Skólablaðið - 01.12.1985, Síða 11

Þegar ást berst í tal, er eins og menn séu
orðlausir — nema kannski þeir mál-
glöðu. Mér finnst, að menn eigi að eiga
sitt persónulega leyndarmál: ástina.
Margt fagurt má eflaust tína til.
Þegar tvær manneskjur, skapaðar af
Guði, hefja kynferðislegt ástarsamband,
spilar margt inn í. Þau telja sig lík hvort
öðru. Hann er sætur, hann er rómantísk-
ur, hann reykir eins og hún, hann er
reglumaður eins og pabbi hennar, hann
er í íþróttum, en hún elskar íþróttagæja,
hann er kominn af ríkum foreldrum, en
hún ætlaði einmitt að ná sér í ríkan gæja,
hann hlýtur að eiga eitthvert leyndarmál,
sem hún ætlar að komast að.
Já, þær eru margar ástæðurnar fyrir
samböndum, en ofangreindar ástæður
stafa líklega af skyndiblossa, sem þó, er
lengra líður, gæti haft hryllilegar afleið-
mgar í för með sér, — nefnilega giftingu.
Þegar fólk giftir sig, á það að vera búið
að ákveða endanlega að helga líf sitt
hvert öðru.
Hið ástfangna par verkar t.d. eins og
það sé á sterkum vímugjafa, og er ann-
aðhvort svo uppspennt, að um amfeta-
mínsjúkling gæti verið að ræða, eða svo
andlega rotað, að það „hálfslefar“ eftir
götunum. Stundum eru þó ofangreindar
vímuverkanir faldar fyrir augum al-
mennings, en koma þá fram undir ffögur
augu og orka þá tífalt meira.
Sænskir sálfræðinga-spekúlantar og
töfrapillur eru svör við flóknum huga
nútímamannsins. Ónæmistæring hefur
nú þegar drepið tugþúsundir, en hún
leggst aðallega á kynvillinga eða lausláta
einstaklinga. Gamla hippalauslætið er
úr sögunni. Frjálsar ástir af öllum gerð-
um og stellingum eru hér með bannfærð-
ar. Að vísu er undirritaður ekkert á móti
léttum sveiflum, en allir þurfa að passa
sig framvegis.
„Ég er einn af Adams sonum,
œttaður úr Grindavík.
Eg hef riðið átján konum,
einni hænu og svartri tík“.
Svona orti bóndi einn úr No^ðurlandi
eftir skyndiheimsókn til Grindavíkur.
Lauslæti íslenskra kvenna er mikið.
Nægir að fara á þá skemmtistaði, sem
opnir eru í Reykjavík. Veiði er ávallt góð,
ef áhuginn er annars vegar. Sú leiðinlega
staðreynd að kvenfólk hefur tak-
markaðri heilabússtarfsemi en karlar
verður að teljast brjótast m.a. fram í
undirgefni þess í kynferðismálum. Viss
skammtur af umræðuefni, sem er oftast
svo andlega snautt, að hlægilegt er, og
síðan eru allar leiðir færar.
Ástin er eins og sinueldur,
sem brennir líkama og sál.
Þetta söng Pálmi Gunnarsson hér um
árið.
Sitjandi á rólegum veitingastað, fögur
músik og létt vín. Þetta er rómantíkin.
Engin orð sögð, aðeins horfst í augu. Út
af fyrir sig dreymir þau um hið ósnortna.
Eftir máltíðina fara þau heim og elskast
í rósalögðu rúmi. Ekki orð um það meir.
Ástin er og verður alltaf sífellt vímu-
vandamál, og í heimi vandamála og
ljótra atburða, kæmi ekki á óvart, ef ást-
in yrði bönnuð einn daginn.
Ástin, — ó, ástin. Ljóð segja oft meira
en hundrað orð:
Ég er einfari í bænum,
sætti mig við hlutverkið,
horfi á gluggatjöldin sveiflast
fram og aftur,
saxófónleikur berst með kvöld-
kyrrðinni, gluggatjöldin sveifl-
ast . . .
þegar ástin gengur fram hjá
og þeir, sem grétu í götunni,
dauði er vinurinn sem ég þarf að
hitta I kvöld.
Einn í ást-þörf
11