Morgunblaðið - 30.03.2010, Blaðsíða 20

Morgunblaðið - 30.03.2010, Blaðsíða 20
20 Minningar MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 30. MARS 2010 ✝ Ragnhildur Guð-rún Finnbjörns- dóttir Ellis fæddist á Ísafirði 10. nóvember 1926. Hún lést í Flór- ída 15. mars 2010. Hún var dóttir hjónanna Finnbjörns Finnbjörnssonar mál- arameistara frá Að- alvík á Ströndum og Sigríðar Þórð- ardóttur frá Flateyri, húsfreyju á Hrann- argötu 1, Ísafirði. Árið 1946 giftist hún Gísla Guðmundi Ísleifssyni, sem þá stundaði lögfræðinám, f. 18. maí 1926, d. 13. mars 2009. Þau Gísli eignuðust þrjú börn saman: Ísleif Gíslason flugvirkja, f. 14. ágúst 1946. Búsettur í Reykjavík, kvæntur Arndísi Borgþórsdóttur og eiga þau saman þrjár dætur, Halldóru, Ragnhildi og Ástu Ruth, urflugvelli um árabil. Þau fluttu búferlum til Maryland, BNA 1962. Þeirra börn eru: Kristín Ellis, hjúkrunarfræðingur, f. 10. júlí 1957. Búsett í Clearwater, Flórida, BNA, ógift og barnlaus. Ruth Dora Ellis Schwartz, læknir, f. 4. júní 1961. Búsett í Arlington, Virginia, BNA, gift David Schwartz og eiga þau saman Daniel Ellis og Rachel Ellis. Marta Ann Ellis Kellam, upp- eldisfræðingur, f. 28. desember 1964. Búsett í Dunedin, Florida, BNA, gift Ben Kellam. Marta á synina James Ellis Hardin, Finn Kellam og Ara Kellam. Jenny Lynn Ellis Mudge, fíkniefnaráðgjafi, f. 22. febrúar 1966. Búsett í Denver, Colorado, BNA, gift Bradford Keyes Mudge og eiga þau saman þrjá drengi, Maxwell, Weston og Thomas. Ragna eins og hún var jafnan kölluð bjó með fjölskyldu sinni í Maryland til 1980 þegar Jim fór á eftirlaun frá ríkinu en þá fluttu þau til Dunedin, Flórída þar sem Ragna bjó þar til Guð kallaði hana til sín. Ragnhildar verður minnst í Frí- kirkjunni í Reykjavík í dag, 30. mars 2010, og hefst athöfnin kl. 15. og sjö barnabörn. Finnbjörn Gíslason kerfisfræðing, f. 1. október 1947. Búsett- ur í Búðardal, kvænt- ur Margréti Jóhanns- dóttur. Börn Finnbjörns eru Finn- björn Ragnar, Pétur Gísli, Helga María og Ragnhildur Guðrún og sjö barnabörn. Sigríði Gísladóttur Robinson, banka- starfsmaður í Mary- land, BNA, f. 23. október 1950, ekkja. Börn Sigríðar eru Karl Omar Gibson og Daníel Thomas og fjögur barnabörn. Ragnhildur og Gísli skildu. 10. september 1960 giftist Ragn- hildur eftirlifandi eiginmanni sín- um, James (Jim) Daniel Ellis veð- urfræðingi, f. 20. febrúar 1923, sem hafði þá starfað á Keflavík- Það er svo skýrt í mínum huga þegar hún mamma mín var að kenna mér, yngstu dóttur sinni og því amerískasta af okkur öllum systkinunum, hvernig ég átti að segja nafnið hennar skýrt og greinilega, hvert atkvæði með ís- lenskum framburði. Það var auð- velt að segja Ragna Ellis, en hún vildi að ég kynni að segja hver hún raunverulega væri og þá þurftu öll r-in að vera mjög skýr í Ragnhildur Guðrún Finnbjörnsdóttir. Ég sé ennþá fyrir mér andlit hennar mjög ákveðið en þolinmótt þegar hún kenndi mér. Ég vildi læra að þekkja hana betur og gera hana stolta af mér. Hún kenndi mér svo margt og á margvíslegan hátt, með því að horfa á