Skólablaðið - 01.12.1985, Page 19

Smásaga eftir Kristján Þórð Hrafnsson
Frystihúsið teygir sig upp á milli risavax-
inna grjótgarðanna og þenur út brjóstið
á móti vindinum, sem stendur af hafi í
dag eins og alltaf.
Það er gult á litinn og stendur alveg
niðri í flæðarmáli. Á báðar hendur eru
bryggjur og grjótgarðar, og þegar vind-
urinn blæs, kasta öldurnar sér af öllu afli
á grjótgarðana, svo að hvitt löðrið þeyt-
ist í allar áttir. Loftið er mettað sjávar-
lykt.
I dag er vika liðin síðan ég kom hingað
í þetta litla sjávarpláss. Ég vinn í frysti-
húsinu og bý i verbúðinni, sem er örfá
herbergi uppi á frystihússlofti. Her-
bergið mitt snýr út að sjónum og í her-
berginu á móti eru tvær stúlkur. Önnur
þeirra er úr Reykjavík. Hún er á sama ári
og ég, hefur dökk augu og skolleitt hár.
Hún er grönn, frekar lágvaxin og heitir
Vera. í herberginu við hliðina á mér er
ungur strákur að norðan. Hann heitir
Finnur. Hann er málglaður og hefur stór
undirskálaaugu, sem eru alltaf á hreyf-
ingu. Með honum í herbergi er Fríða,
kærastan hans.
Fyrsti maðurinn, sem ég hitti við kom-
una hingað, var Pétur húsvörður. Hann
er barnaskólakennari, sem vinnur hér á
sumrin. Þegar við heilsuðumst, brosti
hann barnslega og horfði á mig skærum
augum gegnum gleraugun. Hönd hans
var þvöl og köld. Finnur er stundum að
æsa hann upp í að reyna við Guðmundu
gömlu í mötuneytinu, en hann fer bara
hjá sér og segir að hún sé of gömul.
I dag var vinnu hætt klukkan sjö og
klukkan átta er ég komin inn í matsal og
sit til borðs með Jóa, Pétri húsverði og
Finni. Við sötrum þegjandi í okkur súpu
og hlustum á útvarpið, sem glymur innan
úr eldhúsi. Matsalurinn er hlandgulur á
litinn og gólfduúkurinn er rispaður og
snjáður.
— Jæja, tókst þér að komast á Mundu
gömlu í nótt? hvíslar Finnur allt í einu
ísmeygilega til Péturs. Pétur kafroðnar
og beygir sig yfir súpuskálina.
— Þú ert alltaf jafn-barnalegur, Finn-
ur, segir hann og lítur flóttalega á mig.
En Finnur bara hlær og Jói honum til
samlætis.
Eftir matinn fer ég inn til mín, tek
fram handklæði og ætla í sturtu. Á gang-
inum til sturtunnar mæti ég Pétri. Hann
staðnæmist og segir um leið: Finnst þér
Finnur ekki láta asnalega?
Ég veit ekki hvað ég á að segja, lít nið-
ur fyrir mig og muldra:
— Jú.
— Ég skil ekkert i honum, segir Pétur,
að vera alltaf með einhver leiðindi út í
mig. Þú ættir ekki að taka mark á hon-
um.
Að því mæltu er hann genginn inn
ganginn.
Þegar ég kem úr sturtu, geng ég fram
hjá herbergi Finns. Hann liggur uppi í
rúmi og les í klámblaði.
— Komdu og talaðu aðeins við mig,
væni, segir hann án þess að líta upp úr
blaðinu. Ég staðnæmist í dyragættinni.
— Hlauptu fyrir mig út í sjoppu eftir
kóki og sígarettum, segir hann, glottir og
réttir mér krumpaða seðla.
Ég hef ekkert betra að gera og fer því
inn til mín, næ í úlpuna mína og rölti út
úr frystihúsinu.
Sjoppan, sem er í senn eini jnatsölu-
og samkomustaður þorpsbúa,ver inni í
miðjum bænum. Þar hittist yngra fólk
þorpsins, drekkur kók og spjallar sam-
an. Þar inni hitti ég Veru. Hún stendur á
tali við nokkrar vinkonur sínar og heilsar
mér brosandi. Þegar ég hef verslað og er
að ganga út, kallar hún á eftir mér og
segist ætla að verða samferða upp í
frystihús. Við göngum af stað. Hún er
klædd í gallabuxur, strigaskó, peysu og
ljósbláan mittisjakka.
— Hvaðan ertu? spyr hún.
— Úr Reykjavík, svara ég.
— Af hverju komstu hingað að vinna?
— Æ, mig vantaði peninga og það er
ágætt að losna úr bænum. En hvað með
þig?
— Jú, mig vantar líka pening, segir
hún og brosir.
Vindur er af hafi og skolleitt hár henn-
ar fýkur til og frá. Hún hefur djúp augu,
og þegar hún brosir, er eins og kvikni ljós
einhvers staðar djúpt inni í þeim.
— Ætlarðu í skóla í vetur? spyr ég.
— Nei, ætli það. Ég hætti eftir níunda
bekkinn.
Ég brosi og segi: Ég hætti líka eftir
níunda bekkinn.
Við erum brátt komin að frystihúsinu,
og þegar við göngum upp stigann upp á
verbúðarloftir, leggur fisklykt á móti
okkur og það glymur nöturlega í stigan-
um.
Ég afhendi Finni sígaretturnar og kók-
ið og spyr Veru hvort hún vilji koma í
heimsókn yfir í herbergið mitt. Hún er til
í það, og þegar hún kemur inn, sest hún
á rúmið, fer úr jakkanum og kveikir sér
í sígarettu. Það sem eftir er kvöldsins,
sitjum við á rúminu og tölum saman. Við
tölum um vinnustaðinn, fólkið og sjálf
okkur. Undir miðnætti segist hún ætla í
háttinn og fer. Ég er þreyttur og fer að
sofa.
Morgunninn kemur eins og hvítur fugl
fljúgandi út úr nóttinni. Neðan úr véla-
sal berst hávaði og ég klæði mig og geng
fram í matsal. Sólin er risin yfir þorpinu
eins og logandi merki hins vinnandi
manns. Þegar ég hef borðað morgun-
verðinn, geng ég niður í vélasal. Ég klæði
mig í vnnugallann og innan skamms er
ég byrjaður að raða fiski á roðflettarann.
Ég vinn hratt og þó að ég noti eyrnahlíf-
ar, dunar vélaskröltið látlaust fyrir eyr-
um mér. Þannig líður morgunninn. Rétt
fyrir hádegi þykknar upp, og er ég borða
19