Morgunblaðið - 30.03.2010, Blaðsíða 23
Minningar 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 30. MARS 2010
Elsku afi, okkur
langar að minnast þín
í fáeinum orðum. Það
var alltaf svo gaman
að koma til þín og ömmu á Soga-
veginn, þar var flotta kökuborðið
hennar ömmu. Var alltaf nóg um að
vera þar.
Sumarbústaðaferðirnar þegar við
vorum yngri eru ógleymanlegar og
munu alltaf lifa í minningunni. Þú
varst alltaf hress og kátur þegar við
heimsóttum þig á Skógarbæ.
Elsku afi, skilaðu kveðju til
ömmu, við munum alltaf sakna ykk-
ar.
Ég lifi’ í Jesú nafni,
í Jesú nafni’ ég dey,
þó heilsa og líf mér hafni,
hræðist ég dauðann ei.
Dauði, ég óttast eigi.
Afl þitt né valdið gilt,
í Kristí krafti’ ég segi:
Kom þú sæll, þá þú vilt.
(Sálmur 273.)
Hvíl í friði.
Halla, Magnús, Elva og Íris.
Elsku afi, hvar á að byrja. Ég á
aldrei eftir að gleyma þeim stund-
um sem ég eyddi á Sogaveginum
þegar ég var lítill. Þegar við Sig-
urgeir fengum oft að gista hjá ykk-
ur og þú og amma Halla voruð allt-
af svo góð. Ég man svo vel eftir því
að þú áttir alltaf tyggjó, það klikk-
aði ekki ef maður kom á Sogaveg-
inn þá gat maður fengið tyggjó og
það var oftar en ekki sem maður
Ari Bergþór Franzson
✝ Ari BergþórFranzson fæddist
í Reykjavík 2. júní
1924. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ 18. mars
síðastliðinn.
Útför Ara Berg-
þórs fór fram frá Bú-
staðakirkju 29. mars
2010.
gat fengið sér harð-
fisk líka.
Sogavegurinn var
eins og einhvers kon-
ar stoppistöð fyrir
fjölskylduna. Alltaf
þegar maður fór í
heimsókn á Sogaveg-
inn var alltaf eitthvað
af fólki þar og alltaf
fékk maður eitthvað
hjá afa og ömmu. Svo
fór maður alltaf þarna
með pabba og Sigur-
geiri að horfa á Liver-
pool-leikina. Síðan all-
ar ferðirnar sem við fórum á
Laugarvatn í bústaðinn. Ég man
eftir svo mörgum ferðum með þér
og ömmu Höllu sem ég á aldrei eft-
ir að gleyma. Alla þessa vetur og
sumur alveg frá því að ég fæddist.
Ég sakna þess hvernig tímarnir
voru áður enn að þú og amma Halla
fóruð. Ég vildi óska þess bara að ég
væri núna kominn upp í sumarbú-
stað með þér, ömmu Höllu, pabba,
mömmu, Sigurgeiri og Jónínu.
Núna ertu farinn en ég veit að á
þeim stað sem þú ert núna þá ertu
ánægður og ert kominn aftur til
ömmu Höllu. Ég sakna þín og
ömmu Höllu ótrúlega mikið. Ég vil
segja þér það að ég elska þig, afi,
og ég á aldrei eftir að gleyma þér
eða þeim stundum sem ég eyddi
með þér í gegnum lífið.
Þitt barnabarn,
Arnór Jónsson.
„Hæ gæ“ var alltaf það sem mað-
ur heyrði kallað þegar maður kom
inn á Sogaveginn í gamla daga, frá
þér úr horninu þínu inni í eldhúsi.
Man hvað þetta horn var nú algjör
gullnáma fyrir krakka, ef það var til
eitthvað gott í gogginn, þá fékk
maður sinn skerf af því. Einnig var
þetta horn himnaríki fyrir hunda,
því þeir fengu alltaf eitthvað gott í
gogginn frá afa Ara hundavini.
Síðan eru stundir eins og uppi í
sumarbústað með þér, sem ég mun
aldrei gleyma. Ein skemmtilegasta
minningin mín þar er þegar við vor-
um að spila Viltu vinna milljón og
þú gast ekki haldið svarinu út af
fyrir þig, sama hvað við spiluðum
lengi, við gátum endalaust hlegið að
þessu. Aldrei gleyma því að mér
mun alltaf þykja vænt um þig afi,
og ég sakna þín skuggalega mikið.
Þinn
Sigurgeir.
Nú ertu farinn elsku afi okkar.
