SunnudagsMogginn - 07.11.2010, Qupperneq 38

38 7. nóvember 2010
K
ristín ólst upp í Bolungarvík,
þar sem íbúar eru um eitt
þúsund, en flutti ásamt fjöl-
skyldu sinni til borgarinnar
Dalian í norðurhluta Kína fyrir áratug,
þegar hún var 15 ára. „Það voru töluverð
viðbrigði því á hótelinu þar sem við
bjuggum fyrst voru starfsmenn fleiri en
íbúar Bolungarvíkur!“ segir Kristín við
Morgunblaðið.
Faðir Kristínar hefur starfað í Kína í tíu
ár og hún búið þar af og til á þeim tíma.
„Í september á síðasta ári var ég stödd í
Peking eftir að hafa eytt sumrinu í að
ferðast um landið með vini mínum. Ég
var ekki tilbúin að fara heim til Íslands
svo ég leitaði að vinnu á netinu, sótti um
og það var haft samband við mig strax
daginn eftir og ég beðin um að koma til
Sichuan-héraðs að kenna krökkum
ensku. Þetta er héraðið þar sem jarð-
skjálftinn mikli reið yfir árið 2008. Ég
hafði aldrei komið þangað svo ég sló til.“
Hún kenndi í borginni Langzhong en
er nú búsett í Shenzhen, borg við landa-
mæri Hong Kong.
Útlendingar bannaðir
Hjóltúr Kristínar hófst í borginni Leshan.
„Þar er að finna stærstu búdda-styttu í
Kína. Hún er 70 metrar á hæð og það tók
yfir 900 ár að byggja hana. Kínverjar eiga
það til að gera hlutina stórt!“
Þaðan hjólaði hún til Emei sem er vin-
sæll ferðamannastaður. „Þar er hægt að
klifra hæsta fjallið af fjórum búddafjöll-
um sem staðsett eru í Kína. Ég lét nægja
að labba niður fjallið, en það tók mig þó
allan daginn!“ Kristín segir Kínverja
ótrúlega duglega að tröppuleggja fjöll og
hæðir og Emei sé þar engin undantekn-
ing. „Frá toppi fjallsins niður að bíla-
stæðinu eru 40 km, allir tröppulagðir!“
Næsti dagur átti að vera tiltölulega
auðveldur, leiðin lá meðfram á í fallegum
dal og engin fjöll að fara yfir. „En ég
hafði ekki verið lengi á ferðinni þegar ég
kem að stóru skilti: Útlendingar bann-
aðir! Ég hringdi strax í pabba, sem
gegndi starfi leiðsögumanns með hjálp
Google kortakerfisins og hann sagði mér
að það væri engin önnur leið.“
Ef Kristín ætlaði sér til Yunnan yrði
hún sem sagt að gjöra svo vel að fara
þarna um. „Ég setti því derið á hjálm-
inum niður, tók upp sólgleraugun mín
og reyndi að fela eftir bestu getu að á
ferðinni væri útlendingur. Ég hjólaði eins
hratt og ég gat framhjá vegaeftirlitinu
sem sýndi mér enga athygli en þegar ég
kom hjólandi inn í borgina beið lög-
reglubíll eftir mér og ég var um leið tekin
í yfirheyrslu.“
Kristín var spurð spjörunum úr, m.a.
hvort hún vissi ekki að útlendingar væru
bannaðir þar um slóðir. „Ég sagðist hafa
talið að ég mætti hjóla þarna í gegn vegna
þess að ég væri með atvinnuleyfi í land-
inu.“ Svo var ekki. „Þú ert enn útlend-
ingur,“ sagði lögreglan.
Lokaspurningin var sú hvort Kristín
væri ekki orðin svöng. „Ég svaraði ját-
andi og þá var fimm lögregluþjónum fal-
ið það verkefni að koma hjólinu mínu
fyrir í bílnum og svo var farið með mig í
næsta bakarí. Eftir það var ég keyrð að
borgarmörkunum og vinsamlegast beðin
um að koma aldrei aftur til Jinkouhe!“
Allt er gott sem endar vel.
„Ég komst ekki eins langt og ég ætlaði
mér þennan dag vegna þess hversu lengi
ég tafðist á lögreglustöðinni. Ég endaði á
því að finna mér gistingu í litlum bæ;
herbergi fyrir ofan bílaverkstæði, eig-
andinn var kona sem okraði á mér og
ætlaði svo að rukka mig fyrir afnot af
handklæði en þegar ég hló að henni og
neitaði hló hún á móti og bauð mér í
mat. Eldaði fjóra rétti og tók ekki krónu
fyrir!“
Hvarvetna þar sem Kristín hjólaði
standa yfir byggingarframkvæmdir og
alls staðar virðast vegir malbikaðir. „Fá-
tæktin er þó víða og mér þótti hún sér-
staklega áberandi í Shirnian, næsta
áfangastað. Þar endaði ég sem heið-
ursgestur í brúðkaupsveislu sem var
haldin á veitingastaðnum þar sem ég
borðaði kvöldmat. Ég var fengin til að
halda ræðu fyrir brúðhjónin og skála
fyrir þeim langlífi, hamingju og því sem
Kínverjum þykir mest um vert, fjár-
hagslegri velgengni.“
Næst gisti Kristín í litlum bæ þar sem
ekki var hótel, en það kom ekki að sök. Í
göngutúr gekk hún fram á fjölskyldu
sem var að verka heilt svín fyrir utan
húsið og bauð henni inn þar sem um
tuttugu manns sátu í sama herberginu og
ornuðu sér við eldstæði. „Þetta var ein
stór fjölskylda, frænkur, frændur og
systkinabörn af Yi minnihlutahópnum
og flestir heima vegna áramótanna. Eldri
krakkarnir eyða flestir skólaárinu í ná-
Kristín Ketilsdóttir sem býr í Kína fór í hjóltúr
um síðustu áramót þar í landi, óvenjulangan
reyndar; um 1300 frá km Leshan í Sichuan til
Dali í Yunnan.
Skapti Hallgrímsson skapti@mbl.is
Ævintýri
á hjólaför
Við sveitaveginn sem Kristín nefnir og var úr alfaraleið.Elsta fólkið og krakkarnir voru látin
passa allra yngstu börnin; fullorðna fólkið fékk ekki frí á akrinum þótt það væru áramót. Það
var mjög auðvelt að sjá samheldnina sem ríkti á þessum stað, segir Kristín.
Lugu vatn. Vatnið kallast Móður vatn og
stærsta fjallið sem stendur við vatnið kallast
Móður fjall, sem er viðeigandi fyrir þetta
kvennaveldi, segir Kristín Ketilsdóttir um Lugu.