SunnudagsMogginn - 07.11.2010, Síða 40

40 7. nóvember 2010
vegna þess að gírarnir á hjólinu hennar
biluðu en komst í samband við strák sem
kippti því í liðinn. „Daginn eftir fór hann
með mig í útsýnistúr um borgina og eftir
frábæran dag ákváðum við að hittast
snemma morguninn eftir til að borða
morgunmat saman,“ segir hún.
Hún mætti klukkan 7 en drengurinn
var hvergi sjáanlegur. „Ég var klædd í
einu fötin sem ég hafði með mér, hjóla-
gallann og með hjálminn. Sat á gang-
stéttinni í góða stund en rölti svo aftur
upp á hótel. Fljótlega tók ég eftir því að
lögreglumaður, sem hafði gefið sig á tal
við mig þar sem ég beið, veitti mér eft-
irför. Fyrir framan hótelið mitt var ég
stoppuð og þurfti að svara alls konar
spurningum – á kínversku – sem ég gerði
eftir bestu getu. Í gegnum tíðina hefur
það reynst mér auðveldast að kinka kolli,
þykjast skilja það sem sagt er og vera
vingjarnleg. Þegar maðurinn spurði mig
hvort ég væri ein svaraði ég játandi og
þegar hann spurði mig að einhverju sem
ég skildi ekki brosti ég til hans.“
Næst spurði hann Kristínu hvort hún
gisti á þessu hóteli og hvað nóttin kost-
aði. „Ég svaraði 60 rmb, sem eru rétt
rúmar þúsund krónur íslenskar. Hann
elti mig því næst inn og það fyrsta sem
kom upp í hugann var að hann hlyti að
vilja sjá vegabréfið mitt eins og vaninn
hafði verið. Þegar komið er upp á her-
bergi lokar hann dyrunum eftir okkur,
læsir og setur hengilás fyrir! Hjartað
byrjaði að slá á milljón og ég réðst á
dyrnar, opnaði þær og henti honum út!
Hann hafði þá haldið að ég væri vænd-
iskona – og taldi sig örugglega vera fá til-
boð aldarinnar!“
Eftir þetta ævintýri var Kristín ekki
lengi að yfirgefa borgina.
„Dagarnir voru miserfiðir. Einn sá erf-
iðasti var þegar ég hjólaði til borgar sem
heitir YanYuan. Ég man eftir að hafa
hringt í pabba og spurt hvað væri eig-
inlega í gangi því brekkan virtist enda-
laus. Ég var átta klukkustundir að hjóla
hana og á leiðinni voru hvergi neinar
sjoppur til að kaupa vatn að drekka eða
eitthvað að borða. Þegar ég kom upp var
þar veitingastaður sem ég gekk inn á og
ég hálfdatt í stólinn, gjörsamlega mátt-
laus af þreytu. Eftir að hafa borðað ákvað
ég að það væri best að halda áfram með-
an enn væri bjart úti. Við tók skemmti-
legasti kaflinn í ferðinni; 30 km brekka
niður í móti. Ég var á 62 km hraða á
tímabili og nánast ein á veginum allan
tímann. Ég fæ enn fiðring í magann þeg-
ar ég hugsa um þessar 40 mínútur sem
það tók mig að fara niður brekkuna. Þær
voru allra klukkustundanna virði sem
það tók að fara upp.“
Staðurinn sem hún kvaðst spenntust
fyrir að heimsækja í ferðinni var án efa
Lugu, og hann stóðst væntingar. „Lugu
er vatn sem liggur á landamærum Sichu-
an og Yunnan héraðs og fólkið sem býr
þar tilheyrir Mosuo, litlu þjóðarbroti.
Þetta er mæðraveldi þar sem konur
gegna mikilvægasta hlutverkinu. Í
tungumáli þeirra eru ekki til orð yfir
hjónaband og föður vegna þess að þarna
tíðkast opin hjónabönd þar sem menn-
irnir heimsækja konurnar á kvöldin og
fara heim þegar tekur að birta. Þeir búa
aldrei á sama heimili og þær. Konan tek-
ur ákvörðun um hverjum hún leyfir að
gista hjá sér og þeir geta verið jafn margir
og hún kýs. Ég taldi þetta þjóðsögu, en
eftir að hafa talað við fólkið og fengið
bank á dyrnar þar sem ég gisti komst ég
að því að svo er ekki.“
Þau börn sem eru getin við þessar
heimsóknir búa í öllum tilfellum hjá
móðurinni, segir Kristín. „Enginn faðir
er á heimilinu, sem útskýrir af hverju
orðið vantar. Dæmi eru um að börnin viti
’
Vegna þess að ég var gestur fékk ég sparibita en ákvað að spyrja
ekki hvaða partur af svíninu það var! Kínverjar borða nefnilega
allt! Ég hef lært af reynslunni að stundum er betra að vita ekki.
Í Yunnan héraði, á leið til Lijiang. Ótrúlegt en satt; það var mjög skemmtilegt að hjóla þarna upp.
Gömul kona í Miannian tekur til morgunverð handa Kristínu.
Te Conozco, Bacalao, Aunque
vengas desfrazao.
(Ég þekki þig, þorskur, hvar
sem þú læðist, jafnvel þótt þú
dulargervi klæðist.)
Kúbverskt spakmæli.
Þ
að er engin spurning hér í
norðurhöfum að við lítum á
þorskinn sem einn mikilvæg-
asta fisk sem við veiðum, það
sjáum við t.d. á því að allur kvóti er
miðaður út frá þorskígildum. Þegar ég
var strákur var oft talað niður til
þorsksins og flestir borðuðu ýsu,
sennilega hefur þessu verið haldið að
okkur þar sem meiri peningar fengust
fyrir þorsk en ýsu erlendis. Það er
samt alveg staðreynd að þorskurinn er
og verður stórmerkilegur og partur af
sjálfstæði Íslands og við erum áþreif-
anlega minnt á hversu mikilvægur
hann er í íslensku hagkerfi um þessar
mundir. Mark Kurlansky, höfundur
bókarinnar Ævisaga þorsksins, full-
yrðir að þorskurinn hafi breytt heim-
inum. Til dæmis gerði föstuhald kaþ-
ólsku kirkjunnar hann að eftirsóttri
markaðsvöru og fiskveiðar að atvinnu-
grein. Upphaf breska heimsveldisins
má rekja til þorsksins.
Fyrir mig sem matreiðslumann og
áhugamann um íslenska, norræna og
matreiðslu yfirleitt væri erfitt og ein-
manalegt í eldhúsinu án þorsks. Flestir
Íslendingar þekkja hann saltaðan, soð-
inn, raspaðan, steiktan í hveiti eða
jafnvel djúpsteiktan á breska vísu en
hér á eftir kemur skemmtileg uppskrift
undir áhrifum frá Leu Linster í Lúx-
emborg.
„Það fallegasta við þorskinn er
að sjá holdflögurnar losna
hverja frá annarri í hvítum
laufum.“
Aain Senderens
Ég þekki þig, þorskur
Þorskurinn er partur af sjálfstæði Íslands.
Matarþankar
Friðrik V