Skólablaðið - 01.12.1985, Qupperneq 20

hádegismatínn uppi í matsalnum, bylur
regnið á gluggunum. í matartímanum
fer ég inn til mín, tek upp skrifblokk og
byrja að skrifa. Það er barið á dyrnar og
þær opnaðar. Hún er falleg þar sem hún
stendur í dyrunum og horfir á mig. Þessi
dökku augu hennar hafa fylgt mér síðan
ég kom hingað.
— Hvað ertu að gera? spyr hún og
gengur til mín.
— Skrifa, segi ég.
— Bréf? spyr hún og horfir yfir öxl
mína.
— Nei, ljóð, svara ég.
— Svo' þú ert bara skáld, segir hún og
glottir stríðnislega.
Ég brosi, horfi niður, roðna dálítið, lít
svo upp og segi:
— Mig langar kannski til að verða
það.
— Kannski? segir hún, gengur að
glugganum og horfir út í regnið.
— Af hverju kannski?
— Af hverju ekki kannski?
— Mig langar líka að verða margt.
— Eins og hvað? segi ég, loka skrif-
blokkinni og halla mér aftur í stólnum.
— Mig langar að verða falleg og rík.
— Þú ert falleg, segi ég og brosi.
— Alveg þruma, segir hún og hlær.
Það kemur vandræðaleg þögn. Hún rýf-
ur hana með því að líta á mig og brosa.
— Veistu hvað mig langar samt mest
til að verða?
— Nei, segi ég.
— Prinsessa í álögum.
Það er kominn vinnutími og hún geng-
ur að dyrunum. Áður en hún opnar, snýr
hún sér við og segir:
— Viltu einhvern tímann skrifa ljóð
um mig?
— Já, segi ég og horfi brosandi á
hana.
— Hvað á það að heita? syr hún og
hallar undir flatt.
— Prinsessa í álögum, svara ég og
með það er hún rokin út úr herberginu.
Morguninn eftir er ég fluttur yfir í
saltfiskinn. Hann er verkaður í húsi
skammt frá frystihúsinu. Fyrsta daginn
er ég í því að rífa upp úr stæðum. Vera
vinnur þarna við ormhreinsun. Um tíu-
leytið verðum við samferða í kaffi.
— Ertu búinn að skrifa ljóðið um
mig?
— Nei, mig vantar innblásturinn, segi
ég og læst vera mjög skáldlegur.
— Við verðum að gera eitthvað í því,
segir hún.
— Má ég koma til þín í kvöld?
— Endilega, svara ég.
— Kannski færðu innblásturinn þá,
og hún brosir sríðnislega til mín.
— Kannski, svara ég.
Við förum í kaffi og tölumst lítið við
það sem eftir er dagsins.
Klukkan tíu um kvöldið kemur hún.
Hún reykir nokkrar sígarettur, drekkur
tvær kók og við tölum saman. Hún er líf-
leg og talar mikið og dökk augu hennar
eru kvik.
— Þetta er í fjórða skipti sem ég bý í
verbúð, segir hún og blæs frá sér reykjar-
strók.
— Fyrst var ég ekki nema 9 ára. Okk-
ur mömmu hafði verið sagt upp íbúð-
inni, sem við leigðum, svo að manna fór
í fisk vestur á firði. Það var um haust og
manna ætlaði að vera fram á vetur. Við
bjuggum í litlu herbergi í verbúð og
manna vann í frystihúsi. Þetta var skíta-
pleis. Manna vann allan daginn og ég var
í skólanum. Það var fullt af körlum í ver-
búðinni sem allir voru að gefa mömmu
hýrt auga. Enda var hún ekki nema 27
ára, dálítið blaut og hafði verið í tygjum
við alls konar karlmenn síðan pabbi fór.
— Hvert fór pabbi þinn?
Hún slær af sígarettunni, mjakar sér
aðeins á rúminu, þar sem hún situr, og
heldur svo áfram að tala.
— Pabbi er danskur. Hann og manna
kynntust þegar hún var átján, og stuttu
síðar varð ég til. Þá byrjuðu þau að búa
saman, en hann var drykkfelldur og
þetta var andskotans basl. Hann hafði
verið sjómaður, en ákvað að setjast hér
að. En svo fylltist hann heimþrá og fór.
Ég man ennþá daginn þegar hann fór.
Það er ein fyrsta bernskuminning mín.
Ég var tæpra fjögra ára. Hann hafði ver-
ið fullur heila helgi og honum og
mömmu lent illa saman á sunnudags-
kvöldið. Það endaði með því að hann
rauk út. Meðan mana var í vinnunni dag-
inn eftir, kom hann heim, sótti draslið
sitt og fór aftur til Danmerkur með skipi.
