Skólablaðið - 01.10.1965, Side 21

- 21 -
SJÁLFHYGLI
1.
Hafin úr öllu veldi og gnæfir sem
glersúla í baksýn við. hinn djúpa fjörð er
hin mikla það sem menn vita en ekki
sja, sja en ekki vita á slíkum morgni
sem húsmaðurinn reif sig úr viðjum sæng-
urvoðanna og tróð fyrst ú sig aurdeplug-
um og skítilhertum ullarsokkum en fum-
aði síðan á sig velktum nærbuxum og
bograðist á ská 1 einu skrefi að vekjar-
anum og keyrði ófriðinn niður með takk-
anum efst. Geispaði súðan og klóraði
ser með siggi á öllum höndum og þykk-
um nöglum og heimilislegri skítarönd
undir þeim. Vetrarsólin vekur allt
værðina á brottu rekur orti hann jafn-
harðan undir brúnmygluðu hárúfinu og
hann gaut auga út á fjósvegginn og tragt-
orinn og bensínfatið og fjóshaugsómynd-
ina og þröngvaði á sig peysu yfir tveggja
tölu skyrtuna síðan í vor og vissi að það
var sumar og greip buxnaskálm og reyndi
nú einu sinni að fara rótt í þær og girti
beltið grjótfast - sló 1 vegginn og öskr-
aði strákrass i fötin með þig helvítið
þitt og skellti á eftir sór hurðinni um
leið og hann tyllti húfunni á kollstrýið
og sparkaði upp hurðinni að kompunni
hjá stráktippinu og tosaði honum á löpp-
inni niður á gólf og henti fötum sæng og
kodda ofan á hann á gólfinu og gekk út.
2.
Á snjó skein á heiði og loftið var tært
og rauðgulir flákarnir x Hyrnunni skáru
sig frá grænunni en tragtorinn hóstaðist
eftir tveggja þótt- og þurrtroðinna mold-
arspora spottanum út á neðra túnið og
húsmaðurinn ók sór í sætinu og fann enn
þá hafragrautsbragðið og ekki laust að
hann væri viðbrenndur helvítið hjá kell-
ingunni og sleikti leifarnar á munnstæð-
inu kunnuglega og hundurinn gapti móti
náttúrunni og kunni sór prýðileg læti og
skokkhoppaði á eftir múgavelinni og lózt
ekki sjá stóreygðar beljur með sveifl-
andi hala og stórar nasir og líklega ný-
vaknaðar hinum megin við gaddavirinn
en hólt áfram skokkinu og bar otakmark-
aða virðing fyrir húsmanninum tottandi
límbrotna pípu á skjöktandi tragtornum
i morgunsárið og sitjandi á striga.
3.
Stráktippið mátti hlaupa ellefu ára
niður á neðra túnið á eftir tragtornum
hundlaus og ekki einu sinni beljurnar
gáfu honum gaum heldur mátti hann