Skólablaðið - 01.12.1985, Qupperneq 37

IALLRIMINNIDYRÐ
Með einhverjum einkennilegum hætti
hefur mér tekist það sem svo fáum hefur
tekist, að fara út í hinn stóra heim og
leggja hann að fótum mér, verða stjarna
sem dýrkuð er af ungum sem öldnum
fyrir snilli sína. En frægðin tekur sinn
toll og ég get ekki sagt að hún hafi veitt
mér þá hamingju er ég hafði gert mér
vonir um.
Eftir langan tíma í framandi löndum
þurfti ég loks að snúa heim. Tilefnið var
sviplegt fráfall Erlings bróður míns. Að
vísu gat ég ekki verið við jarðarförina,
eins og ég hafði ætlað, en betra er seint
en aldrei. Nú var ég staddur í húsi móður
minnar og blaðaði í gamalli dagbók föð-
ur míns. Minningarnar hrönnuðust upp
í hugann, minningar um atburði sem
gerst höfðu í þessu húsi, þessari stofu og
þessum stól er ég sat í nú.
Föður mínum hafði í raun aldrei verið
vel við Ella, sem var sonur mömmu úr
fyrra hjónabandi, hann minnti hann sí-
fellt á fyrra ástarsamband hennar. Gerði
hann ýmislegt til að lífið yrði Erlingi sem
óbærilegast. Samband mitt við bróður
minn var aftur á mótið mjög náið. Hann
var tíu árum eldri en ég og hafði allt sem
mig dreymdi um að hafa, svart hár, brún
augu og mikla vöðva. Þau voru ófá vetr-
arkvöldin sem ég fékk að skríða undir
sængina hans og hjúfra mig upp að hon-
um. Faðir minn, sem notaði hvert tæki-
færi til að láta Ella finna að hann væri
óvelkominn innan veggja heimilisins, var
þeim mun vingjarnlegri við mig. Þegar
hann kom heim úr vinnu á kvöldin kall-
aði hann gjarnan á mig niður í stofu og
sagði mér frá atburðum dagsins í smá-
atriðum en á meðan mátti Elli dúsa í her-
bergi sínu. Brátt tók hann að einangra
sig, fór að drekka óhóflega og að lokum
flutti hann til Katrínar frænku sem var
sú eina sem ávallt hafði hjálpað honum.
Ég hætti að sjá hann og reyndi að gleyma
honum en einhvers staðar djúpt inni
saknaði ég þess tíma er ég hafði átt vin
sem hægt var að trúa fyrir öllu, vin sem
skildi mig.
Katrín frænka dó svo eitt sumar að
áliðnum slætti og húsið hennar var selt á
uppboði. í stað þess að leita húsaskjóls
hjá okkur tók Erlingur að sofa í hentug-
um húsasundum. Deginum eyddi hann
svo einn ráfandi upp og niður Laugaveg-
inn. Stundum hitti hann vini sem gáfu
honum vín eða í pípu. Nokkrum sinnum
hirti lögreglan hann fyrir búðahnupl eða
veskjaþjófnaði.
Það var svo er líða tók að jólum að
hann var sendur í geðrannsókn. Hann
var farinn að starfa í þágu guðs. Boðaði
hann fagnaðarerindið og tilkynnti hverj-
um sem heyra vildi að hann væri frelsari
mannkynsins. Að lokum var hann lokað-
ur inni á geðveikrahæli og þar mátti
hann dúsa í 10 ár eða þar til hann hengdi
sig í klefa sínum. Það greip ekki um sig
mikil sorg, og það voru fáir sem felldu
tár. Nú sit ég einn í húsi móður minnar
og hugsa til allrar þeirrar visku um Bítl-
ana sem hann tók með sér í gröfina.
Ranieís.
Sgils
Appelsín
þetta eina sanna
37