Ég man að þennan dag kom mamma að
sækja mig í pössunina. Þegar við kom-
um heim, var allt á rúi og stúi. Á eldhús-
borðinu lá bréf, þar sem hann tilkynnti
að hann væri farinn fyrir fullt og allt.
Það kvöld brotnaði manna algjörlega
saman og grét og það tók hana viku að
ná sér aftur. Ég held að henni hafi verið
nokkurn veginn sama um hann, en það
var bara óttinn við að standa ein uppi
með mig sem hálflamaði hana. Hún
hálfhataðist við foreldra sína svo að ekki
gat hún snúið sér þangað, og dembdi sér
þvi stuttu seinna út í brennivínið og
skemmtanalífið í von um að ná í nýjan
mann.
— Og tókst það? spyr ég.
— Nei, að vísu var hún með nokkrum
mönnum en aldrei til langs tíma. Einn
var alveg snarvitlaus. Hann hét Hösk-
uldur og var sjómaður. Þegar hann var
fullur, gekk hann stundum berserksgang
og braut og mölvaði í íbúðinni okkar. Ég
var alltaf hrædd við hann og ég man að
eitt laugardagskvöld, þegar hann var
fullur og í æðiskasti, gekk ég um göturn-
ar alla nóttina þar til hann var sofnaður,
því að ég þorði ekki að vera heima af ótta
við að hann berði mig. Kvöldið eftir kom
mamma inn til mín og bauð góða nótt.
Hún sagði að Höskuldur væri veikur í
höfðinu og vissi stundum ekki hvað
hann gerði og við yrðum að reyna að
hjálpa honum, því í rauninni þætti hon-
um vænt um okkur. Ég varð samt aldrei
vör við að hann væri neitt góður við okk-
ur mömmu, enda var hann bara með
henni til að nota hana og búa í íbúðinni
sem við leigðum. En eitt kvöldið tók út
yfir allt og mamma rak hann á dyr.
Það er komið rökkur, svo að ég kveiki
ljós i herberginu. A glugganum dunar
þungt regn. Við sitjum áfram um stund
og tölum saman og ég finn að í brjósti
mér hefur vaknað einhver ný tilfinning
gagnvart henni.
Um miðnætti býður hún góða nótt og
fer. Ég er þreyttur og fer beint í háttinn.
Svo kemur nóttin.
Eftir þetta kvöld kemur Vera oft í
heimsókn og stundum sitjum við langt
fram á nótt og tölum saman. Með okkur
hefur tekist góð vinátta og við höfum um
margt að tala.
Á miðvikudag kemur togarinn í land. í
síðdegiskaffitímanum stend ég við
gluggann á matsalnum og horfi á hann
sigla inn um hafnarmynnið. Upp frá
þeim degi hittumst viðVera aðeins í vinn-
unni. Hún eyðir tíma sínum með Ásgeiri,
strák af togaranum. Hann er hávaxinn,
dökkhærður og mjósleginn og yfir aug-
um hans hvílir mjúk slikja.
Á laugardagskvöldið ákveð ég að fara
á ball í næsta kaupstað með Jóa og
Finni, og klukkan níu um kvöldið stend
ég í sundurleitum hóp fyrir framan
sjoppuna og bíð eftir rútunni á ballið.
Eftir að vodkaflaskan hans Finns hefur
gengið nokkra hringi, kemur rútan og
liðið treðst inn. Á leiðinni sit ég hjá Finni
og hjálpa honum með vodkað, sem hann
vill alls ekki öðruvísi en „dry“.
Ballið er haldið í litlu félagsheimili.
Fyrir utan er fullt af fólki og bílum, en
við komumst samt fljótlega inn. Inni er
fjölmenni og hljómsveitin nauðgar nýj-
ustu popplögunum fyrir dansi.
Finnur gengur til mín, klappar mér á
öxlina og segir: Nú fáum við okkur
stelpu, gamli. Ég glotti.
— Það eina, sem er gott við þessar
sveitapíur, heldur hann áfram, er að þær
gera það almennilega. Litlar, ljóshærðar
og graðar, — það er það sem ég vil. Fáðu
þér sjúss, gamli.
Hann réttir mér flöskuna og er síðan
rokinn útá dansgólfið. Ég kaupi mér kók
og blanda mér í glas. í þvögunni kem ég
auga á Veru. Hún er að dansa við Ásgeir
og tekur ekki eftir mér. Ég rölti um ball-
staðinn, klára blandið og kjafta við
nokkra vinnufélaga.
Þegar ég kem aftur inn á dansgólfið, er
hljómsveitin nýkomin úr pásu. Ég dansa
20