Skólablaðið - 01.12.1985, Qupperneq 28

ISLAND
— gata í L.A.
Á Laugaveginum: Roskinn maður,
fyrir framan grátt, draugalegt íbúðar-
hús, opnar bíldyrnar. Bubbi, sem stígur
á undan mér út úr bílnum, þakkar mann-
inum og brosir snöggt, en vinalega til
Ijósmyndara, sem hefur líklega verið bú-
inn að bíða lengi eftir tækifæri til að sjá
hann með eigin augum. Eftir tvær mynd-
ir gengur Bubbi ákveðið að inngangin-
um.
Á leiðinni upp tröppurnar leiðir hann
talið að væntanlegri plötu sinni, sem
sænskt útgáfufyrirtæki mun gefa út, og
tónleikaferðalagi um Evrópu, sem fylgja
á í kjölfarið. Hann segist hafa gert 4ra
ára samning og fyrsta platan verði ein-
hvers konar afturhvarf til Utangarðs-
manna-áranna.
Er upp í íbúðina kemur, vísar Bubbi
mér til sætis í stofunni og biður mig að
bíða eitt augnablik, meðan hann lagi te.
Skömmu síðar kemur hann aftur með
tvo bolla, leggur þá á borðið og sest. Um
leið og hann hefur kyngt fyrsta sopan-
um, segir hann: „Jæja, eigum við að
byrja?“ Við þessa óvæntu spurningu
bregður mér örlítið, en er vissulega fljót-
ur að átta mig, halla mér rólega aftur í
stólnum, lít svo glottandi á hann og segi:
„Þú mátt byrja, orðið er laust“ — en
bæti svo við: „Hvenær byrjaðirðu að
spila?“
„Ég byrjaði að spila 15—16 ára, —
fékk gítar í afmælisgjöf 8 ára. Ég var far-
inn að pæla í músík, þegar ég man eftir
mér, hlustaði á Lec Belly, Billy Holiday
o.fl., þetta lið, sem lagði grunninn að
þjóðlagabyltingunni á sínum tíma og
rokkbyltingunni.
Ég hlustaði aldrei á Bítlana, fílaði þá
aldrei, fílaði Stones helvíti vel, fékk
fyrstu plötuna 8—9 ára, skildi textana
ekkert. Þetta voru svona „Johnny-Rock-
in“ frasar. Það er skrýtið, ég náði að upp-
lifa þessa bylgju frá upphafi, sá svo
Zeppelin og Deep Purple 1970 og gerðist
alvarlegt „fan“.
Ég spilaði lög þessara manna fyrir
sjálfan mig og á fylliríum á sjónum.
Þetta var „standard fílingur“, spilaði um
borð í bátunum og á verbúðum."
„Telur þú það hafa verið heppni, þegar
28
þú slóst í gegn á sínum tíma?“
„Já, 10°7o hæfileikar, 90% vinna og
heppni. Annars með mig, ég kom á góð-
um tíma inn. Þetta er allt spursmál um
það, sérstaklega í músíkbransanum. Það
dettur kannski eitthvað inn 5 árum
seinna, kannski miklu merkilegri hlutir,
en það fer ekkert meira fyrir þeim, vegna
þess að tíminn er allt annar. Þetta var
Allar hljómsveitir þurfa „Front“, í þessu til-
felli, — mig.
sama með Dylan, Stones Bitlana og
Zeppelin. Jú, ég held, að hæfileikana
hafi ég, en líka, að þetta hafi verið rétt
„tæming“ og mikil vinna. Svo er bara,
hversu alvarlega maður tekur sig. Rokk-
tónlist er líka oft þannig, að menn yfir 25
ára veigra sér við að viðurkenna hana
sem meira en stundarfyrirbærií*
„Hvernig var það að verða frægur svo
skyndilega?“
„Skrýtið. Allir hafa lent í því að vera
hræddir við eitthvað — eins og vatns-
hræðsla. Þér er hent út í vatn, og þú busl-
ar þarna og flýtur. Bakslagið hjá m ér
kom ekki fyrr en 3—4 árum síðar. Þá fæ
ég verulegt bakslag út frá þessu. Hraðinn
var mikill, og óhjákvæmilega þegar
maður lendir í svona stöðu, þá oft og tíð-
um, ef maður er ekki þeim mun sterkari
og meðvitaður um sjálfan sig, lendir
maður í þeirri stöðu að bókstaflega
gleyma sjálfum sér. Þetta verður bara
hringbraut. En sem betur fór, hafði mað-
ur þetta bak við eyrað og ég náði að
spyrna nóg við fótum og fara yfir þessa
hluti. Þetta var erfitt. Þetta var flipp —
oft mjög gaman. Við vorum dópaðir
daginn inn og daginn út, ábyrgðarleysi í
hávegum haft. Þegar ég starfaði í Utan-
garðsmönnum, var stöðugt stríð. Allir
vildu vera númer eitt. Söngvari er „front-
ur“ hljómsveitarinnar til að byrja með
— seinna breytist þetta, og aðrir fá að
njóta sín. Þeir í Utangarðsmönnum
skildu þetta ekki. Ég fór að vísu svolítið
vitlaust í hlutina. Þetta skeði svo fljótt.
Enginn djúpur „contact“ náðist."
„Hvers virði er þér tónlistin?"
„Fyrir mér er tónlistin ekki bara tón-
list, heldur lífsstíll. Það er ekki bara að
fara upp á svið og spila. Diskóið er nega-
tívt fyrir mér. En þó — í byrjun voru
gerðir magnaðir hlutir — menn eins og
Sly Dunbar og Rolby Shakespeare, sem
spilað hafa með Dylan og Herbie Han-
cock. Þegar talað er um diskó, er það
ekki bara skemmtistaður. Plötusnúðn-
um á Hótel Borg var bannað að kaupa
plötur í Gramminu."
„Hvers vegna?"
„Vegna þess að Grammið hefur verið
að reyna að kynna lifandi tónlist hér á
landi. En ef þið farið á þessa skemmti-
staði — diskóið er jafnslævandi og
áfengið. Þetta virðist manni samofið.
Maður drekkur og drekkur og fer út á
gólfið í krampakippum. En, ókei, það
hlýtur að vera í lagi. Þú getur ekki ætlast
til, að fólk á skemmtistað sitji og hlusti
á músík, sem hefur eitthvað að segja.
Þannig að í rauninni er þetta mjög skilj-
anlegt. Það sem vantar væri svona pláss,
virkilega stór staður, þar sem væri „live“
og menn gætu spilað. Það er það sem
vantar í Reykjavík. Nú er búið að opna
Safarí. Það er eini staðurinn í Reykjavík
þar sem er spilað „live“ og eini staðurinn
sem ég mun koma fram á, fyrir utan í
bíóum einstaka sinnum.
I rauninni hef ég sagt marga hluti sem
ég hef étið ofan í mig aftur. Það er í raun-
inni eðlilegt, ég segi þetta í dag og hitt á
morgun. Það, sem ég segi í þessu viðtali
hér, gæti ég þess vegna étið ofan í mig á
morgun. Maður er jafnbreytilegur og
náttúran. Ég viðurkenni, að ég hata
diskó — upp til hópaý
„Hvernig semurðu lögin?“
„Það er soldið mismunandi, t.d.
hvernig ég vann Fingraför og Konu. Ef
við tökum Konu fyrir, þá er textinn
þungamiðjan og lagið eiginlega bara til
þess að halda því uppi. Ef ég er að gera