Við eigum margar góðar minningar
um ykkur ömmu á Sogaveginum og
þær munu aldrei gleymast. Við
munum þegar við lékum okkur með
hækjurnar þínar meðan þú sast á
þínum stað við eldhúsborðið. Þegar
við komum upp í sumarbústaðinn,
lékum okkur í kofanum og klifr-
uðum í trjánum sem börn. Það var
gaman þegar þið pabbi og fleiri
keyptuð bát saman og við fórum öll
saman út á sjó. Einnig þegar við
urðum eldri og sátum og töluðum
lengi við þig og skemmtum okkur
konunglega. Þú varst alltaf svo
hress og skemmtilegt að tala við
þig.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Guð geymi þig elsku afi okkar.
Kristín Ósk og Friðjón.
Elsku Ari langafi, nú ertu kominn
til englanna og búinn að hitta ömmu
Höllu á ný. Það eru ekki margir
langafar með tæknina á hreinu eins
og þú, með flatskjá, fartölvu og o.fl.
í herberginu þín á Skógarbæ og
ekki má gleyma þegar jólin voru að
nálgast, þá var gaman að koma í
heimsókn til þín og skoða allt jóla-
dótið þitt sem allt hreyfðist og söng,
og þér leiddist það ekki, heldur
naust þess að sýna okkur hvað allt
dótið gat gert.
Einnig varst þú búinn að vera að
dunda þér að raða myndum í albúm
og vá, hvað það var gaman að skoða
þau, fullt, fullt af myndum sem þú
hélst mikið upp á.
Elsku afi, við söknum þín mikið,
þú varst alltaf svo góður við okkur
og sýndir okkur alltaf að þér þótti
vænt um okkur.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Biðjum að heilsa ömmu Höllu,
hvíl í friði, elsku afi.
Guðrún Kristín, Sara
Karen og Anney Birta
Jóhannesdætur.
Föstudagsmorguninn 19. mars
hringdi Palli, sonur hans Ara bróð-
ur míns, og sagði: „Pabbi dó í morg-
un.“ Það kom mér í opna skjöldu,
ég heimsótti Ara tveim dögum áður
í Skógarbæ og þá var hann svo
hress og kátur. Það á kannski ekki
að koma á óvart því þegar maður er
kominn á þennan aldur getur mað-
ur alltaf búist við þessu.
Nú förum við aftur til vorsins
1928. Þá bjuggu á Lindargötu 27
hjónin Þórunn Stefánsdóttir og
Franz Arason, bæði rúmlega þrítug.
Börnin voru fjögur: Elstur var Guð-
bjartur átta ára, síðan Ari fjögurra
ára, ég tveggja ára og Magnea eins
árs. Um miðjan maí var ég sendur
vestur í Stykkishólm, ég átti að
vera þar sumarlangt en það fór á
annan veg, móðir okkar fékk bráða-
berkla og dó í ágúst. Það varð til
þess að samveru okkar systkina var
lokið. Ég varð kyrr í Stykkishólmi,
Ari og Magga fóru til ömmu okkar,
Magneu Bergmann, og Bjartur
varð eftir hjá pabba.
Við Ari smituðumst af berklun-
um, berklarnir fóru í mjaðmarlið á
Ara svo hann fatlaðist og varð að
nota hækjur. Hann dvaldi langtím-
um á Landakoti. Í mér voru berkl-
arnir innibyrgðir, ég var oft mjög
veikur en þegar ég var 13 ára grófu
þeir sig út úr hálsinum á mér, eftir
var ég fílhraustur. Þegar ég var
átta ára var ég sendur suður til
Reykjavíkur. Það átti að lækna
berklana með ljósum. Ég bjó hjá
móðursystur minni á Seltjarnar-
nesi. Einn af fyrstu dögunum á
Nesinu fór ég labbandi í bæinn.
Þegar ég kom niður á Bræðraborg-
arstíg sá ég að á undan mér haltr-
aði strákur á hækjum. Ég vissi að
bróðir minn var fatlaður svo mér
datt í hug: Kannski er þetta Ari
bróðir minn. Ég setti í mig kjark og
hnippti í hann og spurði: „Ert þú
bróðir minn?“ Hann sneri sér að
mér og sagði: „Ég veit það ekki en
ég heiti Ari.“ „Þá ertu bróðir minn,“
sagði ég. Þarna varð mikill fagn-
aðarfundur með okkur bræðrum.
„Við skulum kíkja á hann afa,“
sagði Ari, „hann á heima í rauða
húsinu á horninu.“ Þegar til afa
kom tók hann okkur vel, hann bauð
okkur ekki inn til sín en hann gaf
okkur túkall. Okkur kom saman um
að fara í næstu búð og kaupa okkur
sítrón og kremkex, sem við og gerð-
um, og settumst við síðan á tröpp-
urnar á búðinni alsælir og ræddum
málin. Að þessu loknu fórum við á
bíó.