hana í eldhúsinu að búa til hvíta sósu á dularfullu fisk- bollurnar sem voru alls ekkert líkar fiski, með því að vera viðstödd fæð- ingu allra sona minna, með ást hennar á blómum og öllum falleg- um hlutum; þar sem hún gaf af sjálfri sér án hvíldar og hún lét engan í mílu fjarlægð frá eldhúsi sínu vera svangan. Hún vigtaði varla nokkuð í eldhúsinu, en hún sagði mér hvernig það ætti að líta út, lykta, bragðast og passa saman. Það var alveg það sama með músík- ina. Fallegi gítarinn hennar og mjúk röddin sögðu mér að halda tóninum og að muna að vera með vinum og fagna lífinu. Ég sakna hennar jafnvel þó að ég viti að allt sem hún kenndi, allt sem hún sýndi með fordæmi færist áfram, aug- ljósast með því að horfa á barna- börn hennar og barnabarnabörnin. Ég er þakklát fyrir að vita að þessi orð mín munu verða lesin af þeim sem þekktu hana á Íslandi. Leitum öll huggunar í þeirri stað- reynd að mamma mín lifir áfram í hjörtum allra þeirra sem unnu henni. Elskum hvert annað í dreifð- um fjölskyldum afkomenda hennar og líka í stórfjölskyldu mannkyns sem við tilheyrum öll. Jenny Lynn Ellis. Ekki vera sorgmædd, verið glöð. Mamma mín sveif héðan fyrir viku. Hún sýndi okkur hvernig hægt er að lifa á engu nema kær- leik og nokkrum mjólkursopum á dag í fjóra og hálfan mánuð áður en hún skildi við. Hún var svo örlát og hlý að jafnvel daginn áður en hún dó vildi hún næra mig þegar hún krafðist þess að ég tæki sopa af mjólkinni hennar, og gerði stranga kröfu um faðmlag og kossa þegar við komum til hennar þá um kvöld- ið og eins þegar við fórum. Það var hennar háttur. Hún sá um að halda klukkum okkar í húsinu gangandi en var sjálf klukkan sem gaf okkur takt- inn í árstíðum okkar lífs, varðveitti sífellt hefðirnar og gildin sem hún hafði lært af foreldrum sínum og eldri ættingjum og vinum í heimi fyrir svo löngu og svo langt í burtu, handan hafsins og inn til hjarta fjarðanna, samt svo nálægum vegna hjarta, sterks vilja mömmu. Hún var framar öllu móðir, eig- inkona, frábærlega næm og smekk- leg kona, örlát og glaðvær gest- gjafi, tónlistarmaður, vinnufús, heimilishaldari, saumaklúbbsvinur, tengiliður kynslóða sem tók eins marga og mögulegt að sínum borð- um. Daginn sem hún og ég horfðum á Richard Nixon segja af sér fyrir framan allan heiminn skrifaði hún honum strax þakkar- og samúðar- bréf, vitandi að samhygð skipti máli varðandi bæði fjölskylduna og ríkið. Hún tók mig sem krakka með í veislur í íslenska sendiráðinu, síð- an þegar ég var fullorðin keyrðum við til Orlando til að taka í hönd Vigdísar Finnbogadóttur. Meðan við keyrðum töluðum við og hún fræddi mig um Sigríði Þórðardótt- ur, ömmu. Ég kynntist ömmu aldr- ei en ég spurði mömmu hvort hún vildi kyssa hana frá mér og hún kinkaði kolli. Mörg okkar eyða lífi sínu í von um einlægari samskipti við aðra. Mamma mín auðgaði hjarta mitt og hjarta svo margra annarra með ör- læti sínu. Þakka þér mamma fyrir að kenna mér af kostgæfni hvernig ætti að bera fram orðin í íslensku lögunum. Ég er og mun alltaf vera heppin að hafa átt svo