
heiti Lubbi. Hann var Mtill
útseliskópur, með hvítan loð-
inn feld.
Lubbi varð fyrir því að
villast frá mömmu sinni, ný-
fæddur, og lenda í fóstri hjá
fólki úti í Breiðafjarðareyjum
fyrdr mörgum árum. En það
er best að byrja á sögunni,
og nú skuluð iþið heyra.
Það var liðið á sumar, kom-
ið fram í september, og
• norðansveljandinn næddi út
yfir eyjamar, kaldur og
gnauðandi. Þegar horft var til
lands blasti flóinn við hvít-
freyðandi og úfinn, með fjall-
háum rökstrókum undan
nesjum, og látlausri ágjöf við
útsker og eyjar. Senn liði að
því að farið yrði til lands í
göngur, og eyjaféð flutt úr
landi, þar sem það var í sum-
ardvöl. Og einhversstaðar á
hæstu grjótskerjum voru
fyrstu útselsurtumar byrjað-
ar að kæpa. Hætt var við að
einhver kópurinn mundi skol-
ast d sjóinn og villast frá
móður sinni í svona veðráttu.
Fólkið í eyjunum kepptist
við að ljúka við heyskapinn,
þrátt fyrir veðrið. Honum
þurfti að vera lokið, þegar
f járflutningar og önnur haust-
verk tækju við.
Þá var það einn dag undir
kvöld, að bóndinn í Fagur-
eyjum kom utan af eyjar-
enda frá því að ná saman
heyi. Með honum voru nokkr-
ir krakkar ok unglingar, og
þau þurftu að koma við á
Hjallatúninu og líta þar eftir
heyi áður en heim yrði haldið.
Það var farið að bregða birtu,
því dimmt var til Jiofts og
sama leiðindaveðrið og verið
hafði undanfama daga. Rétt
áður en þau komu að Hjöll-
unum námu þau staðar og
hlustuðu. Þau heyrðu eitt-
hvert undarlegt hijóð neðan
úr fjömnni. Það var líkast
því að barn væri að gráta og
barma sér fyrir neðan klett-
ana. Það var hálf óhugnan-
legt að heyra þetta gegnum
veðurhljóðið. Þau hröðuðu
sér niður í f jömna, og krakk-
arnir urðu steinhissa á því
sem þau sáu. Lítill og horaður
kópur hafði brölt upp í fjör-
una og kallaði nú á móður
sína í mikilli örvæntingu. öll
höfðu þau séð dauða útsels-
kópa sem komið var með heim
á haustin, suma stóra og feita,
aðra minni. Gunnar hafði
jafnvel séð þá lifandi í sínum
réttu heimkynnum, á út-
skerjunum, þar .sem þeir lágu
og fitnuðu af móðurmjólkinni,
en enginn vissi til að þeir
kæmu í svona heimsókn heim
undir bæjardyr manna.
Kópurinn var hvítur og loð-
inn á belginn með dekkri
haus, loppur og hreyfa. Hann
var rennblautur og vesældar-
legur og varla gróið fyrir
nafla. Þetta var læpa. Hann
glennti upp kolsvört augun,
þegar hann sá gesiti koma, og
út úr svipnum skein sambland
af forvitni og hræðslu.
Kannske líka dálítill fegin-
leiki og von um hjálp. En ef
einhver nálgaðist hann of
mikið glennti hann upp ginið
og hvæsti grimmdarlega, eins
Eysteinn G. Gíslason:
Sagan af honum Lubba
Þegar heim var komið .
þurfti miklar fréttir að segja
og hver talaði upp í annan.
Krakkamir eyddu ekki
miklum tíma í að gleypa í sig
kvöldmatinn, síðan var haldið
suður að Hjöllum, með volga
mjólk á flösku. það var orðið
æði skuggsýnt í húsinu og
ró hafði færst yfir Lubba, þar
sem hann kúrði á gólfinu.
Gunnar var með þykka vettl-
inga á höndunum og fór nú
að snerta Lubba og tala við
hann.
að gera fyrir hann annað en
stytta honum aldur svo hann
þyrfti ekki að kveljast lengi
— Æi — þetta var alltof
sorglegt. Hann var svo sætur!
Þá kom Gunnar loksins með
athugasemd: Er ekki hægt að
ala svona kópa? Ekki stóð á
undirtektum. Allir blöðruðu
hver upp í annan og heimtuðu
að kópurinn væri tekinn í
fóstur. Pabbi var vantrúaður
— Svona kópur þrífst ekki
nema á móðurmjólkinni sagði
hann, hún er þykk og feit
eins og lýsi, hann mundi ekki
þrífast af kúamjólk.
Krakkarnir sáu að hann
var ekki alveg viss í sinni sök
og hertu sóknina: Það gerði
ekkert til þótt þau reyndu.
Kannske gæti hann líka étið
fisk, eða brauð — eða graut.
Pabbi lét undan. Hann þreif
í hreifana á kobba og bar hann
spriklandi upp á gras. Aldrei
hafði þessi ungi útselsherra
orðið fyrir slíkri móðgun.