Ég var þrjá mánuði fyrir sunnan
og á þeim tíma hittumst við systk-
inin oft daglega. Þegar ég var á 14.
ári dó fóstra mín og fór ég þá til
frænda míns í Bjarnarhöfn og var
þar í fjögur ár svo það var ansi
langur tími sem ég sá bræður mína
ekki. En það var bót í máli að
Magga systir var tvö sumur í
Bjarnarhöfn. Eftir að ég kom alfar-
inn suður til Reykjavíkur vorum við
systkinin mjög náin þótt ég væri
langtímum á sjónum. Eftir að ég
hætti á sjónum var fastur áning-
arstaður minn á Sogaveginum hjá
Ara og Höllu og alltaf var jafn-
gaman að koma til þeirra.
Mér er minnisstæðust samveran
með Ara þegar við fórum saman út
í bugt á lúðumiðin hans pabba og
dorguðum daglangt og röbbuðum
saman. Stundum fengum við nokk-
ur lúðulok, sú stóra kom ekki þá en
ég veit að við fáum þá stóru þegar
við förum saman á lúðumiðin hinu-
megin. Ég þakka þér samveruna,
Ari minn.
Þinn bróðir,
Ragnar Franzson.
Elsku amma mín.
Ég sakna þín og hef
gert það síðustu ár,
ég sakna þess að
stelpurnar mínar eigi
ekki eftir að þekkja þig betur því
þú átt svo mikið í mér. Ég var
ekki gömul þegar ég vonaðist til
að mín börn myndu þekkja þig
eins og ég gerði. En ég á eftir að
segja þeim margar sögur af því
sem ég gerði með ykkur afa í
gamla daga, ég var svo heppin að
fá að vera mikið hjá ykkur og á
margar ómetanlegar minningar.
Ég man ófáar bílferðirnar þar sem
við sungum svo ég yrði ekki bíl-
veik og við afi kepptumst við að
giska hvað næsti bær eða á hét en
oftast hafðir þú rétt fyrir þér og
þurftir ekkert að vera í keppni
eins og við. Ég er með ör á hnénu
sem minnir mig alltaf á þig, því ég
var nýbúin að kroppa af því þegar
þú sagðir mér að passa mig að
gera það ekki því ég fengi ævi-
langt ör. Þegar ég fór 10 ára til
Danmerkur fékk ég sendar bækur
og bréf frá ykkur afa sem mér
þótti mjög vænt um. Kókoskúlur
minna mig alltaf á gönguferðirnar
niður í Hagkaup og stoppin í bak-
aríinu á bakaleiðinni. Ég kann tvö
rommý, þetta venjulega og svo það
Guðrún Elín
Jónasdóttir
✝ Guðrún Elín Jón-asdóttir (Gunn-
ella) fæddist á Ísafirði
26. janúar 1926. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eir 18.
febrúar síðastliðinn.
Útför Guðrúnar El-
ínar fór fram í kyrr-
þey.
með reglunum henn-
ar ömmu, sem voru
miklu strangari og
skemmtilegri. Ósjald-
an hef ég hringt í þig
og spurt um upp-
skriftir og ráð í mat-
reiðslu í gegnum tíð-
ina, þú kenndir
pabba líka vel sem ég
græði á. Þegar við
lágum í sólbaði í
Hvammsgerðinu eða
öðrum sumarbú-
staðnum þá var mik-
ilvægt að láta lófana
vísa upp svo liturinn á framhand-
leggjunum yrði jafn.
Það er svo ótal margt sem þú
stendur fyrir í mínu lífi og kveðju-
stund í bili breytir engu um það,
þú kenndir mér margt praktískt
en umfram allt varstu hlý og blíð
og gjafmild. Ég gat alltaf rætt mín
hjartans mál við þig og ég man
þegar þú komst í Brekkugötuna
hvað þú spurðir mig mikið um
strákinn sem leigði með mér. Þessi
sami strákur kom skömmustulegur
með mér heim í Hvammsgerði fyr-
ir rúmum 12 árum eftir árekstur á
fyrsta stefnumótinu okkar og við
Óskar Þór munum það vel hve dátt
þú hlóst að þessu óhappi. Takk
fyrir allt og allt, athvarfið, hlýjuna,
blíðuna og umfram allt tímann sem
þú gafst mér og þar með stelp-
unum mínum því honum bý ég að
um ókomna tíð.
Við söknum þín og elskum og
gerum okkar besta til að hugsa vel
um langafa Bóa þangað til þið hitt-
ist aftur.