mikinn tíma með þér. Þú auðgaðir líf allra þriggja sona minna gríðarlega, jafnvel þegar þú þarfnaðist okkar meira. Við elskum þig og munum alltaf gera það. Hvenær sem ég brosi og sest niður til heimaeld- aðrar máltíðar hugsa ég til þín. Þegar ég spái í hvernig ég eigi að klæðast, þá ert þú komin, þegar ég heyri fólk syngja saman elska ég þig öllu meira. Þú ert sterkasta konan sem ég hef nokkurn tímann þekkt og þú, eins og systkini þín, eruð sem styrkar súlur sem báru Ísland inn í nýja öld. Þú hafðir kjarkinn til að takast á við nýtt líf nokkrum sinnum eins og sannri víkingakonu sæmir, sem þú vissu- lega varst, en gleymdir aldrei upp- runa þínum. Þú munt ætíð gefa okkur von og styrk með fyrirmynd- inni sem þú sýndir með eftirfylgni og gleði svo við getum haldið áfram að „halda merkinu hátt“. Ég nýt þess að ímynda mér þig njóta fé- lagsskapar með fjölskyldunni og vinum í lautarferðum uppi í fjalli, eins og þú gerðir á táningsárunum, með söngbók við hönd og háa raust. Lífið er gott, „Lífsgleði njóttu.“ Ég þakka Guði alla tíð fyrir líf þitt og fyrir minningu þína. Marta Ann Ellis Kellam. Mamma okkar var fjallakona, sterk og dugleg. Heimili hennar var alltaf eins og sýnishorn úr bestu veröld. Hún hugsaði um okk- ur eins og við værum fjársjóður. Hún saumaði föt upp úr fötum af sér og pabba svo við værum alltaf fín og fór með okkur í heimsóknir til frændfólksins. Þegar hún og pabbi skildu var það hvorki létt fyr- ir hana né okkur systkinin. Þá var Sigríður amma á Ísafirði nýdáin. Mamma hélt fjölskyldunni okkar saman og áður en langt um leið tók hún saman við Jim Ellis, veður- fræðing. Okkur börnunum líkaði vel við Jim og þau giftu sig fljót- lega, allt var svo indælt þá. Eftir giftingu fluttu þau með okkur til Ameríku en Ruth var þá bara 10 mánaða. Það var róman- tískt, en ekki eins auðvelt og það sýndist. Mamma var ein með fimm börn á meðan Jim var í vinnu. Hún var ein og einmana og þurfti styrk. Hún leitaði fljótt til Íslendinga- félagsins og kynntist einnig fjöl- skyldu Jim. Hún annaðist garðinn sinn af stakri prýði, en hann var ávallt eins og skrúðgarður. Mat- reiðsla, og hlýlegheit við börnin, ís- lenska ferðalanga og skiptinema frá ýmsum löndum var hennar að- alsmerki í Ameríku. Hún var eins góð við barnabörn- in, en þó ákveðin en alltaf gjafmild. Hún hélt alltaf afmælisveislur og líka sérstaklega góðar matarveisl- ur. Hún las og lærði; hætti aldrei að betrumbæta fjölskylduna sína og sjálfa sig. Hún var hetja, hún mamma mín. Ég heyrði hana gráta mörg kvöld, þar sem hún saknaði sárlega mömmu sinnar, fjölskyld- unnar og Íslands. Kannski var það þess vegna að ég var svo háð henni og vildi alltaf vera henni til stuðn- ings. Ég vissi hvers hún þarfnaðist þegar hún missti móður sína og fjölskyldu. Líklega hét ég því sem tólf ára dóttir hennar aldrei að sleppa eða missa séns á að vera ná- lægt henni og þeim sem mér þykir vænt um, rétt eins og hún hafði reynt að gera. Mamma var mjög veik um 1980. Það var miskunn að eftir tvo upp- skurði og þrjá mánuði á sjúkrahúsi þá