Skólablaðið - 01.12.1985, Síða 5

Ritdómur um Skólablað
2. tbl., 60. árg.
Skólablaðið átti 60 ára afmæli á síð-
asta skólaári, og vona ég, að það eigi eft-
ir að koma út lengi enn. Því miður var
síðasta Skólablað nokkuð rýrt, og er
leitt, að ekki skuli hafa verið vandað sér-
staklega til þessa afmælisblaðs.
Forsíðuna teiknaði Árni Elfar, og er
hún ágæt sem slík, en frekar þykir mér
nú, að ritstjórn hefði átt að leita lista-
manns innan skólans.
Blaðið hefst á ávarpi forseta íslands,
Vigdísar Finnbogadóttur, og er það
ágætt, eins og hennar er von og vísa, en
hvaða erindi það á í blaðið, veit ég ekki.
Á eftir ávarpinu er „haus“ blaðsins, en
í hann vantar tilfinnanlega, hvenær blað-
ið er gefið út. Þetta kann að virðast
sparðatíningur, en þarna er um að ræða
mikilvægar upplýsingar fyrir fornleifa-
fræðinga framtíðarinnar.
Editor dicit er eftir Jón Helga Edilsson
ritstjóra. Er þar komin framhaldssagan
Barningur og barlómur ritstjóra vegna
áhugaleysis nemenda. Er það lítt áhuga-
verð lesning.
Ritstjórn réðst í gerð skoðanakönnun-
ar. Sýnir hún metnað ritstjórnar, en er
því miður gerð af kappi fremur en forsjá.
Skoðanakönnunin er hin áhugaverðasta,
en ég hefði kosið, að hún væri víðtækari
og um leið vísindalegri. En um þetta er
ekki að fást. Hún sýnir, hvernig aðal-
línurnar liggja, og þar við situr.
Afmælisgreinin um rektor er ágætlega
samin, enda annað ekki tækt, þegar
fjallað er um einn virtasta kennara skól-
ans (að öðrum ólöstuðum) og einvaldinn
Guðna. Heill honum!
Dándimannagreinin er um Jóhann
Friðgeir Haraldsson (Jonna). Höfundur
er að hamast við kímnina, en verður ekk-
ert ágengt. Hann lætur sér nægja oflof,
sem getur verið ágætt stílbragð, sé vel
með farið. Hér er svo ekki og greinin hin
ófyndnasta, — því miður.
í þessu tölublaði Skólablaðsins ber
meira á fréttamennsku en oft áður. Eitt
dæmi um það er umfjöllun Gosa um
Herranótt. Þar er ágæt hugmynd að
baki, en mér finnst, að höfundur hefði
mátt útfæra hana í ystu æsar. Gosi skrif-
ar ágætlega.
Ég veit nú eiginlega ekki, hvað segja
skal um smásögu Wiihelms Emilssonar,
Marglitir gullfiskar. Hún byrjar nokkuð
skemmtilega, eins og skáldsaga eftir
Sven Hassel: Þjóðverjar í snjó og aur
rússnesku sléttnanna. Því næst kemur
dularfull kaffihúsalýsing, sem gæti verið
tekin beint upp úr gamalli franskri kvik-
mynd. Lok sögunnar eru súrrealísk mjög
og að sama skapi torræð. Smásagan er
öll mjög myndræn, en því miður finnst
mér hún aldrei verða meira en pennaæf-
ing, sem er leitt, því að greinilegt er, að
höfundur er mjög lipur penni og ætti
endilega að halda áfram á sömu braut.
Um söguna Post mortem verða aðrir
að fjalla, þar sem ég skrifaði hana sjálf-
ur.
Hvað hin svokallaða Náttúrufrœði-
skýrsla eftir Palla S., 4. U er að gera
þarna, er ofviða mínum skilningi. Vissu-
lega er í lagi að gera grín að vinnubrögð-
um náttúrufræðideildarmanna, en að
gera það á þennan hátt er eyðsla á
pappír, bleki og þolinmæði lesenda. Ber
þarna fyrst á hneigingu ritstjórnar til
uppfyllingarefnis.
Viðtal Jóns Gunnars Jónssonar við
hljómsveitina Pax Vobis er ágætt, en
hvar er Pax Vobis?
