Skólablaðið - 01.12.1985, Blaðsíða 9

„Kennsluhættir hafa
breyst til hins betra“

sannað ágæti sitt í nútímamenningu.
Eigum við ekki samt að vona, að Vestur-
landabúar þrauki enn um sinn?
Telur þú, að íslenskri menningu sé
hætta búin, t.d. með auknum samgöng-
um við önnur lönd og erlendum menn-
ingaráhrifum?
Þetta er viðkvæmt mál, en það fer ekki
á milli mála, að tungunni hrakar, sór-
staklega með ungu fólki. Auðvitað eru
alltaf einhverjir sem hafa á henni gott
vald, en þeim fækkar jafnt og þétt. Samt
má ekki missa móðinn og viðurkenna,
að allt sé að fara norður og niður. Auð-
vitað er smáþjóð eins og okkur meiri
hætta búin en t.d. Þjóðverjum eða
Frökkum, sérstaklega ef menn ætla að
gleyma þeim fjársjóðum, sem tungan
býr yfir. Það ætla ég að vona, að gerist
ekki, og svo að ég vitni í nóbelsskáldið
okkar: „Tunga, sem á engar bókmenntir,
er ekki meira virði en svo, að hana má
nota í dag, en aðra á morgun" En það eru
einmitt hinir andlegu fjársjóðir, sem
ráða því að tunga verður mikils virði.
Allir vita, að þar eigum við mikils að
gæta.
En hvernig líst þér á ástandið í þjóðfé-
laginu? Telur þú, að Islendingar geti
haldið sömu lífskjörum og þjóðartekj-
um, sem við höfum haft á undanförnum
árum?
Það er auðvitað einlæg von hvers fs-
lendings, að það takist, og á því hef ég
mikla trú. ísland er auðugt land í raun og
veru, og því meiri sem tæknin verður,
þeim mun betur komast íslendingar að
gæðum þess.
Nú gjörþekkir þú allt líf hér í skólan-
um frá því á stríðsárum, fyrst sem nem-
andi, síðan sem kennari, er ekki svo?
Jú, satt er það og ef ég lít um öxl, er
það mér sérstaklega hugstætt, hversu
„Tungunni
hrakar, sérstak-
lega með ungu
fólki“
kennsluhættir hafa breyst. Áður fyrr
voru menn teknir upp, settir í hálfgerðan
gapastokk og síðan gengið í skrokk á
þeim. En þetta hefur breyst, og því er ég
feginn. Samskipti kennara og nemenda
hafa einnig breyst. Hér þéruðust allir
áður fyrr. Það var dálítið stíft, en ekki vil
ég segja, að það hafi verið ópersónu-
legra. Menn óttuðust, að nemendur yrðu
nærgöngulir, þegar farið var að þúast.
Þó hefur reyndin ekki orðið sú. En stúd-
entar frá okkur, sem fara t.d. til Þýska-
lands, verða sér margir til skammar,
þegar þeir þúa prófessorana eins og
kunningja sina. Síðan skrifa prófessor-
arnir hingað og spyrja, hver konar frum-
menn íslenskir stúdentar séu, hvort þeir
hafi ekki lært mannasiði. Þetta þarf að
benda á, því að sinn er siður í landi
hverju. Af þéringarpostulum í þessum
skóla held ég, að við Sigríður Magnús-
dóttir höfum haldið þéringum lengst auk
rektors, en hann þérar nemendur enn, þó
að þeir þúi hann. En við Sigríður bárum
saman bækur okkar og komumst að því,
að við yrðum alger nátttröll, ef við héld-
um þéringum áfram. Og eitt haustið fór-
um við að þúa. En nemendur tóku ekkert
mark á því. Þeir þéruðu okkur heilan
vetur, þó að við þúuðum þá. Við hendum
oft gaman að þessu.
Hvað hyggstu gera, eftir að þú hættir
kennslu? Ef við þekkjum þig rétt, sestu
ekki í helgan stein.
Nei, ég hef verkefni á prjónunum, sem
ég hef unnið að í áratugi, og yrði mínum
guði afskaplega þakklátur, ef ég fengi að
tóra í nokkur ár og ljúka því.
9