Þín
Auður Jónasdóttir.
Kynni okkar Fríðu
tengdamóður minnar
hófust fyrir um 29 ár-
um. Á okkar sam-
skipti bar aldrei
skugga, þvert á móti. Fríða var
vissulega spör á að sýna tilfinn-
ingar sínar. Hún tjáði þær frekar
með góðu atlæti, góðum móttökum
og viðgjörningi á heimili sínu. Hún
lagði aðlúð í allt sem hún veitti
gestum sínum og töfraði fram
kræsingar oft að því er virtist án
mikillar fyrirhafnar. Mér fannst
hún líka tjá sínar tilfinningar með
öllum þeim fjölda persónulegra
gjafa sem hagleikskonan Fríða bjó
til af miklu listfengi, hvort sem var
prjóna- eða saumaskapur, leirlist
eða málaralist. Hún og Jón tengda-
faðir fengu mikinn áhuga á gróð-
urrækt hin síðari ár við sumarhús
sitt við Elliðavatn. Þar var þeirra
annar samastaður í yfir 50 ár.
Þetta var sælureitur fjölskyldunn-
ar, þar bjuggu þau gjarnan öll sum-
ur meðan börnin voru að vaxa úr
grasi. Þetta var smátt og snoturt
hús í anda síns tíma. Handbragð
Fríðu gerði híbýlin hlýleg og nota-
leg. Þar voru allir velkomnir og
urðu ekki fyrir vonbrigðum, þvílík
var gestrisnin. Fríða var félagslynd
og trygg vinum sínum sem lýsti sér
Fríða Sigurveig
Hjaltested
✝ Fríða SigurveigHjaltested fædd-
ist í Hafnarfirði 25.
nóvember 1926. Hún
lést á Droplaug-
arstöðum í Reykjavík
hinn 10. mars sl.
Útför Fríðu fór
fram frá Bústaða-
kirkju 19. mars 2010.
meðal annars í því að
hún hélt vinskap við
æskuvinkonur úr
vesturbænum frá 5-6
ára aldri og var með
þeim í saumaklúbb
alla tíð og í öðrum
saumaklúbbi með
skólasystrum sínum
frá Laugalandi. Hún
þótti ætíð glæsileg og
naut þess alla tíð að
vera vel klædd og vel
til höfð. Þau hjónin
voru vinmörg og nutu
sín í þeim mörgu fé-
lögum sem þau voru í og ekki síður
á fjölmörgum ferðalögum um æv-
ina. Fríða var þekkt fyrir vinnu-
semi jafnt á heimilinu sem við hin
fjölbreyttu verslunarstörf sem hún
vann um ævina. Þegar hún nálg-
aðist eftirlaunaaldurinn var hún
ekkert að slá slöku við heldur nýtti
hún áhuga sinn á gróðri og gerðist
verktaki hjá ýmsum fyrirtækjum
og annaðist blóm þeirra, fyrst hafði
hún það sem aukastarf og síðar
sem aðalstarf þótt dagvinnutímun-
um fækkaði smám saman alveg
fram á 79. aldursár. Á þeim tíma
fólst gott samstarf okkar í aðstoð
við litla bókhaldið og skattaupp-
gjörið. Það var því sárt að verða
vitni að því hvernig þessi líflega
kjarnakona þurfti smám saman að
lúta í lægra haldi fyrir Alzheimers-
sjúkdómnum. Þá fengum við að-
standendur og vinir smám saman
að skyggnast inn í huliðsheim þessa
erfiða sjúkdóms sem ágerðist hægt
en tók svo að lokum öll völd. Vinnu-
semin sem hafði einkennt hana alla
tíð hvarf ekki þrátt fyrir þetta. Það
var sem hún þyrfti alltaf að vera að
vinna og aðstoða eftir að hún kom á
Droplaugarstaði. Framan af átti
hún erfitt með að skilja að hún
fengi ekki greidd laun fyrir allt erf-
iðið. Vinna þessi og hreyfingin sem
henni fylgdi hélt við styrku hjarta
og lungum þótt skrokkurinn léti
smám saman undan og ylli henni
oft miklum kvölum. Það var samt
ekki ástæða til að kvarta frekar en
á fyrri ævidögum. Ég er þakklátur
fyrir þær stundir sem við áttum
saman á lífsleiðinni og kveð hana
með virðingu og stolti yfir því að
hafa fengið að vera tengdasonur
hennar. Blessuð sé minning henn-
ar.
Halldór Ó. Sigurðsson.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla útgáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins. Smellt á
reitinn Senda inn efni á forsíðu mbl.is og viðeigandi efnisliður valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri en
3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15
línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Minningargreinar