SunnudagsMogginn - 07.11.2010, Side 39

7. nóvember 2010 39
Kristín með systkinum sem buðu henna að taka þátt í hátíðahöldum fjölskyldunna í
tilefni nýársins. Heimili í Lugu eru skreytt í óteljandi litum og á veggjunum hanga
plaköt af Búdda, Mao og öðrum leiðtogum Flokksins, dýrum eða landslagsmyndir.
KÍNA
1.300 km á hjóli
Leshan
Ebian
Hanyuan
Shirnian
Mianning
Xichang
Yanyuan
Lugu
Ninglixiang
Lijiang
Eryuan
Dali
Degen
Chuxiong Kunming
Qujing
Zhaotong
Panzhihua
Tuowuxiang
Aluo Baozi
lægum borgum og koma aldrei heim
nema í löngum fríum.“
Í Kína eru 56 þjóðarbrot en langflestir
landsmanna eru Han, rúm 93%. „Þeir
sem tilheyra minnihlutahópum fá að
eignast fleiri börn en eitt, og í þessari
fjölskyldu voru foreldrar með þrjá
krakka,“ segir Kristín, en alla jafna mega
kínverskir foreldrar aðeins eiga eitt
barn.
„Það sem einkennir yfirleitt Yi eru
samrýmdar fjölskyldur og það var mjög
auðvelt að sjá það á þessum hóp. Fjöl-
skyldan mín heima á Íslandi er stór og
samrýmd og mér fannst það frábært að
vera komin inn á þetta heimili í miðju
Kína, en líða eins og ég væri komin
heim.“
Seinna um kvöldið var matur borinn
fram. „Allir fengu hrísgrjónaskál og
prjóna og svo voru föt borin fram af ný-
soðnu svínakjöti. Vegna þess að ég var
gestur fékk ég sparibita en ákvað að
spyrja ekki hvaða partur af svíninu það
var! Kínverjar borða nefnilega allt! Ég
hef lært af reynslunni að stundum er
betra að vita ekki.“
Húsmóðirin tók ekki annað í mál en
Kristín gisti. „Eftir kvöldmatinn fóru
allir inn í tveggja hæða hús við hliðina
þar sem horft var á sjónvarpið og spilað
Mahjong langt frameftir. Mér var hálf-
brugðið því ég hélt að þetta væri bláfá-
tæk fjölskylda og hafði reiknað með að
sofa á gólfinu. Reyndar var ekkert bað-
herbergi eða klósett, svo ég var send yfir
til frændans í næsta húsi til að taka mig
til fyrir háttinn.“
Mætti engum allan daginn
Að loknum morgunverði daginn eftir
söfnuðust konurnar í fjölskyldunni sam-
an og dönsuðu við þjóðlega tónlist. „Þær
buðu mér að vera með sem ég gerði og
það var reglulega skemmtileg leið til að
byrja daginn.“
Eftir að hafa skoðað kortakerfi Google
ítarlega fann faðir Kristínar skemmti-
legan 20 km útúrdúr, sveitaveg, þannig
að ferðin til næstu borgar varð 120 km.
„Á leiðinni hjólaði ég framhjá skrautlega
klæddu fólki, en það kom mér á óvart
hvað allir voru afslappaðir. Sumir lágu
sofandi á götunni, aðrir sátu hlæjandi að
spjalli í stórum hópum, leikandi við
krakkana sína eða barnabörnin.“
Sveitavegurinn sem Ketill benti Krist-
ínu á var seinfarinn og hún mætti eng-
um bíl allan daginn. „Um áttaleytið var
mér ekki farið að lítast á blikuna. Það
var orðið stjörnubjart og ég ekki enn
farin að sjá nein hús. Ég horfði í kring-
um mig og hugleiddi hvort ég ætti að
sofa undir berum himni, en ákvað að
gera það ekki því ég var ekki nógu vel
klædd, og kínverskur vinur minn hafði
líka varað mig við snákum!“
Að lokum sá hún móta fyrir húsi. Inn-
andyra heyrðist í fólki svo hún bankaði
upp á fátæklegar dyr úr trjágreinum.
„Þegar dyrnar opnuðust tók reykmökk-
ur á móti mér. Ég veit ekki hvoru okkar
var meira brugðið, mér að sjá ungan
mann standa í dyrunum á húsi sem var
bókstaflega á kafi í reyk, eða honum, að
sjá útlending í fyrsta skiptið og það hvíta
risavaxna stelpu í hjólagalla með hjálm.
Þegar mér loksins tókst að tala heilsaði
ég honum og spurði hvort hann vissi
hvað væri langt í næsta bæ. Hann svar-
aði að það væri mjög langt. Ég spurði
hvort hann vissi hvort það væri gisti-
heimili i nágrenninu.“
Hann var ekki lengi að svara: Nei.
„Ég spurði hvort hann vissi hvar ég
gæti eytt nóttinni. Hann horfði á mig og
horfði svo inn í húsið, opnaði að lokum
dyrnar upp á gátt og sagði að ég gæti gist
hjá sér. Ég var himinsæl.“
Þetta var lítið hús; stofa, svefn-
herbergi og eldhús. Það voru engir
gluggar fyrir utan einn í eldhúsinu sem
var lokaður, þannig að reykurinn frá
eldstæðinu fyllti hvern einasta fermetra.
Í húsinu var ekkert baðherbergi og fólk-
ið virtist lítið fyrir það að þvo sér...“
Eftir kvöldmat var Kristínu vísað til
rekkju í eldhúsinu. „Þegar ég lá í stein-
steyptu rúminu heyrði ég hvar fólkið lá
saman í svefnherberginu, hló og hlustaði
á tónlist úr síma pabbans. Það var nota-
legt að sofna við það eftir langan dag.“
Í bítið næsta morgun vaknaði Kristín
við hanagal. „Ég var viss um að haninn
væri við hliðina á mér því hávaðinn var
svo mikill. Ég staulaðist á fætur og var
nærri því búin að stíga á lítinn kjúkling í
leiðinni, en þeir voru nokkrir hlaupandi
um eldhúsgólfið.“
Henni var að sjálfsögðu boðinn morg-
unverður með fjölskyldunni. „Á meðan
pabbinn tók til hrísgrjón, egg, grænmeti
og tófu, grillaði mamman handa mér
kartöflur á eldstæðinu og krakkarnir
sátu og horfðu á barnaefnið í sjónvarp-
inu. Útidyrnar voru opnar svo haninn og
kjúklingarnir voru labbandi inn og út.
Ekki er erfitt að ímynda sér hvers vegna
fuglaflensan var jafn skæð og raun ber
vitni í landinu.“
Tilboð aldarinnar!
Kristín staldraði við í borginni Xi-Chang
Fjölskyldan sem bauð Kristínu gistingu þegar hún hræddist snákana.
Oft á brattann að sækja
M.y.s
4.000
3.000
2.000
1.000
0
0 100 200 300 400 500 600 700 800 900 1.000 1.100 1.200
Kílómetrar