Skólablaðið - 01.12.1985, Síða 40

SAFN
ÓDÆÐISVERKA
Tíminn leið hugsunarlaust.
Svefninn var langur
og draumlaus.
Röddin svæfði jafnvœgið,
sambandið við þátíð.
Þú spurðir,
því spurningin var svarið.
Svarið dó,
eins og kæfður eldur
eins og frosið bros.
Er degi tekur að halla og erfiði dagsins
segir til sín í líkama og sál, fæ ég mér
gjarnan sæti í eina stólnum í herbergi
mínu, stari út um gluggann á skugga hús-
anna eða biksvartan himininn. Spyr ég
þá sjálfan mig aftur og aftur: Hvað er
það í raun og veru sem gert hefur þennan
dag þess virði að farið var fram úr rúm-
inu í morgun, hverju hef ég áorkað?
Svarið vefst jafnan lengi fyrir mér, þar til
ég kemst ávallt að þeirri niðurstöðu að
þó brosin hafi verið mörg þá muni ekkert
þeirra breyta viðhorfum mínum til lífs-
ins. Alltaf hefst dagurinn eins, með
þessu sársaukafulla átaki að rífa sig burt
frá yndislegu draumalandinu til nýs
dags.
Eina trúlega ástæðan, sem ég get gefið
fyrir því að vakna, er tvíþætt. Hin fyrri
er þessi meðfædda sjálfspyndingarfíkn
mín og hin síðari er framtíðin, þessi eilífa
framtíð með sumar og blóm í haga.
Vissulega ætti framtíðin að vera björt
fyrir hæfileikamann eins og mig, með
yfirburði í flestu því er hann tekur sér
fyrir hendur, en samt. Það er sennilega
hugsunin um að heimurinn sé einfald-
lega ekki nógu stór til að hæfileikarnir
njóti sín eða sú hræðilega niðurstaða að
fólkið kunni ekki að meta þá, sem gerir
mig svo hlédrægan og efins um tilgang
tilverunnar og mannlífsins yfir höfuð.
Að ofangreindu gætir þú, lesandi góð-
ur, talið mig þjást af þunglyndi og lífs-
leiða á háu stigi. Ef svo er vil ég leiðrétta
þann misskilning, nú þegar, því það er
alls ekki tilfellið. Að vísu er ég pínulítið
alvörugefinn en með mjög gamansömu
ívafi. Framtíðina tel ég síður en svo von-
lausa. Innst inni hef ég alltaf álitið hana
blasa við. mér, fulla af tækifærum og
möguleikum. Óttinn við kjarnorkustríð
er mér t.d. víðsfjarri þrátt fyrir litla trú á
mannkyninu í heild.
Vel á minnst, það er þessi litla trú á
manninum, náunganum, sem gerir þessa
bjartsýni, sem gætt hefur í síðustu lín-
um, svolítið þversagnakennda. Svo er
nefnilega mál með vexti að ég á ákaflega
auðvelt með að láta fólk fara í taugarnar
á mér. Tel ég mig einnig eiga auðvelt með
að sjá í gegnum það yfirborð eða þá
ímynd sem það reynir að skapa sér. Býð-
ur mér við öllu er heitir hópvinna, því ár-
angur hópsins deilist gjarnan jafnt á alla
þá er í honum eru. Gefst þá ónytjungum
innan hans tækifæri til að stæra sig af
hlutum sem þeir hafa alls ekki gert.
Hæfileikar einstaklingsins koma fram í
þvi sem hann gerir einn. Hann á að vera
fær um að standa uppréttur, óstuddur af
vinum eða kunningjum, og bjóða
óhræddur öllum þeim byrginn er honum
eru á móti skapi með orðum eða fram-
komu.
Fylgdu mér.
Ég mun sýna þér hvað var
og mun verða.
Þetta er leiðin.
Gakktu inn.
Til að geta öðlast fullkomna hamingju
í framtíðinni verð ég að geta unnið sjálf-
stætt eða í það minnsta geta haft mikinn
tíma fyrir sjálfan mig. Störf með þann
eiginleika eru vandfundin. Prestur í litlu
þorpi úti á landi kæmi til greina, ætti það
við „hegðunarmynstur“ mitt. Ég hef
40