Hann braust um og öskraði
af öllum kröftum, en þótt
hann glefsaði og næði taki í
buxnaskálminni hans pabba
þá var ekkert mark tekið á
því. Þær voru svo yfirtak
litlar og hættulausar í honum
mjólkurtennurnar, aumingja
garminum. Þegar upp á gras
var komið tók pabbi hann í
fangið eins og lítið barn, en
Gunnar hélt í hnakkadrambið
á honum, svo hann gæti ekki
glefsað og bitið. Þá var ekk-
ert hægt að gera meira, ann-
að en að brjótast um í dauð-
ans angist og hrópa á mömmu
sína af öllum kröftum.
Pabbi bar Lubba inn í fjár-
hús sem þama stóð á túninu
og þar var hann lagður á
klettana. Það væri af og frá
að mamma hans hefði hug-
mynd um hvar hann væri
niðurkominn. Nú biði hans
ekkert annað en að veslast
upp úr hungri og vesöld, því
hann væri alltof lítill til að
bjarga sér sjáLfur. Pabbi
sagði að það væri ekkert hægt
og þessi vesalingur væri reiðu-
búinn að bjóða öllum hættum
þessarar harðleiknu veraldar
byrginn, ef á þyrfti að halda.
Þegar krakkarnir höfðu áttað
sig dálítið eftir undrunina og
hræðsluna sem gripið hafði
þau yngri, þótt þau reyndu að
láta ekki á henni bera, upp-
hófst mikið málæði. Spurn-
ingar, athugasemdir og full-
yrðingar blönduðust saman í
einn graut. — Hvar er
marnma hans? — Ætli hún
hafi eignast hann hér?
— Sjáið þið, það er alveg
eins og hann sé að grenja
— Ætlar hún að hafa hann
hérna þangað til hann er
orðinn stór? — Guð, hvað
hann er sætur — Hvað ætl-
arðu að gera við hann pabbi?
— Láttu hann ekki bíta í
löppina á þér drengur, hann
getur drepið þig — Uss! hvað
er nú þetta merkilegt? bara
læpuskratti, sagði Mangi og
ætlaði að gera sig merkilegan,
en það hlustaði enginn á
hann. Stelpurnar fóru að rétta
til hans hrífusköftin, spenntar
og blaðrandi og kipptu þeim
að sér með skrækjum og guð-
hrópum þegar hann hvæsti og
glefsaði á móti.
Nei — ei — gum við að
eigann pabbi: Guð, hvað hann
á bág-t. — Ætli þeir séu ekki
fleiri hérna? — Komiði, við
skulum leita. Gunnar lagði
ekkert til málanna. Hann var
elstur og varð að gæta virð-
ingar sinnar. Ekki komu
svona smámunir fullorðnum
mönnum úr jafnvægi.
Loksins komst pabbi að.
Hann sagði krökkunum að
þessi kópur hefði áreiðanlega
ekki fæðst þarna. Hann væri
undanvilltur og móðurlaus og
engin von til að hann fyndi
mömmu sína aftur.
Honum hefði sjálfsagt skol-
að út af skeri, og síðan hrak-
ist undan veðrinu, kannske
langa leið. Svo hefði hann
borist hér inn í víkina og
brölt á land í skjólinu við
— Svona greyið, vertu nú
rólegur, þú átt að fá volga
mjólk í svanginn — En Lubbi
snerist til varnar. Hann
glennti upp ginið, hvæsti og
öskraði og var eldsnöggur í
hreyfingum þegar hann glefs-
aði í allt sem dirfðist að
snerta hann. Gunnari var um
og ó, en miðað við það að nú
var hann foringi fyrir hópi
fólks sem fylgdist með honum
í aðdáun og eftirvæntingu, og
þar sem hann var þar að auki
með þykka vettlinga á hönd-
unum, þá var engin leið til
önnur en að láta sem ekkert
væri. Hann leyfði Lubba að
glefsa í höndina, og þá komst
hann að því að bit hans var
alveg meinlaust, og vann ekk-
ert á vettlingnum. Hann stakk
þumalfingrinum upp í munn-
vik Lubba kraup á kné og
hélt hausnum fast upp að sér.
Lubbi ætiaði alveg að tryll-
ast. Gunnar tók nú við flösk-
unni og lét volga mjólkina
renna upp í öskrandi túlann
á honum. Lubbi ætlaði að
herða á mótmælunum, og reif
sig upp á hæstu tóna, en þeir
drukknuðu í volgri mjólkinni,
sem fyllti á honum munninn.
Honum svelgdist á, hann
barðist um í dauðans angist,
en allt í einu fann hann
þurrt gólfið. Svo var þessi nýi
gestur kvaddur með virtum
og hann beðinn að bíða nú
rólegyr eftir góðgerðum: Þær
mundu koma bráðum og hann
þyrfti ekkert að óttast.
Síðan var húsinu lokað og
gengið að verki við að taka
saman heyflekk á túnflötinni
fyrir frarnan. Nú þurfti ekki
að reka . á eftir krökkunum,
því þeim lá á að ljúka þessu
sem fyrst. Eftir stutta stund
var flekkurinn kominn upp
í galta, og hærur yfir galtana
með grjóti í til þess að þmrt
heyið fyki ekki út í veður og
vind.
JOLABORÐIÐ