náði hún heilsu smátt og smátt. Þá flutti fjölskyldan til Flórída og enn einu sinni reyndi á mömmu að „ná rótum“. Hún, fastur liður eins og venjulega, fór að bjóða í partí, gróðursetja blóm og styrkja nýja heimilið þeirra. Árin liðu, börnin fóru í skóla, barnabörn komu í heimsókn og allir fengu góðan mat, gæfu og umhyggju eins og bara Ragna amma gat gefið. Allir voru ávallt velkomnir og glaðir og ánægðir þegar þeir fóru. Mamma barðist við dauðann, því hún var ekki til í að sleppa okkur sem hún elskaði út af lífinu. Við fór- um og lögðum okkur hjá henni, og synir hennar líka. Við hvöttum hana öll til að hvíla sig, pössuðum hana og reyndum að gleðja. Hún sleppti ekki fyrr en hún gat ekki meira – 30 kíló og eins og lítil dúkka. Hún var okkar hetja allt til enda – sterk, þrjósk, en mest af öllu dugleg, gjafmild og góð. Við söknum hennar meira en orð fá lýst, ég, Kalli og Daníel, Marta og hennar börn, við öll upp til hópa og ekki síst Jim. Hann sem var hennar kærasti maður í heimi þar til hún lokaði augunum. Mamma þú lifir að eilífu ljósi og dýrð – mín og okkar hetja. Þín dóttir, Sigríður G. Robinson. Í nótt dreymdi mig að hún amma mín, Ragnhildur Finnbjörnsdóttir Ellis, kæmi gangandi inn ganginn, stórkostleg og glaðvær alveg eins og ég man eftir henni milli 1970 og 1980. Hún var svo falleg og það skipti engu hvaða áratugur væri, en þessi sýn í draumnum gaf full- komlega raunverulega mynd af henni. Í minningunni er amma staðföst gagnvart fjölskyldu sinni, vinum og íslenskum hefðum sem eru tíma- lausar og sígildar, þannig var hún. Að alast upp svo nálægt ömmu í Washington D.C. og í Flórída var til að njóta hefðanna sem henni voru kærar. Það var ekki margt sem hún gat ekki. Húsin voru ávallt full af íslenskum fjölskyldum, frændfólki og vinum sem flugu til Bandaríkjanna til að hitta hana og þá fylltist húsið af meiri söng, hlátri, sögum og stundum smá- prettum. Hún var engum lík sem gestgjafi og hún sameinaði fólk í kringum sig. Ég man eftir henni syngjandi söngvana sem hún unni á íslensku og ensku. Hún gat spilað á harm- onikku og gítar. Hún eldaði eins og gæðakokkur og máltíðin hófst er hún sagði: „Gjörið svo vel að koma að borða,“ sungin borðbæn og um- ræður voru ávallt við matborðið. Hún klæddist fallega og hún elsk- aði íslenska þjóðbúninginn. Hún saumaði út myndir þar sem sögu- sviðið var frá ástkæru æskuheimil- inu á Íslandi svo ekki sé minnst á yndislegu teppin og sokkana sem hún prjónaði fyrir okkur. Hún missti aldrei íslenska hreiminn, sitt sanna alúðlega hjarta né löngun sína um að fjölskylda hennar, börn og fjölskyldur þeirra héldu kærleik sínum og nánd. Hún sagði mér margoft hversu rík við værum af ást og ástvinum. Hún trúði því og ef ég segði henni að ég hefði séð hana í nótt, glæsilega og síunga, þá myndi hún trúa því líka. Það er enginn henni líkur. Ég vil þakka henni fyrir móður mína, Sigríði, og fjölskyldu mína. Í hennar eigin orð- um: „Þakka skal Guði, sem gefur okkur brauð og hvert annað.