Skólablaðið - 01.10.1965, Síða 19

ÓLAFUR TORFASON:
- 19 -
GENGU nú slæmir dagar á með regnhryðjum og holtastinningi og sást aldrei
til sólar. Þungbúinn himinninn gaf skít í allt veðurútlit fannst drengnum þar sem
hann öslaði túnjaðarinn a nýjum stígvélum og sparkaði gorkúlum eins langt til and-
skotans og hann gat. Hestarnir 1 mýrinni sulluðust áfram skref og skref og reyttu
þrjózkulega stráin milli þess sem þeir hímdu auðnuleysislegir 1 regngjólunni og lak
af þeim urið. Lítið væri gaman að slettast á þeim berbakt núna. Drengurinn spark-
aði úfnum moldarhnaus fram af skurðbakka og reyndi að hitta brúna terpentínuflösku
sem sigldi hjárænulega meðfram hinum bakkanum, sneri við og hljop tindilfættur
heim að fjósinu og fann vatnshárið af stígvólahælunum lengjast allt upp á hnakka.
Bezt að halda áfram tilraununum með nautið.
Hann reyndi að sneiða hjá fretklessunum úr beljunum 1 brekkunni upp að fjós-
dyrunum en gliðnaði allur á skokkinu á einni lummunni og fékk árans bleytuna ur
grasinu á andlitið og ermarnar 1 fallinu. Hann hristi sig eins og hann hafði lært af
hundinum og labbaði heimamannslegur að hurðinni og sparkaði - venjulega for hun 1
tveimur spörkum eða með einum axlarhnykk - en stígvélið geigaði, þau voru glans-
andi ný - hann vék aðeins til baka, skutlaðist þrjú skref, læsti sig á hölduna og
kippti upp fótunum - og hurðin sveiflaðist inn, drengurinn spyrnti sér fra og sveif
yfir flórinn, þetta gátu ekki allir - en það var bannað á kvöldin af þvú að beljan a
yzta básnum var svo taugaveikluð, var honum sagt. Nokkrum sinnum þegar komið
var til að halda belju hafði honum tekizt að verða fyrstur að dyrunum og sett sveita-
mennina alveg útaf laginu. Enginn strákur af nágrannabæjunum gat leikið stökkið
eftir, en hann var hættur að syna þeim það, af þvú að þeir lömdu hann alltaf a eftir
eða létu hann bíta sundur ánamaðka. Annars var þetta alveg óþarfi núna þar eð
flórinn var mokaður og orðinn þurr. Flugurnar suðuðu innan á öllum gluggum og
karmurinn næst dyrunum var krökkur af hræjum. Drengnum fannst svo flott að hafa
þessi ógrynni af flugum, að hann tímdi ekki að sópa þeim niður úr gluggakistunni.
Það var bara einn köngulóarvefur 1 öllu fjósinu, eldgamall og rykfallinn 1 horni uppi
undir lofti. Drengurinn taldi að köngulóin væri löngu dauð og hafði veitt þrjar
köngulær í þvú augnamiði að hefja ræktun 1 gluggakistunum. Honum hafði aldrei skil-
izt til fullnustu hvers vegna köngulær, sem áreiðanlega lifa á flugum, skyldu ekki
þrúfast 1 gluggunum, þar sem flugur af fjöldamörgum stærðum og gerðum skitu á rúð-
una allan daginn. Ef hann væri könguló mundi hann spinna vef utanum allan gluggann
og éta og éta. Köngulærnar hans höfðu allar hlaupið beint niður úr kistunni og niður
á gólf, og eftir að hann hafði hoppað á milli glugganna þriggja og bjargað þeim upp,
drap hann tvær fyrir heimskuna en týndi þeirri þriðju. Eitt sinn fangaði hann sjö
fiskiflugur og sleppti þeim í gerið 1 fremsta glugganum. Ekkert markvert gerðist,
svo að hann skvetti vatni á rúðuna og athugaði hvaða flugur þoldu bezt. Annað
skipti hafði hann lika sett mjólk í gluggann og einu sinni myrti hann allan stofninn
með olíú. Annars var ekkert gaman að drepa þessar skelfingar vesalinga mýflug-
urnar. Langmest æsandi var að kveikja \ eða skvetta olíú á gulu og svörtu flug-
urnar, sem hann var dauðfælinn við. Hann lét aldrei af fyrr en engin svoleiðis var
eftir í kistunni, en hentist langt frá ef þær hreyfðu sig í átt til hans meðan á drap-
inu stóð. Fiðrildum sleppti hann yfirleitt. í heila viku hafði hann ánamaðka í dós