Birgir Ármannsson ritar ágæta grein,
sem hann nefnir Hinn fullkomni MR-
ingur. í greininni ber nokkuð á sjálfs-
(gagn)rýni, án þess að um leiðinlega
naflaskoðun sé að ræða. Greinin er öll-
um nemendum í Menntaskólanum holl
lesning, og taki nú hver til sín, sem sáð
hefur.
Anna Gunnarsdóttir skrifar grein um
félagslífið. Annáll þessi hefur nokkra
annmarka, svo sem að vera skrifaður
fyrir þrönga klíku og af sjálfsánægju.
Greinin er þess utan nokkuð tilgerðarleg.
GOSI skráir næsta ágætt viðtal við
Sigurð Sigurjónsson. Það er létt og leik-
andi yfirlestrar, eins og viáfangsefnið
gefur reyndar tilefni til.
Ástarsaga Ingvars Sverrissonqr er tor-
ræð. Mál hennar er nógu auðikilið, fal-
legur og skemmtilegur still. En þegar
kemur að boðskap höfundar, vandast
málið. Söguna má skilja sem innlegg í
réttindabaráttu homma, en einnig sem
fjöldamargt annað. Undirritaður treystir
sér ekki til að leggja á það dóm.
Jón Gunnar tók viðtal við Þórarin
Guðmundsson, en hálf er það nú s'lappt.
Ekki er Þórarni um að kenna, heldur
Nóna.
GOSI skrifar greinarnefnu um
Skóflumannafélagið. Megnið er sam-
hengislaust rugl. Kannski hæfir skel
kjafti.
Skýrsla Jóns Gunnars um MORFÍS er
eins og skýrslur eru flestar: leiðinleg.
Hann skrifar hana í einhverjum leiðinda-
blaðamannastíl, alla í nútíð.
Orðaleikir Bergljótar Rist um endur
eru hræðilegir. Begga, gerðu þetta aldrei
aftur!
Tilbreytingarlaust líf Jóns eftir
GOSA: gömul og þvæld hugmynd, klárt
uppfyllingarefni.
Viðtal GOSA við Þránd Úlfarsson var
ágætt, en hefði þó að ósekju mátt vera
ýtarlegra.
Grein Kristjáns Péturs um Pink Floyd
er ágæt fyrir aðdáendur, en er fullþurr
og fræðileg. Ekki vakti hún áhuga minn.
Saga Jóns Gunnars, Amma, er sæmi-
leg í frásögn, en hver er punkturinn,
Nóni?
Á síðu 54 eru „merkisviðtöl“. Bull og
þvæla! Hér er á ferðinni rakið uppfyll-
ingarefni. Oj!
Ljóð eru alls sex. Það er hæfileg tala.
Þau eru svona í meðallagi sæmileg en ná
aldrei því risi, sem einkenndi ljóð Ás-
bjarnar Olsen, meðan hans naut við. Er
það mjög miður, en ef til vill bjargar Ari
Gísli ljóðlistinni í M.R.
Quid novi? ber þess merki, að stærð-
fræðibunkar ráða ferðinni í ritstjórn.
Þeir hafa ekki einu sinni rænu á að hafa
spurningarmerki fyrir aftan fyrirsögn-
ina. Þessu redda Bixarar. Að öðru leyti
voru greinarnar ágætar.
án upphafsstafa eftir damon er dulbú-
in heimspekipæling, athygli verð.
Bjórgrein Nóna er stórskemmtileg af-
lestrar. Hugsunin heilbrigð, þó að rök-
semdafærslunni sé stundum ábótavant.
I heild er blaðið heldur rislágt, toppar
fáir, en meðalmennskan tröllríður öllu.
Útlit blaðsins og umbrot er yfirleitt
ágætt, stafsetningarvillur fáar. Það, sem
helst svekkir mig, er, hversu fáir höfunda
hafa einhvern stíl eða einhverju frá að
segja. Ég neita að trúa því, að ekki finn-
ist einhverjir orðsins menn, sem valdi
penna. Menntaskólinn í Reykjavík hefur
frá upphafi verið akur ritlistar. Hefur
sláttumaðurinn slyngi farið þar yfir í eitt
skipti fyrir öll?
Andrés Magnússon, 6. A.
5