“ Amma mín við elskum þig öll. Karl Gibson. Nú hefur Ragna amma okkar kvatt þennan heim. Það var á haustmánuðum síðasta árs sem við fengum þær fregnir að heilsu henn- ar hefði hrakað mjög og að stutt yrði þar til hún færi. Það er til marks um það hversu sterk kona hún amma okkar var, að það var ekki fyrr en nú, 15. mars, að hún kvaddi. Við trúum því líka að það hafi verið hin sterka ást milli henn- ar og Jim afa sem gaf henni líf. Ást- in milli þeirra leyndi sér aldrei. Hún skein einna skærast í um- hyggjunni sem þau báru hvort til annars. Amma hugsaði alltaf svo vel um Jim sinn t.d. með því að sjóða alltaf sætar kartöflur sér- staklega handa honum og ekki mátti gleyma að setja teskeið við diskinn hjá honum fyrir „greiví-ið“. Við vorum þeirrar gæfu aðnjót- andi að eyða tveimur heilum sumr- um hjá ömmu í Flórída. Við vorum aldrei sendar í sveit hér á landi, heldur var sveitin okkar í sólinni hjá ömmu. Það eru sælar minning- arnar sem við eigum frá þeim tíma hjá henni. Heima hjá ömmu og afa á St. Anne Dr. var alltaf svo fallegt og amma átti svo marga fallega muni. Það má líka segja um hana sjálfa. Amma var alltaf svo vel til- höfð og með fallega skartgripi. Hún lagði mikið upp úr því að við syst- urnar værum líka vel tilhafðar og voru þær ófáar verslunarferðirnar sem við fórum í með henni í leit að fallegum fötum. Við minnumst þess einnig að tyggjó hæfði ekki falleg- um stúlkum, okkur stundum til mikillar óánægju. Við áttum það þó til að stelast í sjoppuna að kaupa tyggjó og gættum þess vel að ekki kæmist upp um okkur. Þær voru ófáar garðveislurnar við sundlaugarbakkann og eigum við minningar um þær alveg frá því við vorum með bleyju. Ógleyman- legur er BBQ-kjúklingurinn hennar ömmu með kornstönglum. Í uppá- haldi voru þó krabbaveislurnar í garðinum, eftir að hafa farið með afa að veiða krabbana. Þegar þær voru haldnar þýddi þó enginn pem- píuskapur og þar var bara notast við hamra, tangir og fingur. Eftir á var svo góður sundsprettur í laug- inni þar sem við lærðum að synda. Við eigum stóra fjölskyldu sem býr í Bandaríkjunum og amma lagði alltaf mikið upp úr því að barnabörnin lærðu íslenskuna og að þau þekktu rætur sínar hingað heim. Amma mun alltaf eiga góðan stað í hjarta okkar og minnumst við hennar alltaf þegar við syngjum vísuna fyrir börnin okkar sem hún söng fyrir okkur fyrir svefninn, Ó Jesús bróðir besti. Það er fastur liður fyrir nætursvefninn sem við ræktum á heimilum okkar. Ó, Jesús bróðir besti og barnavinur mesti, æ breið þú blessun þína á barnæskuna mína. Mér gott barn gef að vera og góðan ávöxt bera, Ragnhildur Guðrún Finnbjörnsdóttir Ellis ✝ Ástkær móðir okkar, INGIBJÖRG ÓLAFSDÓTTIR frá Auðunarstöðum, lést á Sjúkrahúsinu á Hvammstanga laugardaginn 27. mars. Kristín Jóhannesdóttir, Margrét Jóhannesdóttir, Guðmundur Jóhannesson, Ólöf Jóhannesdóttir. ✝ Eiginmaður minn, EIRÍKUR SIGURJÓNSSON frá Sogni í Kjós, síðast til heimilis Sólvangsvegi 1, Hafnarfirði, andaðist á St. Jósefsspítala fimmtudaginn 25. mars. Útförin verður auglýst síðar. Guðný Gísladóttir.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.